Rond oud en nieuw is het altijd tijd voor de jaarlijstjes. Dit doen we op Maxazine al jaren, zo ook dit jaar. Recensenten, redacteuren en fotografen geven in een persoonlijke lijst hun muzikale kijk op 2015. Bekijk hieronder de eindejaarslijst 2015 van recensent Gerben van Dijk.
10. Benny Sings – STUDIO
Op de valreep van 2015 bracht Tim van Berkenstijn tóch nog een album uit ondanks dat hij na ART uit 2011 besloot zich alleen nog met productiewerk voor andere artiesten bezig te houden. De tien tracks, met een speeltijd van maar 31 minuten, laten je de ene keer een jaren ’80 vibe horen terwijl andere tracks teruggrijpen op zijn hip-hoproots, allemaal toegedekt met de warme deken van de Benny Sings-sound
9. Donald Cumming – Out Calls Only
Met een achternaam waarmee hij ongetwijfeld is gepest op de middelbare school gaat de oud-frontman van The Virgins solo verder waar hij met zijn band ophield. Out Calls Only staat vol met melancholische pop-hooks ondersteund door de lome zangstem van Cumming. Minpuntje: de nutteloze, veel te lange gitaarsolo in ‘Scarecrow’. Goedmaker: het breekbare laatste nummer ” Spanish Horses’.
8. Universal Togetherness Band – Universal Togetherness Band
De gelegenheidsband, onderdeel van een schoolproject van Columbia College, was maar actief van 1979 tot 1983 en was opgericht zodat studenten de fijne kneepjes van het productievak konden leren. In die korte tijd experimenteerden ze met soul, funk, disco, new wave en afrobeat, verzameld in acht tracks op de plaat die dit jaar pas het daglicht ziet. Soms is het duidelijk te horen dat het geen professionele zangers betreft, maar de genre-combinerende groove waarmee deze groep studenten je wegblazen doet dit snel vergeten.
7.Mbongwana Star – From Kinshasa
Twee oprichters van Staff Benda Bilili, een Congolese band bestaande uit straatmuzikanten met een lichamelijke handicap, werkten samen met Franse producer Doctor L wat resulteerde in een debuutalbum gevuld met typisch Afrikaanse ritmes en zang verweven met een westerse elektronische sound. Dit maakt From Kinshasa een hypnotiserend geheel waarvan je onweerstaanbare dansneigingen krijgt terwijl je geen idee hebt hoe je er op moet bewegen. Luister maar naar ‘Nganshe’ of ‘Malukayi’.
6.Beirut – No No No
Stiekem hoopte ik een beetje op een ge-Beirut-e versie van Two Unlimited’s No Limit, maar die hoop bleek natuurlijk ijdel. Teleurstellen doet het tot een volwaardige band uitgegroeide solo-project van Zach Condon echter niet. De mix van indie-rock en folk met balkan-invloeden en de dromerige zang van Condon leveren een prachtig aaneengeweven logisch vervolg op The Rip Tide uit 2011 af.
5. BØRNS – Dopamine
Ik zette het album op omdat ik de Scandinavisch aandoende naam me nieuwsgierig maakte. Na een simpele Google-zoekopdracht ontdekte ik dat het ‘gewoon’ een 23-jarige Amerikaan is die een streep door zijn naam heeft gezet, maar zijn muziek liegt er niet om. Zijn debuutalbum Dopamine is gevuld met elf synthpop/indiepop nummers waarvan er twee als single zijn uitgebracht maar er nog minstens drie die potentie hebben. Zijn verrassend hoge stem wordt nergens vervelend en passen net zo goed bij de ballads als bij de hitjes die het album rijk is.
