De verwachtingen van een nieuw album van Arcade Fire zijn altijd hoog gespannen, en tot aan het vorige album ‘Reflektor’ werd iedere plaat van ze ook meteen de hemel in geprezen. Dat zal met ‘Everything Now’ waarschijnlijk anders zijn, want dit album is het meest toegankelijke dat de band tot nu toe heeft gemaakt. Hoewel het muzikaal gezien een vrij logisch vervolg is op het vorige album. Op dat album sloegen ze een al wat meer elektronischere weg in. Op ‘Everything Now’ worden er nog meer niet eerder gebruikte registers open getrokken. Met dank aan Thomas Bangalter van Daft Punk die gedeeltelijk de productie voor zijn rekening nam.
Het was bij de Abba-achtige titeltrack al duidelijk; Arcade Fire is nu echt mainstream geworden. Zo klinkt ‘Signs of Life’ als een broertje van Santa Esmeralda’s discoversie van ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’. Terwijl ze nu ook met reggae aan de haal zijn gegaan met ‘Peter Pan’ en ‘Chemistry’. Niet bepaald het sterkste dat het album heeft te bieden, maar het kan erger. Zoals twee verschillende versies van het slechts anderhalve minuut durende ‘Infinite Content’, waar je achteraan volgend nog een countryversie bij krijgt. Dan is zelfs het door Régine Chassagne (ze mag ieder album een nummer voor haar rekening nemen) ‘Electric Blue’ nog beter.
Om nou het hele album met de grond gelijk te maken is gelukkig niet nodig, want de teksten zijn nog altijd bittere ernst. Met het enige verschil dat ze het dit keer hebben weten te verpakken in catchy liedjes. Zo behandelen ‘Creature Comfort’ en ‘Good God Damm’ als je tussen de regels door luistert het zware onderwerp van zelfmoord, waarna er met het 80’s-achtige spannende ‘Put Your Money On Me’ één van de hoogtepunten volgt. Vervolgens komen ze weer thuis bij het vertrouwde geluid wat we van ze kenden (à la het debuutalbum ‘Funeral’) met het prachtige ‘We Don’t Deserve Love’, waarna met een reprise van de titeltrack dit hoofdstuk in stijl wordt afgesloten alsof het een reis betreft die eindigt.
Zo sterk als de vier volgende albums is ‘Everything Now’ niet, maar ze zullen er ongetwijfeld een nog groter publiek mee gaan aanspreken. Het siert Win Butler en de zijnen dat ze alsnog zware thema’s weten te verpakken in pakkende melodieën. En zolang ze niet à la Coldplay opeens met r&b-artiesten van dit moment gaan samenwerken is er nog geen man overboord. (7,5/10)(Columbia)
