De Noorse band The Devil And The Almighty Blues bestaat sinds 2010. De basis is blues, met een langzame en heavy sound. Dit is niet zo intens dat het doom of metal wordt. De blues is allesbehalve “standaard”, want naast het langzame tempo en heavy sound, voegen ze melodische elementen toe, en maken ze gebruik van een rauwe sound.
Die ruwe sound hoor je direct, toch heeft ‘Salt The Earth’ een rustig begin. Er wordt mooi gespeeld met verdeling over koptelefoon. Het tempo is heerlijk langzaam, in eerste instantie houden de drums zich stil. Als Kenneth Simonsen erbij komt, volgt hij deze flow, waarbij je het verschil in toonhoogte tussen de drums goed kunt horen. Tempo, volume en de ruwheid van het instrumentale stuk worden langzaam wat opgeschroefd. Na bijna 3 minuten is dit best wel toegenomen. Dan pas begint Arnt Andersen te zingen, zijn ruwe stem past bij de muziek.
Er wordt een heerlijk stuk gespeeld in mid-tempo. Ondanks het rauwere geluid, voelt het heel relaxed aan. Ongeveer in het midden van dit nummer zit een klein gespeeld, verrassend stukke. Het is mooi ingetogen, maar met een licht ruw randje. Deze manier van spelen blijft vrij rustig, en zorgt voor lekker lazy gevoel. De basis is duidelijk blues gerelateerd. Door de langzame, heavy elementen valt dit buiten de blues die we meestal horen.
De bovengenoemde sound hoor je ook terug in ‘Lay Down’. Het tempo wisselt een paar keer en varieert van aangenaam langzaam tot mid-tempo. Het heerlijke, licht gillende gitaarspel had iets meer naar voren mogen komen. Het nummer lijkt weg te sterven, maar gaat nog even verder. In ‘Heart Of The Mountain’ zijn bepaalde wendingen vrij voorspelbaar. Na een zeer goed rustig stuk, klinkt de ene gitaar samen met de bas heerlijk zwaar. De andere gitaar scheurt er lekker doorheen. Het einde sterft heel mooi weg.
‘Time Ruins Everything’ start rustig en intrigerend. Er is een langzame opbouw naar meer tempo en volume. Dat geldt ook voor de ruwe sound. Weer is het middenstuk klein gespeeld, dit is op een voorspelbare manier ingelast. Maar het is wel heel mooi en gevoelig gespeeld!. Een vleugje ruwheid blijft bestaan, dit deel geeft me kippenvel. Niet alleen tempo en volume nemen langzaam toe, de rauwe sound gaat hierin mee. Weer geniet ik van het gitaarspel. De klank van de snaren is minder zwaar, de melodie komt aan de oppervlakte. De balans hiertussen is geweldig. Dit is het laatste nummer, en dat is tot en met het langzaam wegstervend eind een gave afsluiter.
Deze zes nummers zijn ongeveer op dezelfde manier opgebouwd, waardoor een aantal veranderingen in de muziek te voorspelbaar is. Ook had er in de nummers onderling wat meer variatie mogen zitten. Het album blijft niet constant boeien. Het aantal verrassende elementen is dus aan de lage kant. Jammer, want de fundering van de meeste nummers is erg goed! Het geluid is prima verdeeld over de koptelefoon. Bijna constant zijn de instrumenten onderling, en de zang in evenwicht. Over het algemeen is de muziek die ‘The Devil And The Almighty Blues’ vrij langzaam., dit zorgt voor een aangename flow. Als het tempo wat hoger ligt, blijft deze flow bestaan. Terwijl het iets hogere tempo toch een opzwepende werking heeft, een bijzondere combinatie! Door dit alles is ‘Tre’ een album dat lekker weg luistert, en smaakt naar meer. (8/10) ( Blues for the red sun)
