De hiphopwereld stond even stil, toen ergens vorig jaar de crème de la crème van de hiphopwereld samen een tournee aankondigde. De La Soul, Public Enemy en de Wu Tang Clan, samen op één podium. Toen de drie-eenheid begin dit jaar ook na Engeland een optreden in Nederland aankondigde was direct het hek van de dam. Baseball-petjes, Nikes en Adidas trainingspakken werden uit de kast gehaald en van de mottengeur ontdaan. De Gods of Rap kwamen naar Amsterdam…
Fair enough, het waren namen als Kurtis Blow, KRS One, SugarHill Gang, Grandmaster Flash en consorten die de eerste golf hiphop de wereld al inslingerden. Eind jaren ’70, begin jaren ’80 waren zij het die de hiphop commercieel een uiting gaven, niet veel later gevolgd door de groepen die door hen waren beïnvloed. Namen als Run DMC, LL Cool J, De La Soul, Public Enemy en iets later Cypress Hill en de Wu Tang Clan; Namen die ieder hiphophart 36 beats sneller lieten kloppen. En nog steeds, want de Ziggo Dome in Amsterdam verkocht voor drie van de legende’s vrij snel vrijwel uit.
Toen de Europese tournee in Engeland van start ging, sloeg even de paniek over. Geen Flavor Flav, geen Method Man, De La Soul die maar krap 20 minuten zou optreden… Al met al: paniek, maar feitelijk was het niet nodig. Flavor Flav en Method Man waren er inderdaad niet bij, maar gemist werden ze niet; het werd een top avond vol hiphopklassiekers.
De La Soul
De Gods of Rap tour is met De La Soul, Public Enemy en WU Tang Clan een viering van drie jubilerende albums die de drie hebben afgeleverd. De avond begon met De La Soul, die hun ‘3 Feet High and Rising’ in het zonnetje zette. 30 jaar geleden kwam het spraakmakende album uit en de Ziggo Dome werd getrakteerd op een drie kwartier durende ode aan het succesalbum. Nee, geen 20 minuten, een dikke 3 kwartier stonden Plug One, Two en Three op het podium, waarbij Plug One, a.k.a. Posdnuos, het voortouw nam. Plug Three, na ‘3 Feet High and Rising’ tegenwoordig bekend onder de namen Maseo of P.A. Pasemaster Mase, wisselde zijn raps af met zijn DJ-kunsten, 3 foot high boven het podium op de achtergrond. Goed zichtbaar boven en naast de schreeuwerige beeldschermen, waarop het bekende fluoriserende De La Soul flower power-achtige artwork zichtbaar was.
Helaas voor De La Soul begon het optreden toch wat aan de vroege kant, en was een deel van het publiek nog niet binnen om kwart over zeven. Dat zorgde niet alleen voor een iets minder groot publiek, ook was de zaal daardoor minder vol, wat het geluid op dat moment niet echt ten goede kwam. Het leek verder ook alsof de monitoren een halve seconde vertraging hadden, gezien de drie rappers hun uiterste best deden, maar wel vrijwel het gehele optreden net uit de maat rapten. Bekendste hits ‘Me Myself and I’ en ‘Ring Ring Ring’ klonken daardoor zelfs hier en daar wat vals, maar ach, een kniesoor die daar een probleem van maakte. Het optreden was voor het succes dat de band in ons land had weliswaar iets aan de korte kant, maar dat wordt gelukkig eind van de maand dubbel en dwars goedgemaakt met een eigen clubshow in Luxor Live in Arnhem.
Public Enemy
Tussen de poppy hiphop van De La Soul en de militante raps van Public Enemy was het DJ Premier die de avond aan elkaar draaide. De aankondiging voor Public Enemy werd door een inmiddels volle Ziggo Dome groots onthaald. Ook ‘It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back’ beleeft dit jaar het dertigjarig jubileum, en Chuck D. bracht het album weer even naar de voorgrond met zijn mannen. Flavour Flav was er zoals gezegd niet bij, maar zijn rol als hype man werd met verve opgevuld door MC Jahi.
Hits als ‘Don’t Believe the Hype’, ‘Fight the Power’ (met 1989 vervangen door 2019) en ‘Welcome to the Terrordome’ werden uit volle borst meegezongen door de volle Ziggo Dome, maar ook de opvullende tracks, vanaf opener ‘Miuzi Weighs a Ton’ tot en met afsluiter ‘Harder Than You Think’, werden woord voor woord meegezongen door de zaal. Goed, echte agressie zoals 30 jaar geleden zat er niet meer in, maar de teksten blijven onverminderd hard en duidelijk.
