Hoewel de band soms misschien een beetje verlegen leek, was dat niet terug te horen in de muziek die gespeeld werd. Op 12 mei verzorgde JakeDogs het voorprogramma voor Marc Ford in Iduna. De Friezen speelden met hun Southern rock ongeveer drie kwartier vol met zo’n twaalf nummers. Het repertoire van de Jakedogs bevatte zowel covers als eigen materiaal, en zo had de band (ook dankzij wat instrument- en zangwisselingen) een aangenaam gevarieerd programma om de avond mee in te luiden. Niet veel later kwamen Marc Ford and the Neptune Blues Club het podium op. De band begon, zonder introductie, meteen te spelen, en koos ervoor de muziek voor zichzelf te laten spreken.
Marc Ford – de ster van de avond – combineerde zijn meesterlijke gitaarspel met de leadzang zonder in één gebied aan kwaliteit in te moeten boeten. ‘Smilin’ fungeerde goed als openingsnummer en de bluesy ballad ‘All We Need To Do Is Love’ kwam er niet veel later achteraan. Na drie nummers die onmiskenbaar uit het bluesgenre stamden, kwam er een kort stukje rock’n’roll en kon Marc Ford laten zien dat zijn vingervlugge technieken niet voor de blues alleen geschikt waren. In het vijfde nummer nam de toetsenist Mike Malone de zang op zich, waardoor de mogelijkheid ontstond voor een dialoog tussen de zang en Fords gitaarspel.
Voor het volgende nummer pakte Ford een nieuwe gitaar en liet hij weer een ander geluid horen; de blues maakten plaats voor ruige rock van de bovenste plank. Voor het eerst was duidelijk Marc Fords verleden als gitarist van The Black Crowes terug te horen. Luisterend en kijkend naar zijn perfecte mengeling van rock en blues was het niet moeilijk te bedenken waarom hij de leadgitaar mocht verzorgen op twee van hun meest succesvolle albums.
Aan een bluesconcert kan natuurlijk geen mondharmonica ontbreken; meerdere malen verzorgde Mike Malone niet alleen de zang en de orgelpartij, maar wist hij ook nog een mondharmonicapartij in het geheel te weven. Niet alleen Malone kreeg echter de kans om in de spotlights te staan, aangezien het concert vol minutenlange bluesjams zat waarin elk bandlid zijn vakmanschap uitgebreid kon tonen.
Marc Ford and the Neptune Blues Club wisten in totaal bijna twee uur lang het uiterste te geven. Er werden geen lange praatjes gehouden, geen piepkleine uitrustmomentjes; bijna continu nam de band de luisteraar mee in een wervelwind vol verschillende versies van blues en rock. Daarbuiten wist Ford ook heel subtiel talloze andere invloeden zoals funk en soul in zijn muziek te verweven. Door zijn betrouwbare achterban kon Marc Ford veilig alles geven wat hij had. Hij speelde met zijn hele lichaam; de gitaren leefden onder zijn handen en als Ford met zijn ogen dicht soleerde, was de emotie te lezen op zijn gezicht. Zelfs bij de snelste en moeilijkste solo’s had hij geen zicht nodig, alles leek puur op gevoel te gaan.
Buiten de oudere nummers als ‘Greazy Chicken’ en ‘Don’t get me killed’ om werd er ook voldoende aandacht besteed aan nieuwere nummers zoals ‘Deep Water’ en ‘Devil’s in the Details’. Deze vrijdagavond was zo een goede manier voor Marc Ford and the Neptune Blues Club om het nieuwe album ‘The Vulture’ te promoten, en voor Drachten om na een intens concert ontspannen het weekend in te gaan.
Foto’s: Anneke Klungers
