Dat Poppodium Nieuwe Nor in Heerlen breed en gedurfd te programmeren, waarbij werkelijk elke muziekliefhebber wat van zijn gading kan vinden is een groot compliment waard. Van hip-hop tot polder-americana en van r&b via Nederlandstalig terug naar bluesrock, in de Heerlense club hoeft het toch al steeds meer verwende Limburgse publiek zich niet snel te vervelen.
Op Vrijdag 24 Mei speelde Valentine in de Nieuwe Nor, en dat is toch wel even echt geheel andere koek. De muziek van Valentine is gemakzuchtig wel te typeren als symfonische glamrock, maar door er zo’n sticker op te plakken doen we het muzikale genie van Robert Kempe, en zijn alter ego Robby Valentine toch echt ernstig tekort. Valentine live is sowieso een show die veel te weinig in deze vorm op de Nederlandse podia te zien is. Het zal wellicht het lot zijn van de eigenzinnige Valentine, die alleen compromisloos muziek lijkt te kunnen maken. Wars van hetgeen mainstream of zelfs maar sub mainstream voorschrijft als zijnde bonton vindt hij meer publiek aan de andere kant van de wereld, dan in zijn geboorteland.
Des te mooier dus dat de tot in de orkestrale perfectie geproduceerde show van Valentine nu kamerbreed vol tegen de plinten klotsend de nieuwe nor op zijn kop kwam zetten. Er stond me ook wel even een topband op het podium in Heerlen, dus safe to say dat als het met deze mensen geen top avond zou worden, hoe dan wel? Valentine werd uiteraard bijgestaan door zijn liefde Maria Catharina op backing vocals. Naast Valentine zingt ze bij Aniday en het Epic Rock Choir dat de metal en prog liefhebbers kennen van hun bijdragen het album ‘The Gentle Storm’ van Anneke van Giersbergen en Arjen Lucassen.
Daarnaast stond de oude bekende ritmesectie van Nederland’s symfonische metal legenden After Forever. Vooraan rechts gitaargod Paul Coenradie die muzikaal zeker kan lezen en schrijven met Valentine. Aan de andere kant op het podium stond dan nog Jan Willem Ketelaers bij de backing vocal microfoon. Hij kan met recht gerekend worden tot de allerbeste Nederlandse rock vocalisten en is naast zijn werk bij Valentine ook bekend als leadzanger bij Knight Area. Hij werkte mee aan ‘The Source’ van Ayreon en is binnenkort, naast Maria Catharina te bewonderen in de verwachte rockmusical over de legendarische seriemoordenaar Jack the Ripper. De podiumbezetting was dus een ware wie is wie uit de Nederlandse symfo en metal scene.
Om stipt half negen tikte de band af voor de show. De band speelde een prachtige setlist waarin het volledige laatste album ‘The Alliance’ werd gebracht, aangevuld met ouder werk en wat mooie aparte vrije keuzes. ‘Sons of America’ zette de toon. Het nummer zou pas echt goed tot zijn recht komen in een afgeladen vol stadion, of voor een tot de nok toe gevuld Budokan, maar de Nieuwe Nor in Heerlen begreep de boodschap heel goed. Perfectionist Valentine wilde ook in Heerlen niets aan het toeval overlaten. Als band kom je niet gewoon een setje spelen, nee je presenteert je tot in de perfectie en laat niets aan het toeval over.
Na ‘The Bitter End’ kwam met ‘Dear Dad’ het eerste hoogtepunt van de avond. Natuurlijk is Valentine een man van de symfonische en orkestrale aanpak, maar het is met deze kleinere nummers vol emotie dat hij het publiek een verrassend authentieke en open inkijk geeft in zijn persoonlijk leven. Hij laat ons verder kijken dan zijn alter ego. Het laat mijns inziens de constante spanning zien in de muziek van Valentine. Zou het glamrock alter ego Valentine wellicht ter bescherming van de gevoelige en breekbare Robert Kempe zijn opgetrokken? ‘Dear Dad’ nam de laatste twijfel over het antwoord op deze vraag weg.
De band speelde de sterren van de hemel en onderwijl zag je Valentine zijn best doen. Op het podium een man die een missie heeft. Het gaat hem niet als vanzelf af. Zichtbaar was dat hij op alle details let. Zou hij het liefst helemaal alleen op het podium staan, zoals hij ook vaak alleen in de studio werkt? De twijfel is nergens voor nodig. Valentine was goed bij stem en zijn muzikale kwaliteiten zijn second to none in Nederland en wellicht ver daarbuiten. Een fantastische coverversie van Bowie’s ‘Life on Mars’ leek wat meer ontspanning te brengen. Toen vlak daarna ‘Eleanor Robyn’ werd gespeeld zagen we weer de man achter Valentine. In het nummer bezong hij zijn dochter en wat zij voor hem betekent.
‘Oh it’s too soon, you’re still so vulnerable
Or is it just me who can’t let go
A pain in my chest, a hole in my past
It’s going too fast’
Naarmate Valentine meer van zichzelf bloot gaf werd de muziek ‘echter’ en wist het publiek vol te raken. ‘Black Dog’ werd gespeeld, Valentine vermelde er even tussen neus en lippen door bij dat het nummer gaat over zijn continue gevecht met zijn grootste vijand: depressie. Een andere artiest zou er een speciale hashtag voor oprichten en er mee in alle ontbijtprogramma’s over komen vertellen. Valentine niet. Hij verwerkt zijn ervaringen in een prachtige song, die al zijn belangrijkste invloeden in zich heeft. ‘Black Dog’ is een geweldig nummer dat herinneringen oproept aan Beatles, Queen, Tears for Fears. Het hoogtepunt van de set in Heerlen.
Na de het hagelnieuwe nummer ‘Master of our Minds’, ook weer een echte stadionrocker, liet Valentine met een prachtig mooi piano intermezzo horen dat ook Chopin geen geheimen voor hem heeft. Uiteindelijk kan het nummer waarmee hij ooit doorbrak ‘Over And Over Again’ niet ontbreken. Achter op het grote scherm liep synchroon de originele videoclip mee. Mooi om Valentine 2019 te zien spelen met de jongeman achter hem op het scherm. Het was een gedenkwaardig optreden in de Nieuw Nor. Laat het niet weer 10 jaar duren voordat we Valentine in Limburg mogen zien.
Foto’s (c) Anita Martin / Maxazine
