Het Groningse Rockit festival is een jonge spin-off van het North Sea Jazz Festival dat zich voornamelijk richt op een nieuwe generatie avontuurlijk jazzmuzikanten die de grens opzoeken en er overheen gaan. Het is een festival waar nieuwe en oude genres samenkomen in een muzikale cohesie maar waarbij jazz het bindmiddel is. Verdeeld over zes podia in de Oosterpoort waren er afgelopen zaterdag meer dan twintig acts te bewonderen.
Ashley Henry
De 26-jarige pianist Ashley Henry doopte om vier uur in de middag veelbelovend het kleine ‘Endeavour’ podium dat de hele avond in het teken stond van de Londense Jazz scene. De twintiger tourde dit jaar uitgebreid met rapper Loyle Carner en bracht in September zijn debuutalbum ‘Beautiful Vinyl Hunter’ uit via Sony Music.
Zelf zegt hij erover; ”als kind droom je erover om een album te maken dat mensen over de hele wereld verbindt en ze meeneemt naar een andere plaats en tijd. Dit is dat album”. Henry begon al op 5-jarige leeftijd met het bespelen van de piano en door de jaren heen werd hij beïnvloed door verschillende genres zoals jazz, hip-hop, grime en funk. Als inspiratiebronnen noemt hij onder andere; Earth Wind en Fire, Bob Marley, A Tribe Called Quest en Oscar Peterson.
Halverwege de show werd zangeres Zola Marcelle op het podium uitgenodigd die met haar warme soulstem voor een mooie afwisseling zorgde. Toen Zola het publiek vroeg om wat extra applaus voor Ashley die toevallig ook zijn verjaardag vierde, werd er luidkeels “Happy Birthday” ingezet vanuit de zaal. Als afsluiter speelde Henry heel toepasselijk de break-beat track ‘The Mighty’ dat ook het slotstuk is op zijn album. Het was een perfect einde van zijn set en tevens een goed begin van het festival.
Alfa Mist
Een uurtje later betrad toetsenist Alfa Mist met zijn band het ‘Endeavour’ podium. In zijn jeugd begon Alfa Sekitoleko, onder zijn artiestennaam beter bekend als Alfa Mist, met het maken van eigen beats en door het gebruik van samples in hiphop werd zijn interesse gewekt voor andere muzieksoorten. Op zijn zoektocht naar de oorsprong van de gebruikte samples maakte hij kennis met Indiase klassieke muziek, obscure filmmuziek en jazz. Om de muziek nog beter te kunnen begrijpen begon hij zelf op 17-jarige leeftijd met het spelen van keyboard. Zonder enige vorm van scholing of muzikale opleiding. De kracht van het internet en het algoritme van YouTube zorgden er echter voor dat zijn sfeervolle Antiphon album (201) meer dan zes miljoen keer bekeken werd. Afgelopen zomer was hij door zijn subtiele, sferische en melancholische geluid te zien op zomerfestivals in Nijmegen en Venlo. Op het Rockit Jazz Festival trad hij aan met muzikanten die al lang met hem werken en hem dierbaar zijn zoals gitarist Jamie Leeming. Vast onderdeel van de ritmesectie en bassist Kaya Thomas-Dyke was ook aanwezig. Zij verzorgde overigens ook het prachtige art work voor de Alfa Mist album covers. De band speelde voornamelijk werk van zijn laatste twee albums zoals ‘The Retainer’ en ‘Jjajja’s screen’ van het ‘Structuralisme’ album dat dit jaar verscheen. De track ‘Jjajja screen’ gaat over het onzichtbare scherm dat opgetrokken wordt als er door een taalbarrière geen communicatie mogelijk is. De band speelde uiterst serieus en voor de introverte Mist leek het soms lastig om te communiceren met het publiek. Desondanks kreeg hij meerdere malen de handen op elkaar tijdens de breaks van het waanzinnig mooie ‘Keep on’ dat maar liefst acht minuten voortduurde.
Het Metropole Orkest invites Ibeyi
Het Metropole orkest gaf onder leiding van dirigent Jules Buckley in zaal ‘Enterprise’ acte de présence met een bijzonder optreden en had hiervoor de tweeling ‘Ibeyi’ uitgenodigd. Ibeyi bestaat uit de tweelingzussen Lisa-Kaindé en Naomi Díaz die inmiddels twee albums op hun naam hebben staan. Het Franse duo met Afro-Cubaanse roots maakt een opvallende mix van moderne elektronische muziek, soul en harmonieuze (Afrikaanse) Yoruba zang. Lisa speelt daarbij piano en Naomi zorgt voor het ritme en de percussie.
