Zaterdag 22 juni stonden de Fatal Flowers met hun reunietour dan eindelijk weer in Limburg. Plaats van handeling was muziekcentrum ‘De Bosuil’ in Weert, dat voor de gelegenheid, en voortgestuwd door de lovende recensies over deze tour stijf uitverkocht was. Begin mei dit jaar sprak Maxazine nog met de mannen in Amsterdam en toen vertelde frontman Richard Janssen nog dat de Fatal Flowers vroeger nooit zoveel in Limburg speelden, ze wisten zich in ieder geval de Bosuil niet voor de geest te halen.
Welnu Maxazine zou Maxazine niet zijn als we dit niet even zouden factchecken. In de jaren ’80 tot en met 1990 stonden de Fatal Flowers maar liefst 19 keer op een Limburgs podium. Van heel klein, zoals in jongerencentrum de Boerderij in Geleen in 1986 tot aan de podia van Pinkpop en en Bospop in respectievelijk 1987 en 1988. Dat de Flowers nog nooit in de Bosuil te gast waar, klopt overigens als een zwerende vinger, het poppodium ging pas in 2003 open, en toen was er helaas al enige tijd geen sprake meer van de Fatal Flowers.
Zaterdag was de tent dus stijf uitverkocht met de inmiddels aan hun tweede jeugd begonnen twintigers uit de jaren ’80. Mooi te zien was toch ook dat er veel jonge liefhebbers hun weg naar Weert hadden weten te vinden voor een eerste kennismaking met de band waarvan de faam zelfs 30 jaar na hun break nog voldoende na-ijlt om een volledige clubtour in een mum van tijd vrijwel uit te verkopen.
Rond kwart over negen trapten de illustere Amsterdamse gitaar maffia godfathers af met de uit duizenden herkenbare gitaariff van ‘How Many Years’. De band overtuigde meteen. Was dit een band die al dertig jaar niet bij elkaar was?. Could have fooled het complete publiek. Dit was geen wederopstanding, nee deze mannen hebben de draad opgepakt en zijn gewoon doorgegaan waar Richard Janssen ooit de stekker uit het stopcontact had getrokken. Gewoon inpluggen en doorgaan waar ze gebleven waren.
Fatal Flowers gaf het publiek geen seconde de kans om naar adem te happen in de tropische atmosfeer van de Bosuil. ‘Someday’ en ‘Second Chance’ maakten duidelijk dat de mannen niet op tour zijn gegaan om even lafjes hun Telecasters uit de foedralen te trekken. Nee hier stond een band in haar kracht. Een band die duidelijk maakte waarom het publiek haar zo miste, een band die op geen enkele manier heeft ingeboet aan de magie die om hun heen hing in de late jaren ’80. We durven zelfs te stellen dat het rijpingsproces van dertig jaar groeien in andere bands, met andere bezigheden de band volwassener heeft gemaakt.
Robin Berlijn was in de jaren ’80 een uiterst getalenteerde tiener op gitaar. Nu, dertig jaar later keert hij na omzwervingen bij Kane, Moke, Ellen ten Damme en veel meer terug bij de band die hem toendertijd op de Nederlandse podia lanceerde. Het spelplezier spettert ervan als hij zijn Dirk Heuff-tribute Stratocaster totaal over kling jaagt, laat schreeuwen, grommen, zingen en rocken. Zou de man de afgelopen maanden ergens in een maan verlichte nacht zijn ziel aan de duivel hebben verkocht, ergens op een driesprong in de Amsterdamse Jordaan?
Als je de interviews van Fatal Flowers van de afgelopen maanden leest, lees je hoe Richard Janssen de verwachting aan het downplayen blijft. Nee, het is geen comeback, het is een reünie, niet meer dan dat. Hij denkt niet dat er nu een nieuwe fase voor FF aanbreekt en meer van dat soort uitspraken. Ook in het interview met Maxazine zijn het dit soort uitspraken die de boventoon voeren, toch viel ook toen al op dat er nergens een definitief en dicht gestukadoord “nee” over zijn lippen kwam. Zijn ogen bleven glimlachen, de jongensachtige grijns bleef een andere boodschap uitstralen. Op het podium in de Bosuil stond geen nostalgische voormalig rockster nog een keer zijn ding te doen, nee, Richard Janssen stond volop te genieten en gaf het beste wat hij in zich heeft.
In een song als ‘Speed of Life’ zagen we een gerijpte Richard Janssen, die als een geboren kunstenaar, met zijn typische houding, enorm mooie dictie en présence het nummer naar een enorm hoog niveau tilde. Hier stond de Richard Janssen die we nu anno 2019 nodig hebben om de Fatal Flowers eindelijk naar de, in de jaren ’80 al verdiende, wereldroem te brengen. Wellicht dat het ‘ heilige willen’ in de jaren 80 hem in de weg zat om de archetypische rockster die Janssen wel degelijk is, te laten zien. Nu er geen moeten meer is,staat de man daar, is zichzelf en gaat hij de Fatal Flowers voor in de rock ’n roll hoogmis die deze avond menigeen definitief zou bekeren.
Heerlijk ook de solide backbone, de tandem op bass en drums. Geert de Groot en Henk Jonkers. De blik op oneindig speelden zij, wegdrijvend in hun eigen zweet een snaar strakke set, waarin Robin Berlijn, samen met toetsenist JB Meijers naadloos inhakend de groove tegen de plinten van de Bosuil liet klotsen. Naast de toetsen en gitaar voegde JB Meijers ook steeds weer ‘more cowbell’ toe aan de tracks. Een niet te onderschatten toevoeging aan de sound.
De Fatal Flowers speelden een ultieme set, die nog maar weer eens liet zien hoeveel classics zij op hun palmares hebben staan. De band speelde door. Berlijn wreef constant het zoute zweet uit zijn gezicht om nog maar te kunnen zien wat hij deed. De temperatuur bleef stijgen, maar geen mens ging weg. Het publiek zat gevangen in de Fatal Flowers spell.
De tweede en laatste toegift. ‘Johnny D is Back’ De zaal brulde, Janssen’s ogen glinsteren, hij genoot, misschien nog wel meer dan het publiek voor hem.
Het laatste nummer: ‘Dear Friends’:
“Say goodbye dear friends,
‘Cause today the story ends
Say goodbye dear friends,
Oh until we meet again
………”
Uit volle borst zongen de Limburgers mee. Nee, het verhaal mag na deze tour niet uit zijn. “Until we meet again”.
