Sinds hij de hardcore band Million Dead verliet heeft de Britse Frank Turner als folkpunk zanger inmiddels aardig wat bekendheid opgebouwd. Met al zes solo albums op zak, waarvan de laatste, ‘Positive Songs for Negative People’, vorig jaar in augustus verscheen. Ook als live artiest met zijn begeleidingsband The Sleeping Souls heeft hij een aardige reputatie opgebouwd. Zoals vorig jaar een veelgeprezen optreden op Pinkpop. Deze avond begon hij in een uitverkochte Ronda zaal in TivoliVredenburg aan het Europese gedeelte van zijn huidige tournee, en het was ook zijn eerste show in dit nieuwe jaar.
Feest met Skinny Lister
Voordat Frank Turner met The Sleeping Souls het podium zou betreden kwamen er maar liefs twee support acts het publiek opwarmen die beiden uit de Britse folkscene afkomstig waren. Als eerste mocht de Britse singer songwriter Will Varley aftrappen. Met enkel een akoestische gitaar stond hij op het podium. Het duurde even voordat hij de aandacht van de zaal had, maar dankzij zijn humoristische teksten won hij die aandacht aardig voor zich.
Will Varley
Maar de Britse folkband Skinny Lister wisten helemaal hoe ze de zaal moesten opwarmen. De zeskoppige band wist hun enthousiasme perfect over te brengen. Waarbij zangeres Lorna Thomas het publiek ik dook om met een aantal mensen te dansen, en contrabassist Michael Camino zich mèt contrabas waagde aan een stagedive. Een perfecte festivalband voor komende zomer.
Skinny Lister
Moshpits en luidkeels zingend publiek
Na 21:00 uur kwam Frank Turner met zijn band het podium oplopen en begon met ‘The Next Storm’. Gelijk was te zien dat hij en zijn bandleden er veel zin in hadden toen ze al rondspringend begonnen. Net als het publiek dat bij het tweede nummer ‘I Am Disapeared’ al luidkeels meezong. Evenals bij het daarop volgende ‘The Road’ waarbij de eerste moshpit ontstond. Er zouden er nog velen deze avond volgen.
Bij de eerste keer dat Frank Turner het publiek aansprak zei hij dat dit zijn 1808ste optreden tot nu toe is. Dat houdt hij bij ieder optreden bij. Hij maakte daarna een grap door de zaal in twee kampen te verdelen. Een team aan de kant van gitarist Ben Lloyd, en een team aan de kant van bassist Tarrant Anderson. Wat een wedstrijdje moest worden in welke kant het meest uit z’n dak ging. Beiden ’teams’ lieten zich dat geen 2 keer zeggen en sprongen enthousiast tijdens ‘Losing Days’ dat daarna werd ingezet.
Frank Turner
Interactie met publiek
Bij het Gaslight Anthem-achtige ‘Josephine’ verruilde Frank zijn akoestische gitaar even voor een elektrische. Hij wist vervolgens uitstekend interactie te houden met het publiek. Zo spreekt hij aan het begin van ‘Polaroid Picture’ de mensen aan die eerder bij concerten van hem zijn geweest met de mededeling dat zij weten dat meezingen bij dat nummer de bedoeling was. En hij meldde dat er twee regels bij zijn concerten zijn. De eerste was: ‘Don’t Be A Dickhead’, terwijl de tweede regel op hetzelfde neerkwam als bij het vorige nummer. Dat bij het daarop volgende ‘Peggy Sang The Blues’ meegezongen werd.
Kort akoestisch blokje
Na ‘The Opening Act of Spring’ verliet de band even het podium en deed Frank een aantal songs alleen en akoestisch. Nadat hij vertelde hoe fijn hij het vond om na de feestdagen weer op tournee te mogen begon hij dit akoestische blokje met ‘St. Christopher is Coming Home’. Waarna hij twee verzoeknummers deed: ‘Tell Tale Signs’ en ‘The Ballad of Me And My Friends’. Waarbij de regels “I’m definitely going to hell, but I’ll have all the best stories to tell” enthousiast werden meegezongen. Wat iets humoristisch had.
Het akoestisch blok was een kort rustmoment (voor zover je daarvan kunt spreken bij dit concert). Maar toen hierna de bandleden weer terug kwamen en met ‘Reasons Not To Be An Idiot’ begonnen ging het weer verder in hetzelfde hoge tempo als aan het begin. En ieder nummer, ‘Glory Hallelujah’ tot ‘Recovery’, werd woord voor woord meegeblèrd door de zaal.
Frank Turner
Na ‘Recovery’ kwam de toegift die opnieuw begon met een akoestisch nummer door Frank alleen: ‘The Angel Islington’. Waarna de bander weer bij kwam voor een enthousiaste toegift met ‘The Way I Tend To Be’, ‘I Still Believe’ en als laatste ‘Four Simple Words’. Waarbij Frank zich ook waagde aan een stagedive, en daarna bij een moshpit opnieuw midden in het publiek dook. Waarmee een einde kwam aan een heel energiek concert.
Enkele keren wordt Frank Turner weleens vergeleken met Bruce Springsteen. Bij sommige nummers lijkt de inspiratie van The Boss niet ver weg te zijn, en zijn stem heeft ook wel iets weg van Springsteen. Daarnaast zijn de concerten van beiden artiesten ook wel vergelijkbaar. Want ondanks dat Frank Turner twee volle uren speelt, en Springsteen daar gerust anderhalf uur langer aan vast zou plakken, weten ze beiden perfecte interactie met het publiek te onderhouden. En net als bij Springsteen is het enthousiasme en speelplezier bij Frank Turner ook duidelijk zichtbaar. Dat was deze avond in TivoliVredenburg ook zeker het geval. Waarmee hij 2016 een energieke start heeft gegeven.
(c) Foto’s Armelle van Helden / Maxazine.nl