4. Yous & Yay – Achtergrondmuziek voor Gearriveerden EP
Officieel natuurlijk geen album maar met zijn 26 minuten en 35 seconden bijna even lang als nummer tien in deze lijst, dus ik keur ‘m goed. Yous(Sef) en Faberyayo bundelen hun krachten op deze ode aan de jaren ’80 en rappen op de smooth-jazz van Michael Franks. De lyrics van het Jeugd van Tegenwoordig-lid zijn zoals altijd gelaagd en doorspekt met ironie en ondanks dat Sef mij nooit echt heeft kunnen interesseren meet hij zich hier met schijnbaar gemak met Yayo. De titeltrack luidt het eighties-gevoel in, gevolgd door ‘Espressostress’ dat bol staat van de hilarische referenties naar het tijdperk van videobanden, draadloze huistelefoons en schoudervullingen. Op ‘Smeulend Sneeuw’ heeft Spacekees een gastrolletje waardoor duidelijk wordt dat Yous & Yay de lat qua creativiteit en lyrics hoog hebben gelegd.
3. Astronauts, etc. – Mind Out Wandering
Dit is de band van Anthony Ferraro, die weer de toetsenist-op-tour van indiepop/chillwave artiest Toro Y Moi is. Volg je het nog? Ik ontdekte hen op soundcloud waar Astronauts, etc. en Toro Y Moi samenwerkten aan een zwoele cover van Elton John’s ‘Rocket Man’. Diezelfde sound komt terug op ‘Mind Out Wandering’: luchtig maar tegelijkertijd melancholisch, vergelijkbaar met 22-koppige band Gayngs (met leden uit verschillende grote bands waaronder Bon Iver’s Justin Vernon waar Ferraro’s stem aan doet denken). Ondanks dat het hele album hetzelfde fluwelen geluid heeft zorgt de band voor voldoende afwisseling. Kabbelende beekjes zoals single ‘No Justice’ worden opgevolgd met wat meer uptempo nummers zoals ‘Place With You’ en ‘Eye to Eye’. En waar piano in veel liedjes de boventoon voert geven ‘I Know’ en ‘Shake It Loose’ de ruimte aan catchy gitaarrifjes.
2. Nathaniel Rateliff & The Night Sweats – Nathaniel Rateliff & The Night Sweats
Rateliff, niet te verwarren met de achternaam van Daniel ‘Harry Potter’ Radcliffe, draait al flink wat jaartjes mee in de Amerikaanse folk-scene. Hij deelde het podium met Bon Iver, Ben Howard en Mumford & Sons maar leek als enige gedoemd om in de schaduwen te blijven, totdat hij dit jaar met zijn nieuwgevormde band The Nightsweats dit album uitbracht. Hij combineert zijn folkachtergrond met ruige rhythm & blues die het beste tot zijn recht komt in rokerige kroegjes waar het naar oud bier en nieuw zweet ruikt. In Nederland kregen ze de beruchte ‘een minuut’ in De Wereld Draait Door en hoewel dat voor sommigen intussen als de kus des doods wordt gezien voor een serieuze artiest is in dit geval niets minder waar. De rauwe emotie in alle elf tracks maakt dit een van de beste en authentieke platen van het jaar.
1. Dawes – All Your Favorite Bands
Eigenlijk was het een ongelijke strijd om de eerste plaats in deze lijst aangezien Dawes dit jaar een nieuwe plaat uitbracht. Sinds ik hun debuutalbum North Hills luisterde is dit een van mijn eigen favoriete bands. Zanger/gitarist Taylor Goldsmith schrijft prachtig treffende teksten en weet samen met de andere drie bandleden zijn beeldende lyrics perfect instrumentaal te ondersteunen. Het album telt slechts negen nummers maar duurt toch iets meer dan drie kwartier door een gemiddelde tracklengte van vier minuten. In die 47 minuten bezingt Goldsmith onder andere de onontkoombare dingen in het leven in ‘Things Happen’ en hoe we soms in het verleden kunnen blijven hangen in ‘All Your Favorite Bands’. Hieruit vind ik de zin “May all your favorite bands stay together” een mooie nieuwjaarswens voor alle muziekliefhebbers.
