Navarone is momenteel met afstand de beste rockband van Nederland. Zo, dat kan maar duidelijk zijn, dan weet u als lezer vanuit welke context deze review geschreven is. Navarone probeert net als vele andere bands alternatieven te vinden om haar publiek te bereiken, zeker nu de festivalzomer, waar de band normaal een vaste waarde is, vanwege de Corona volledig is afgelast. Afgelopen weken hadden ze hiervoor op Facebook in zgn. ‘anderhalvemeter-sessies’ hun fans akoestische versies van eigen nummers en covers voorgeschoteld. Vervolgens werd het live-front bediend middels de ‘Navarone-Zesdaagse’. Oftewel, twaalf optredens in zes dagen, waarvan de helft semi-akoestisch in Openlucht Theater De Goffert en de rest ouderwets elektrisch in de grote zaal van Doornroosje. En dat in totaal acht dagen tijd. Steeds voor ongeveer 100 man publiek, zodat de gepaste afstand bewaard kon blijven. Geen winstpakker voor de band, wél een cadeautje voor de harde kern fans die zo hun eigen ‘huiskamerconcerten’ kreeg voorgeschoteld. Ik was aanwezig bij het tweede Doornroosje-optreden, op woensdagavond 15 juli.
De rij bleek bij aankomst gelukkig kort, want ja, slechts 100 man mochten getuige zijn van deze tweede show vanavond. Bij binnenkomst werden we eerst via de bar geleid, alvorens een plek gezocht kon worden in de gezellig ingerichte zaal, inclusief waxinelichtjes op de tafeltjes. Stipt om 21.45uur trapten de Nijmegenaren na het instrumentale en sterk door Pink Floyd beïnvloede ‘Quarter Rest’ af met ‘December’. Gewaagd, als rockband met een halve ballad starten, maar het werkte, want dit bloedmooie nummer zette meteen de toon voor een prachtige negentig minuten muziek. Alle aspecten waar Navarone om bekend staat, kwamen volop aan bod. Zo was het altijd aanstekelijke spelplezier er, bood de setlist voor iedereen wel enkele verrassingen en stond het geluid prima afgesteld: zuiver, goed in balans en zeker niet te hard. Goed licht ook trouwens. Zittend een concert bijwonen had ook zo zijn voordelen, bleek. Je luisterde veel aandachtiger en dan viel pas op hoe ingenieus de nummers vaak in elkaar zitten. Volop dynamiek en altijd voorzien van een catchy refrein dat uitnodigde tot meezingen. Nu was dat laatste niet toegestaan, dus bij ‘Wander’ werd er massaal mee-geplaybackt. Tsja, het is ook voor de band even wennen deze tijden.
Voor de die-hard fans was het genieten geblazen, want nummers als het superaanstekelijke ‘Chrome’ van Oscillation, en ouwetjes als het zeer originele ‘Highland Bull’, de prachtig uitgesponnen versie van ‘Sage’ en ‘The Red Queen Effect’ (alle drie van eerste album A Darker Shade of White) werden de laatste tour(s) zelden of nooit gespeeld. Halverwege werd de 50 jaar geworden superfan Misja door gitarist Kees Lewiszong nog even in het zonnetje gezet, een sympathiek gebaar.
Naast de eerder genoemde songs noteerde ik als hoogtepunten het prachtige ‘Indigo Blue’ en ‘Leave’ van de wat ondergewaardeerde Vim & Vigor, het mooi opgebouwde ‘Snake’ en beide slotnummers, het altijd gevoelige ‘Free Together’ en de machtige Zeppelin-beuker ‘Cerberus’. Een passend slot aan een prachtige muzikale rockende avond. Zanger Merijn zong zoals altijd weer foutloos, wat een strot heeft die man. Maar ook beide gitaristen Kees en Roman en de ritmesectie Bram en Robin waren lekker bezig vanavond. Veel mooie solo’s kwamen voorbij en af en toe wat afwijkende arrangementen om het ook voor hen spannend te houden.
Na de mooie semi-akoestische optredens eerder deze week was het heerlijk om de band weer eens ouderwets te zien vlammen, zij het voor een beperkt publiek. De band was na al die optredens in de afgelopen dagen prima op elkaar ingespeeld. Dat belooft hopelijk veel voor het volgende album waar men nu aan werkt. Van het laatste album ‘Salvo’ kwamen overigens maar twee nummers aan bod. Zou de band zelf ook door hebben dat het niet hun sterkste werk is? We zullen het bij de volgende plaat horen, wanneer dat ook is. Navarone speelt nog tot vrijdag in Doornroosje. De toekomst zal leren wanneer er weer normaal opgetreden kan worden, maar deze opzet bleek een prima alternatief.
Foto’s (C) Jeroen Schortemeijer
