Sigur Ros staat bij de trouwe Lowlandsgangers waarschijnlijk nog goed in het geheugen gegrift. Het optreden van het IJslandse trio van 8 jaar geleden staat in de top 10 van de beste Lowlands shows in historie. Toendertijd rolden tranen over de wangen van het publiek, maar dat was nu toch wel even anders.
Sigur Ros op het doek
8 jaar geleden stond de band in de op een na grootste tent die Lowlands op dat moment te bieden had. Logischerwijs kregen ze dit jaar de kans om uit te blinken in de crème de la crème: De mainstage, Alpha. Maar groter is voor een band niet altijd beter. Zeker niet voor Sigur Ros. Het trio maakt regelrechte filmische muziek. Dat gaf je het gevoel dat je midden in een eigen geregisseerde film was beland. De Alpha voelde als een gigantisch filmdoek, maar het doek was te groot. Het feit dat de setlist van de band dit jaar centraal stond om nieuw materiaal uit te proberen had hier zeker iets mee te maken. Maar ook het daglicht en de felle zon gaf de band een verkeerde lading.
Tijdens de eerste twee nummers, ‘Óvedur’ en ‘Starálfur, verschuilde de band zich achter een hek en werd het publiek compleet aan haar lot overgelaten. De nummers moesten nu staan op zichzelf en dat deden ze niet. Grote vraagtekens verschenen boven hoofden en de vraag of ze überhaupt nog wel achter hek vandaan zouden komen werd alsmaar groter.
‘Ny Batterí’ is het nummer waar er een keerzijde begon te vallen. Het publiek kon zich eindelijk wat langer vasthouden. Vanaf dat punt werd de show dan ook alleen maar beter en beter. Tippen aan 8 jaar geleden deden ze zeker niet, maar dat was ook vrijwel niet mogelijk. Sigur Ros is geen daylight Alpha artiest, maar een midnight lowstage act. Toch had de band uiteindelijk nog een fenomenale show weggegeven, alleen zal het zich niet in de historie griffen. Net als de carrière Leonardo DiCaprio: fenomenaal goed, maar toch wint de band geen Oscar.