Ondanks een ijzersterk optreden maakte de groep een misser in Amsterdam. Waar men in de Verenigde Staten er blind van kan uitgaan dat men in een grote stad geen andere fans dan die van de club uit de stad zelf zal aantreffen, werd het Ajax-shirt van de overigens voortreffelijk draaiende DJ Lord met veel boegeroep ontvangen. Een deel van het publiek heeft zijn verbluffende scratches, die duidelijk werden uitvergroot via een beeldscherm boven het podium, slechts muzikaal kunnen volgen, gezien de vele tientallen ruggen die gedurende de show-off naar het podium waren gericht. Zonde dat de DJ zich door het naastgelegen stadion heeft laten verleiden, want wie er echt van Ajax hield, zou niet in de Ziggo Dome te vinden zijn geweest gedurende de avond.
Toch was het optreden van Public Enemy, gezien de samenstelling van de avond feitelijk in de Public Enemy Radio versie, er een om over naar huis te schrijven. Goed, het werd uiteindelijk een verkapte reclamespot voor hun eigen RapStation.com, maar Chuck D. en Jahi beleefden tijdens de avond een hoogtepunt, niet in de minste plaats door de beats & Breaks van DJ Lord en de blijvende militante uitstraling van S1W.
Wu-Tang Clan
‘Enter The Wu-Tang: 36 Chambers’ bestaat dit jaar 25 jaar en dus werd de avond afgesloten met een anderhalf uur durend concert van de enige echte Wu Tang Clan. Waar vooraf werd gejammerd om het wegblijven van Method Man, bleek het feitelijk onnodig om daar over te hebben geklaagd. Wie de Clan een beetje kent weet dat het een zeldzaamheid was als alle 9 leden samen op het podium stonden. Doorgaans vielen er sowieso wel een of meerdere rappers af, door verschillende redenen. Een Wu Tang Clan zonder Method Man was dus eigenlijk gewoon een normaal optreden.
Over het feit dat Ol’Dirty Bastard (ODB) er niet bij was, werd dan weer minder geklaagd. Logisch, aangezien de rapper in 2004 overleed aan een overdosis. Zijn plek werd ingevuld door diens zoon YDB, ofwel Young Dirty Bastard. En met verve, want de youngster paste lekker in de clan, die met acht man on stage elkaar goed aanvulde. En met Mathematics achter de turntables, maakte dat een dik geheel.
Natuurlijk was het de onbenoemde frontman RZA die via de mic doorgaans het hoogste woord voerde, aangevuld door rappers als vooral GZA, Raekwon en Ghostface Killah. Maar ook Inspectah Deck, U-God, Masta Killa en Cappadonna lieten zich veelvuldig gelden gedurende de avond. De Gang Starr van de Wu Tang Clan bracht natuurlijk klassiekers als ‘Protect ya Neck’ en ‘C.R.E.A.M.’, alvorens RZA met Ajax-shawltje om zijn hoofd richting het publiek trok. Wederom een verwijzing naar het feit dat de groep verre van op de hoogte was dat waarschijnlijk juist de Ajax-fans die avond hun kaartje via organisatie of Ticketswap hadden verkocht aan derden.
Dat de Wu Tang Clan zich niet in een hokje laat duwen, bleek toen de East Coasters covers als ‘Mary Jane’ van Rick James, en ‘Come Together’ van The Beatles (weliswaar in een eigen jasje) vertolkten. En ook het voltallige publiek, bestaande uit bezoekers uit ook België, Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk, bleek zich verre van diep in een puur hip hop doosje te hebben verscholen, en zong de hits en masse mee. Toen aan het eind van de avond de finale aanving met een meer dan terecht eerbetoon aan Ol’Dirty Bastard met diens ‘Shimmy Shimmy Ya’ en ‘Got Your Money’, ging het aanwezige publiek helemaal los. ‘Gravel Pit’, de enige echte eigen hit in Nederland, en ‘Triumph’ maakte dat de clan de ruim 15000 man helemaal gaar gerapt naar huis stuurde.
Waar De La Soul eind deze maand al zelf naar Nederland komt, beloofden de Wu Tang Clan en Public Enemy in 2020 weer met een eigen show naar Europa te komen. Of dat in een Gods of Rap-jasje zal zijn is nog niet bekend, mogelijk worden de groepen in het concept volgend jaar afgewisseld door andere legendes als Cypress Hill, House of Pain en bijvoorbeeld N.W.A., of zo jaar om jaar de East Coast met de West Coast af te wisselen. De tijd zal het leren.
Foto’s (c) Armelle van Helden
