De ‘Celtic Punk Invasion’ tour brengt vier namen naar het Klokgebouw in Eindhoven: de singer-songwriter Bryan McPherson uit Boston, Blood or Whiskey uit Ierland, de Canadese band The Mahones en natuurlijk Dropkick Murphys ook uit Boston.
Langzaamaan stroomt het Klokgebouw vol, er staat niet vermeld dat de avond is uitverkocht maar de verkoop van kaartjes gaat zelfs nog door als de deuren al open zijn en de grote zaal is dan ook erg vol als Dropkick Murphys eenmaal beginnen.
Na een drie maanden pauze van hun tour door Zuid-Amerika zijn de mannen eindelijk weer eens in Nederland voor hun eerste stop. Een prachtige vrouwenstem klinkt door de zaal heen en iedereen staat vol verwachting aandachtig te luisteren. Maar zodra het doek valt en de eerste klanken van ‘The Boys Are Back’ worden in gestart vliegen de eerste biertjes al door de lucht. Met het toepasselijke eerste nummer van het laatste album ‘Signed And Sealed’ wordt de avond geopend. Dat de jongens terug zijn is wel duidelijk. Het brengt ook de jongetjes in het publiek naar buiten want de moshpits ontstaan zonder dat er dit keer om gevraagd hoeft te worden.
‘Citizen CIA’ en ’ The Gang’s All Here’ worden goed ontvangen en het echte banjo werk komt aan bod in ‘Sunday hardcore matinee’.
“We’re the luckiest god damn band of the planet!” roept Al Barr, “Thank you for giving us the best job in the world!”. En jullie bedankt dat er gave muziek wordt gemaakt kan ik je zeggen, het is moeilijk om hier niet op te gaan dansen.
Tijdens ‘Rose Tattoo’ zingt iedereen mee en wordt er vrolijk meegeklapt, tevens wordt voor het eerst het verbod om the crowdsurfen genegeerd. Op het grote scherm achter de band zijn er mooie zwart/wit foto’s te zien van the Boston Red Sox wat natuurlijk goed correspondeert met het nummer ‘Jimmy Collins’ wake’. Dat de mannen blij zijn dat hun favoriete clubje weer eens gewonnen heeft is overduidelijk.
Na ‘Broken Hymns’ wordt er toegewerkt naar een climax, de hits worden groter, de mensen zijn in voor een echt punkfeest. Vanaf dat punt heeft het publiek er echt zin in en als er even adempauze is voor de band schreeuwt het “Let’s Go Murphys!” waar de drummer lekker mee doet wat de mooie woorden van Barr oplevert “You guys are allright I told ya”. De hele zaal doet mee met ‘Going Out In Style’ en vele kelen zullen rauw zijn na ‘The Outcasts’.
Maar waar eerst alleen de grootste fans mee konden zingen met de nummers is het volgende er een waar echt iedereen aan mee doet. ‘The Irish Rover’ is natuurlijk een klassieker die iedereen kent. “This one is for you!” en Barr heeft helemaal gelijk. Het publiek gaat helemaal los op de Haroo’s van ‘Johnny, I Hardly Knew Ya’ en ‘I’m Shipping Up To Boston’ wordt meteen herkend dus iedereen kan doorgaan met springen. Met de woorden “Eindhoven, put your fists in the air” gaat het feestje door want het is tijd voor een van hun grootste hits: “The Warrior’s Code”.
Als ware baseball helden wordt voor de Dropkick Murphys gescandeerd door het publiek “Let’s Go Murphys!” en na een korte pauze komt de band weer op.
Voor ‘Kiss Me I’m Shitfaced’ komen allerlei dames het podium op tot het helemaal vol staat, zo vol dat de overige bandleden bijna verdrongen worden. En natuurlijk met een nummer als dit wordt ook een aantal om de nek gevlogen. De mannen in het publiek grijpen bij ‘Skinhead on the MBTA’ hun kans om op het podium te klimmen. De avond word afgesloten met ‘Takin’ Care of Business’ terwijl alle logo’s door de jaren heen komen over het grote scherm heen rollen. ‘We’re an American Band’ van Grand Funk doet het natuurlijk ook erg goed en met de woorden van The Ramones nemen ze echt afscheid. “Hey Ho! Let’s Go!”
Al met al is het een goeie avond geweest. De meeste mensen zijn toch speciaal voor Dropkick Murphys gekomen, want hoe later de avond vorderde hoe meer mensen de zaal inkwamen. Het mooie van het Klokgebouw is dat het zo groot is. Er was dus zoals dinsdag ruimte om grote biertafels neer te zetten voor de mensen die even een pauze nodig hadden of gewoon nog wilden bijkletsen voor ze aan het goeie beuk en dauwwerk begonnen. Het grote balkon dat rondom loopt is ook erg fijn waardoor iedereen goed zicht kan hebben. Het enige nadeel is dat het helemaal in Eindhoven ligt, en als dit de enige mogelijkheid is om Dropkick Murphys mee te maken, ja, dan moet het maar. Gelukkig zijn er velen met deze gedachte hierheen gekomen en was het stampvol. Door de kluisjes geen gedrang bij de garderobe waardoor men ook weer snel buiten stond. De bands zelf waren weer van hoge kwaliteit. Het enige nadeel van het Nederlandse publiek is dat wat wij niet kennen wij eerst kritisch moeten beoordelen voor we los kunnen gaan. Tuurlijk doen we beleefd mee aan de circlepits als daarom word gevraagd maar dit val ook snel weer stil, wat voor de bands wel jammer is. Het enige minpuntje was de stem van Katie McConnell van The Mahones. Ze kan heel fanatiek accordeon spelen, maar haar mond kan ze liever dicht houden.
Dropkick Murphys gaan in rap tempo Europa door om in maart te toeren in Amerika, maar keren voor St. Patrick’s day terug naar Dublin, Ierland.