De appel valt niet ver van de boom want hun vader Angá Díaz was een begenadigd congaspeler en oprichter van de Cubaanse Latin-Jazzband Irakere. Zijn dochters die normaliter zichzelf begeleiden hadden ditmaal een heel orkest achter zich staan en het Jazz en Poporkest wist wel raad met de wereldse stukken van de charmante tweeling. Vol verve werden de speciaal geschreven arrangementen uitgevoerd en het was opmerkelijk hoe goed de zang en muziek elkaar versterkten. Het innemende duo kwam tussen de stukken ook nog op voor de rechten van de vrouw en lieten daarmee zien dat ze ook maatschappelijk erg betrokken zijn.
Kokoroko
Kokoroko gooide het over een heel andere boeg. Dit eveneens uit London afkomstige collectief heeft een missie. Een afrobeat missie. Een missie waarbij ze de West Afrikaanse afrobeat- en highlife muziek bekender willen maken bij hun leeftijdsgenoten. Geïnspireerd door grote muzikanten als Fela Kuti, Tony Allen, Pat Thomas en Ebo Taylor brengen ze hun eigen variant met onder andere breakbeat, funk en acid-jazzinvloeden. Gewapend met wierook en liefde voor muziek hebben ze de afgelopen maanden een kruistocht gemaakt langs de vele Europese podia om de Afrobeat weer onder de aandacht te brengen. Hun EP werd begin dit jaar uitbracht op het Brownwood Recordings label van radio-dj Gilles Peterson (Acid Jazz, Talking Loud).
De set werd geopend met ‘Uman’, een track die lekker lang uitgesponnen werd zodat het publiek kon kennismaken met de muziek. Het door gitarist Oscar Jerome geschreven relaxte nummer ‘Abusey Junction’ mocht niet in de set ontbreken en kwam gelukkig uitgebreid voorbij. Jerome toert momenteel ook met zijn eigen band en was er niet bij maar zijn plaatsvervanger liet zien dat hij een waardige opvolger is en perste er een heerlijke en krachtige solo uit.
Bandleider, oprichtster en trompettist Sheila Maurice-Grey zorgde ervoor dat de swingende trein niet van de rails liep. Zonder alle aandacht op te eisen hield ze de touwtjes in handen en had ze interactie met het publiek. Het enthousiasme van de band sloeg over op de bezoekers die volop meedansten op de aanstekelijke ritmes en dikke grooves van ‘Carry me home’ en Richie’s Tune. Na een uurtje knallen sloten ze af met ‘Adwa’ de openingstrack van hun E.P.
Ibrahim Maalouf
In een tot de nok toe gevulde grote zaal speelde headliner Maalouf vol enthousiasme zijn elfde en laatste album ‘S3NS’. Voor wat betreft het energielevel sloot dit optreden perfect aan bij de show van Kokoroko maar met zijn vijftienkoppige band blies hij iedereen omver. Wat een geluid. Wat een power house! De meeste tracks van zijn laatste album kwamen voorbij en hij gaf daarbij ruim baan aan zijn bandleden om te soleren. Maalouf genoot zelf met volle teugen en het geluid van zijn unieke, door zijn vader ontworpen, trompet gaf een mooie dimensie aan de Latijns Amerikaanse ritmes.
Veel bezoekers waren speciaal voor de Frans Libanese trompettist naar Rockit gekomen en ze werden op hun wenken bediend met een wervelende show.
John Scofield en Jon Cleary
Ondertussen was in de ‘Challenger’-zaal het virtuoze duo Scofield en Cleary gestart. Hoewel het geluid van jazzgitarist John Scofield en pianist Jon Cleary veel minder in decibellen was, klonk het er niet minder om. Integendeel. De doorwinterde jazzmuzikanten wisten precies de juiste toon te raken en de samenwerking klonk rijk en vol.
De heren hebben inmiddels een enorme staat van dienst en brachten zaterdagavond een hommage aan de soul, funk en jazz van de stad New Orleans, waarbij ze voornamelijk jazz standards zoals ‘Fever’ van Peggy Lee voor hun rekening namen. Het gitaarspel van Scofield vulde het funky pianospel van Cleary goed aan en de diepe soulstem van Cleary paste goed bij de gekozen stukken.
Het Rockit festival wist voor deze derde editie gerenommeerde afsluitende acts zoals John Scofield, Ibrahim Maalouf en Christian Scott vast te leggen en haalde daarmee maar liefst tweeëntwintighonderd bezoekers in huis. Een mooie prestatie voor organisatie ‘De Spot’ in Groningen die met de Oosterpoort een perfecte locatie in handen had. Het festival deed een beetje denken aan het Haagse North Sea Jazz Festival in de jaren tachtig. Een festival voor echte liefhebbers met een solide maar vernieuwende programmering en een festival waar nog genoeg ruimte was om je vrij te bewegen. Er waren genoeg zitjes om even te relaxen en binnen twee minuten had je een drankje of iets lekkers in handen.
Opmerkelijk op dit festival was ook de goede mix tussen jong en oud en de ontspannen en aangename sfeer. Al met al een festival waar Groningen trots op mag zijn.
