Wie is Josiah Konder? Dat is de grote vraag …. Er is niet veel te vinden op internet. Deens, Kopenhagen… Vergelijking met Nick Cave, Leonard Cohen… Twee albums… Optreden in Maastricht…
Als voorbereiding op hun optreden beluisteren we beide albums: het ingetogen ‘Songs for the Stunned’ uit 2018 en het meer uitbundige en orkestrale ‘Through the Stutter’, dat dit jaar verscheen. En eerlijk gezegd (en eerlijk zijn we…): we waren diep onder de indruk. Waarom is deze band nog niet bekend? Waarom staat ze nog niet op grotere festivals (behalve Roskilde, maar daar staat iedere Deens band die een beetje geluid kan produceren)? En vooral, de vraag der vragen: Wie is Josiah Konder? Een Deens mysterie, een Scandinavische crimi… Tijd voor een gedegen onderzoek op de crime scene zelf: de Muziekgieterij in Maastricht.
Twee leden van de zeskoppige band staan ons te woord in de foyer: Albert E. Hertz (gitarist) en Julius Ernst (zanger, gitarist). Twee twintigers, strak in pak, glaasje witte wijn, pakje shag. Deense Hygge (gezelligheid), een begrip dat langzaam ook buiten hun land volgelingen krijgt.
De muziek van Josiah Konder is echter anders, donkerder, melancholischer. Dat zijn tenminste onze eigen woorden. Julius, noch Albert willen een beschrijving geven van het gevoel dat onmiskenbaar in hun muziek ligt: “Dat is voor ieder persoon anders en het maakt niet uit welke omschrijving wij daar aan geven. “Wazige mistflarden blijven boven de band hangen. “Wij schrijven songs die betekenis voor ons zelf hebben, het publiek zal heel verschillend reageren.” Zowel de band als hun muziek zijn organisch gegroeid. Ontstaan uit andere bands begon Josiah Konder in 2017 als een driemanschap.”Op het eerste album waren we beperkt door de instrumentatie. Het tweede album kwam er na anderhalf jaar optreden met een volledige band en heeft een veel bredere scope.”
De teksten zijn verfijnder geworden, maar verwoorden nog dezelfde thema’s als verlies en hoop. “Wij zijn beiden, samen met Anton (bassist) de tekstschrijvers, en proberen samen uiteindelijk tot een duidelijke tekst te komen.” Albert: “Maar het hart van de songs komt duidelijk van Julius.” Hoe goed Julius de tekst en emoties op het podium ook kan voordragen, zingen, performen, zo moeilijk vindt hij het om hierover te praten. Hij hangt nog wat sluiters over hun intenties: “Muziek is een taal waarin je zeer specifieke gevoelens kunt beschrijven die in andere media onmogelijk zijn.” Het mysterie van Josiah Konder blijkt moeilijk te ontrafelen…
Ondanks het feit dat beide albums goed zijn onthaald door de (beperkte) pers, blijft Albert kritisch: “Ik ben er tevreden over, maar alle nummers bieden nog ruimte voor verdere ontwikkeling, in teksten, muziek en opname. We blijven ons technisch en artistiek verder ontwikkelen.” En hoe het derde album dan klinkt? “Nee, dat is nog geheel onduidelijk”. Net zo duidelijk als de plek die ze over een paar jaar willen bekleden in het muzikale landschap: ‘We werken hard, maar op veel dingen hebben we geen invloed. Dat beslissen hogere machten…’’, klinkt het bijna religieus.
Maar later die avond zijn de hogere machten hen zeer goed gezind en zal Josiah Konder een ijzersterk optreden neerzetten, die de hoge verwachtingen van de twee albums geheel waarmaakt. “Wij zijn op het podium tevreden als we de energie voelen uit het publiek, maar het is niet onze intentie om het publiek tevreden te stellen. Wij maken ónze muziek en het is aan het publiek hoe ze deze ontvangt.”
Toch eindelijk een vleugje duidelijke taal van deze Scandinavische youngsters. Maar op andere terreinen lijkt de lucht weer mistig te worden, als flarden laaghangende bewolking boven koele, donkere meren…: “Nee, we hebben geen echte invloeden. We zijn een spons die heel veel indrukken heeft geabsorbeerd.” “En ja, we worden vaak vergeleken met bepaalde namen uit de muziek, maar dat wil nog niet zeggen dat we naar hen luisteren en hen willen reproduceren. Wij brengen iets nieuws: Onze muziek en teksten zijn onze eigen DNA.” En als we het toch hebben over hogere machten, dan is er één naam die opeens warme zonnestralen door het wolkendek op het water laat schijnen: Jacques Brel… “Hij is een god, maar zelfs met een god wil je niet worden vergeleken… .“ Naar het waarom van het goddelijke, leunt Julius voor het eerst naar voren en praat hij harder: “Dat is gewoon duidelijk: hij is een 100% god, hij deed ongelofelijke dingen in teksten en muziek en was een geweldige performer.” Gezien zijn antwoord, mimiek en latere performance, heeft Julius hiermee meer dan een tipje van de invloeden sluier opgelicht.
Gevraagd naar de geografische invloeden, blijkt Kopenhagen de laatste jaren een artistieke speelplaats te zijn geworden: “Er is een duidelijke scene. Iceage is hierin de bekendste naam.” Hiervoor heeft Josiah Konder het voorprogramma mogen verzorgen. “Maar het mooiste is dat de scene duidelijk in de breedte groeit, met meer verschillende invloeden, niet alleen rock…”
Albert en Julius hebben tot nu toe onze honger naar informatie slechts mondjesmaat kunnen voeden. En we zijn nog steeds op zoek naar het antwoord op die ene, allesoverheersende vraag: Wie is Josiah Konder? Het antwoord is even duidelijk als mysterieus en dus typerend voor deze Denen. Julius grinnikt: “Josiah Konder is een familienaam van mij die ik op ‘esthetische gronden’ heb gestolen en waaraan ik één letter heb veranderd.”Albert legt er nog maar een mysterieuze laag overheen: “Die imaginaire naam is nu een soort lege ruimte waarin je emoties kwijt kunt en waar omheen je een bepaalde atmosfeer kunt bouwen. We kunnen dus een aura creëren rond een naam die daarvoor nog niet bestond. Sommige bandnamen roepen door de naam al vooroordelen op en beïnvloeden je gevoel of mening over de muziek. En met een naam als Josiah Konder kan dat niet…”.
Tsja, nu is alles duidelijk, of juist niet? Is Josiah Konder inderdaad een donker, Deens mysterie? Of is het meer een spannend sprookje van Hans Christian Andersen, de Deense meesterverteller? De laatste werd terecht vereerd met een standbeeld op de Radhuspladsen in Kopenhagen. Staat er over een paar jaar ook één voor Josiah Konder, de niet bestaande sprookjesfiguur, waarnaar een Deense band is vernoemd? Ze zullen het nooit toegeven, maar stiekem zullen ze er van dromen, Albert en Julius, nippend aan hun witte wijn…
Foto’s (c) Anita Martin / Maxazine
