Veel bands storten totaal in als de leadzanger van de band scheidt. Slechts een enkeling heeft zoveel kwaliteit in de band, dat deze overeind blijft met een andere frontman. UB40 is van dat slag, en dat bewees de band uit Birmingham woensdagavond in de Effenaar in Eindhoven.
Toen Ali Campbell in 2008 de groep verliet leek het er op alsof de Unemployed Benefits uit Engeland ten grave waren gedragen. Niets is minder waar, zo bewezen de 9 artiesten op het podium van een tot aan de nok toe gevulde Effenaar. Voormalig frontman Ali Campbell is inmiddels al sinds 2008 vervangen door diens een jaar oudere broer Duncan, waardoor de familie Campbell nog steeds vertegenwoordigd blijft met twee leden, naast vaste gitarist Robin Campbell.
Het was even afwachten hoe de set in Eindhoven zich zou verhouden vergeleken met de eerdere tournees, aangezien het laatste album ‘Getting Over the Storm’ door velen meer werd afgedaan als country-album dan als reggae-album. De critici werden de mond echter snel gesnoerd, aangezien UB40 haar ware roots niet verloochende. Van begin tot eind zat de reggae er volledig in en zelfs de nieuwere, onbekendere tracks werden door het aanwezige publiek geslikt als zoete koek. Terecht, want ondanks dat UB40 door de echte reggae-fans niet tot de reggae gerekend wordt, blijft de band de van oorsprong Jamaicaanse muziekstroming trouw.
Duncan Campbell kan qua stem helaas niet tippen aan die van zijn jongere broer, zijn stem past gelukkig wel binnen de band. Samen met Robin Campbell droeg Duncan de band van begin tot eind, in een concert waarbij de zaal in het begin iets moest worden opgewarmd. Mede door het structurele enthousiasme van saxofonist Brian Travers en – inmiddels met zijn 17-jarig lidmaatschap toch al tot de vaste kern horende – trompettist Laurence Parry, ademde de zaal uiteindelijk meer reggae uit dan in de tijd dat er nog met regelmaat een jointje door het publiek (en op het podium) rond ging.
De show van UB40 draait veelal om hits, en met 6 van de oorspronkelijke bandleden is UB40 toch wel een volledige band te noemen. Bassist/Toetsenist Earl Falconer bracht tijdens ‘Oh America!’ de nodige diepte in het optreden, waar de band – waarschijnlijk juist door het vertrek van Ali – een hechter collectief leek te zijn geworden, met meer aandacht voor alle bandleden in plaats van slechts de frontman. Zelfs percussionist Norman Lamont Hassan, die door de jaren heen overigens behoorlijke proporties heeft aangenomen, kwam geheel los tijdens het aanstekelijke ‘Boom Shaka Lacka’, waarbij zijn inmiddels bekende dansje ook in Eindhoven een volledige navolging kreeg.
Het gemist van Ali Campbell leek eenvoudig opgevangen door de samenzang van broers Duncan en Robin Campbell en ook de tijdens optredens befaamde toast van Astro tijdens ‘Red red wine’ werd snel vergeten door het enthousiasme van de band. Hits volgden elkaar in rap tempo op, waarbij na afloop van het bijna 2 uur durende concert pas bij de uitgang opmerkelijk werd gekeken naar elkaar, is ‘Rat in mi kitchen’, ‘King’ of ‘I got you babe’ eigenlijk wel gezongen. Het geeft het repertoire aan hits van de Britse band aan, die met vrijwel louter hits een avondvullend programma op het podium kan brengen, en zelfs dan nog een bulk reserve heeft, echte fan-klassiekers als ‘Madam Medusa’, ‘Johnny Too Bad’, ‘The Earth Dies Screaming’ of hun Winston Tucker cover ‘Please Don’t Make Me Cry’ nog niet eens meegeteld.
De show van UB40 kon vrij gemakkelijk vernoemd worden naar een standaard radioprogramma van Sky Radio of Veronica, zo vol met hits zat de woensdagavond in Eindhoven. De vele hits, vermengd met wat verbeterde versies van de nummers van het laatste album van de UB’s, maakten de avond in de Effenaar tot een waar genot van de toegestroomde toeschouwers. Duncan’s stem is dan wel iets minder karakteristiek en geknepen dan die van Ali, wie echter duidelijk luistert zal beamen dat UB40 een gevoel is; Een gevoel dat door de originele bandleden, aangevuld met een stem die broerlief toch verdraaid goed benaderd, enorm goed wordt neergezet.
