Ruim voordat de deuren van De Bosuil (Weert) open gingen, stond er al een flinke rij fans te wachten voor de Poolse prog band Riverside. Zij staan bekend om hun fantastische live optredens, ook hun cd’s worden zeer goed gewaardeerd. Ondanks de warmte was de zaal op vrijdag 26 juli goed gevuld.
De Limburgse artrock band Lesoir mocht openen. Bob van Heumen drumde krachtig het intro van ‘Feet On The Ground’. Maartje Meessen zat achter de piano en zong met heldere stem. Gitarist Ingo Dassen was direct beweeglijk, hij leek zich als een vis in het water te voelen op het podium. Door de huwelijksreis van Eleën Bartholomeus (gitaar, toetsen en zang) was de bandsamenstelling iets anders. Maar van onwennigheid was niks te merken, invaller Ingo Jetten (gitaar) speelde alsof hij al langer meespeelde. Dat gold ook voor zangeres Janneke Meessen. Haar stem paste prima bij de stem van Maartje.
Voor ‘Single-Eyed’ verliet Maartje de toetsen en zong vooraan het podium. In het zwaarder gespeelde stuk had ze wat moeite om boven de muziek uit te komen. Toen Maartje op de dwarsfluit speelde, had Janneke de leadzang. Zwaardere muziek werd moeiteloos afgewisseld met atmosferische delen, waarbij Ingo Dassen emotie op zijn gezicht toonde. De lichtman van De Bosuil zorgde ervoor dat het licht bij de muziek paste.
Tussen enkele nummers door praatte Maartje vrij snel en iets te zacht, ze leek wat nerveus. Bassist Ruben Heijnsbroek zorgde mede voor het ingetogen intro van ‘Gone and Forgotten’. In de stevig gespeelde stukken kwam Maartjes stem iets te zacht over. De ingetogen stukken zong ze met bezieling, dat was te horen en te zien. Tijdens een uptempo instrumentale stuk stonden de bandleden te dansen of te springen. Regelmatig werd er sampling gebruikt, maar dat gaf niet altijd een meerwaarde. Of je wel of niet van Lesoir houdt is een kwestie van smaak. Ze hadden in ieder geval een goede set neergezet.
Onder luid applaus en gejuich verscheen Riverside. Zanger/ bassist Mariusz Duda is geen showman, toch trok hij de aandacht direct naar zich toe. Men klapte spontaan mee in de maat van ‘Acid Rain’. Mariusz moedigde het publiek subtiel aan om “OhhOhh” mee te zingen. Daar werd massaal gehoor aan gegeven. Drummer Piotr Kozieradzki zorgde ervoor dat men in de maat zong. Dit gaf zó vroeg in het concert een fantastische beleving, toetsenist Michał Łapaj genoot zichtbaar. Naadloos liep dit over naar ‘Vale of Tears’. Het gitaarspel van Maciej Meller was om je vingers bij af te likken. De wending naar een lichter gespeeld deel was subliem. Een aantal fans zong zachtjes mee. Warm of niet warm, Riverside gaf zich helemaal, en ze hadden er duidelijk plezier in!
Het intro van ‘Lament’ is rustig, de zang van Mariusz vormde een prachtige combinatie met bas en gitaar. De toetsen en drums hielden zich nog heel even stil. In één klap gingen tempo en volume omhoog, en net zo makkelijk daalde dit weer. Het gitaarspel was ingetogen, de bas minimalistisch. Heel het podium was donker, alleen op Mariusz was een spot gericht. De muziek zit complex in elkaar, toch werd alles perfect gespeeld en gezongen. Mariusz zong op het einde solo, dit was helemaal super. De lichte echo op zijn stem zorgde voor nog een pluspunt. Daarmee was ‘Lament’ één van de meest indrukwekkende nummers.
Bij het sferische intro van de toetsen van ‘Second Life Syndrome’ was men nog stil, maar zodra de eerste noten van de gitaar klonken, steeg er een gejuich op. De vette bas grooves van Mariusz liet het publiek nogmaals juichen. Fans zongen delen van de tekst mee. Er was volop interactie tussen de bandleden onderling, regelmatig stonden ze naast of tegenover elkaar te spelen. Daarmee jutten ze elkaar op om nòg meer te geven. Dit leverde een mooie wisselwerking op met het publiek.
Met gepaste show bespeelde Michał zijn Theremin, dit sferische deel van ‘Left Out’ was fenomenaal. Zang en muziek veranderde een aantal keer van tempo en volume, van minimalistisch naar een behoorlijke power en weer terug, maar alles was en bleef in balans. Mariusz en Michał moedigden de aanwezigen aan om mee te zingen. Uit honderden kelen klonk het keer op keer “Ohhooooh”, wat een magisch moment! Voor aanvang van ‘Guardian Angel’ verwisselde Mariusz zijn bas voor een akoestische gitaar. Er klonk emotie in zijn lage stem. Piotr hoefde niet mee te spelen met dit gevoelige nummer. Ook hier wist Maciej weer een gevoelige snaar te raken. Kortom dit was een aaneenschakeling van topstukken.
De lichtman van Riverside liet enkele lichtstralen ronddraaien op een donker podium. De titeltrack van ‘Wasteland’ werd gespeeld. De samenwerking tussen Mariusz en Maciej was waanzinnig goed. De rusten die in dit nummer horen werden fantastisch gespeeld. Toen de mannen het podium verlieten werd er een tijdlang “Ohoh oohhooo” gescandeerd door het uitzinnige publiek. Het leek wel de zaal gedirigeerd werd, zo gelijk werd er gezongen en geklapt.
Natuurlijk kwam Riverside terug! ’02 Panic Room’ werd als eerste gespeeld, gevolgd door ‘River Down Below’. Mariusz zong bijna solo, dit was prachtig. Maciej haalde met een bottleneck mysterieuze geluiden uit zijn gitaar. Er leek geen einde te komen aan het slotapplaus. En terecht, want Riverside gaf een wervelende show van bijna twee uur weg!
Foto’s (c) Emily Parry / Maxazine
