De naam Brutus wordt vaak geassocieerd met ruwe kracht en het is te begrijpen dan het trio uit Leuven deze naam heeft gekozen voor hun project. Stefanie Mannaerts (zang/drums), Stijn Vanhoegaerden (gitaar) en Peter Mulders (bass) kenden elkaar van eerdere bands en in 2013 staken ze de koppen bij elkaar voor Brutus. Hun debuut album ‘Burst’ is van 2016 en dit jaar brachten ze hun opvolger ‘Nest’ uit. Op hun cv staat Dour en Pukkelpop en ondertussen zijn ze aardig bezig met Europa te veroveren. In België spelen ze alleen maar uitverkochte zalen, zoals ook in de Muziekodroom.
De organisatie van de Muziekodroom liet het publiek niet alleen verwennen met Brutus. Het begon met het voorprogramma Slow Crush. Deze Belgische shoegaze band heeft een internationaal tintje met zangeres/bassiste Isa Holliday. Zij komt namelijk uit Manchester, Engeland. Isa was uitdrukkelijk aanwezig op twee manieren: haar donkere en dreunende basspel én de afwezigheid van haar stem. Deze kwam niet gelijk of boven de muur van geluid uit, waarbij je je kan afvragen of dit een technisch euvel was of effectief de bedoeling. Voor de rest was het samenspel van de band heel goed en creëerde men een donkere dromerige sfeer. Veel echo op de lead gitaar, strakke ritme gitaar en drums die niet alleen het tempo aangeven, maar ook diepte creëerde.
Om 21:15 was het tijd voor Brutus. Door de podiumsetting was al duidelijk dat Stefanie de frontvrouw is. Drums rechts vooraan opgesteld, kwartslag gedraaid naar haar knechten – want zo noemen ze zichzelf – Stijn en Peter. En zodat het publiek haar ook goed kon waarnemen. Intro..en bam! daar gaan ze! Wat meteen opviel was de kracht van het drummen en de krachtige uithalen van haar stem. Invloeden van metal en math. Peter stond centraal, meestal wijdbeens, rammende op zijn bass gitaar, terwijl Stijn met zijn gitaar een bredere kleur gaf aan het geheel. Een cliché, maar het is een strakke geoliede machine. Korte krachtige nummers, die elkaar snel opvolgen, zorgden ervoor dat je het gevoel hebt dat je al diep in het optreden zit en dan beseft maar een kwartiertje verder te zijn.
Aangezien hun beide albums elk maar een 40 minuutjes duren en ze een optreden van een klein uurtje speelden, passeerde bijna alles de revue. Zoals ook de singles ‘War’, ‘Cemetery’ en ‘Django’. Ondanks het succes die ze hebben, was het prachtig om de pure dankbaarheid te zien bij Stefanie, die ze na elk nummer uitte. Ook gaf ze een paar keer aan onder de indruk te zijn van de uitverkochte zaal, wat haar sierde. Als ook Peter en Stijn natuurlijk. Buiten de perfecte eenheid van het trio was het geluid, verzorgd door Thomas Coene, en het licht, verzorgd door Yann Windey van wndy design, simpel en effectief. Wat alles tot een prachtige show bracht, op gehoor en visueel.
Ondanks dat er een hoorbaar verschil is tussen beide albums -waarbij ‘Nest’ voller klinkt- was er tijdens het optreden minder van te merken. Alles werd in de zelfde sfeer gespeeld. Soms recht-toe-recht-aan, soms opbouwend van sfeer naar episch. Al bij al een vette aanrader om te bekijken. De kracht en emotie van Stefanie ondersteund door Stijn en Peter is een pure, rauwe beleving.
Zoals hun spreuk is: “Trouble comes in threes”. So does Brutus. En de Muziekodroom deze avond ook. Even om te checken of de funderingen van het complex nog in orde waren, was er nog een after show met Sons of a Wanted Man. Live gestreamd voor diegene die er niet bij konden zijn, speelde dit Belgisch Limburgs vijftal uit Bergingen een set van doom en black metal in het ‘café’.
Met dank aan de organisatie die een geweldige avond heeft gecreëerd met drie beloftevolle Belgische bands. Alhoewel Brutus drievoudige stempel al degelijk gedrukt is, is het wel duidelijk dat ze nog genoeg grond hebben om te overwinnen en dat we hier nog veel van zullen horen.
