Kensington; Je kon er in 2014 al niet meer omheen. En ook in 2015 zette deze lijn door. Als eerste band van de nieuwe Nederpop generatie speelde het Utrechtse viertal in een, niet een keer maar twee keer, uitverkocht Ziggo Dome. Afgelopen woensdag beleefde de band haar Ziggo Dome debuut en gisteren stond de band er weer om deze jongensdroom af te sluiten. Maar de grote vraag is; Heeft Kensington zich op de tweede avond weten te herpakken?
Kensington opent met vuurwerk
Bij binnenkomst was gelijk te zien dat er flink was uitgepakt om deze show zo groot en bombastisch mogelijk te doen lijken. Het rood-zwarte Kensington doek was vervangen door hoge bouwsteigers, een groot videoscherm en extra lichtbakken die als spinnenpoten over het podium hingen. Voor aanvang van de show was er nog een mededeling dat er tijdens de show vuurwerk en andere knaleffecten gebruikt zouden worden. Dit in verband met de huidige wereldsituatie en de situatie die zich laatst in Parijs heeft afgespeeld. Hoewel het natuurlijk belangrijk is om hierbij stil te staan en om onverhoopt paniek proberen te voorkomen waren de vuurknallen maar van een zielig niveau. En door de voorafgaande melding werd er meer verwachting geschept dan dat er daadwerkelijk ook uit de lucht kwam vallen. De gehele avond werd het publiek her en der bestrooid met zielige vuurpoefjes en confettiregen die niet op ieder moment even tactisch en mooi werden ingezet.
Het geluid dat Kensington produceerde werd door vele mediums bestempeld als grote stadionrock met een poprandje. Echter, hoe ironisch het ook klinkt, was van deze bestempeling tijdens het eerste deel van de avond weinig te merken. De setlist begon met alle donkere rock vibe-nummers die door de band veel ingetogener werden gespeeld dan dat het met een groot stadiongeluid had moeten klinken. Met weinig interactie met het publiek speelde de band het eerste deel van het eerste uur door. Na wat kleine slippertjes en een foutieve aankondiging van een nummer begon de band vanaf ‘No Way Out’ beetje bij beetje steeds meer haar draai op het podium te vinden. Meer openheid naar het publiek en de energieke ontlading kwam eindelijk naar buiten.
Strijkers
Met intussen drie albums op zak (‘Borders’, ‘Vultures’ en ‘Rivals’) deed de band er goed aan om een setlist op te stellen die ook nummers van het eerste uur bevatte. Niet alleen oude nummers werden mee de Ziggo Dome ingenomen. Ook een klein strijkorkest voegde zich bij een aantal nummers bij de band op het podium. Dit gaf nummers als ‘Ghosts’ en ‘Perfect Family Day’ nog meer ontlading, maar viel bij ‘Rivals’ totaal in het water. Het was een risico dat de band nam, maar doordat de strijkers zich strak en staande wisten te houden pakte het wel goed uit. Al was het alleen maar omdat we zo eventjes afstand konden doen van de welbekende Kensington-formule die in ieder nummer wel zit verstopt.
Hoe verder de avond vorderde, hoe energieker de show werd. Het was een show die als concept gecreëerd is voor de grotere zalen als de Ziggo Dome, maar die door de uitvoering niet altijd het bombastische niveau had die had moeten zijn. De visuals op het videoscherm waren goed op de nummers afgestemd. Alleen liep de band tijdens de live beelden die bijna de gehele show op het scherm te zien waren, achter zichzelf aan te spelen.
Kensington en crew hebben het begin ontdekt van hoe je een grote stadionshow neerzet, maar ze zijn er nog niet. Voor volgend jaar staan er alweer twee nieuwe Ziggo Dome-shows gepland. Dat geeft de band nu een jaar de tijd om de koppen bij elkaar te steken en dan een show neer te zetten waarmee ze een gouden ster achter hun Ziggo Dome-avontuur kunnen plakken. De kaartverkoop voor deze shows begint aanstaande zaterdag en ondanks dat de echt grote knal in de Ziggo Dome er nog niet is geweest kunnen we wel de voorspelling maken dat ook deze toekomstige shows in een rap tempo uitverkocht zullen raken. Want de fans hebben van iedere minuut genoten en dat voelde je de gehele tijd.
