Rond oud en nieuw is het altijd tijd voor de jaarlijstjes. Dit doen we op Maxazine al jaren, zo ook dit jaar. Recensenten, redacteuren en fotografen geven in een persoonlijke lijst hun muzikale kijk op 2014. Bekijk hieronder het muzikale jaar 2014 van recensent Gerben van Dijk.
1. Ben Khan – 1992 EP
Een 21-jarige Brit die, geïnspireerd door J Dilla en BB King, fijne indiegrooves maakt. Met hevige synths, gitaarlicks, beats en soundbites veroorzaakt hij gegarandeerd kippenvel. Hou deze jongen komend jaar in de gaten!
2. Robert Francis & the Night – Heaven
Een prachtige folk/rock-plaat met een Springsteenfeel en een saxofoon in ‘Baby was the devil’ die aan wijlen Clarence Clemons doet denken.
3. War on Drugs – Lost in the Dream
Sinds Slave Ambient uit 2011 ben ik fan van Granduciel’s hypnotiserende indierock. Lost in the Dream is een waardige opvolger de stampij die Mark Kozelek (folkartiest Sun Kil Moon) over de band maakte.
4. Chet Faker – Built on Glass
Met zijn cover van ‘No Diggety’ maakte hij in 2012 al naam, maar met zijn volledige album laat hij zien dat hij tot veel meer in staat is. Zijn soulvolle stem die over de subtiele beats glijd als satijnen lakens over de huid.
5. Benjamin Herman (ft. Daniel von Piekartz) – Trouble
Een nieuwe, perfecte samenwerking van jazzcat Benjamin Herman. Daniel von Piekartz neemt de vocalen voor zijn rekening en samen lijkt het of ze Chet Baker voor 47 minuten en 6 seconden weer even tot leven brengen.
6. Julian Velard – If You Don’t Like it, You Can Leave
Pianopop van Amerikaanse bodem. Dat klinkt misschien niet erg veelbelovend maar Velard weet als geen ander een échte popsong te schrijven. Zijn nieuwste album staat vol liedjes over zijn geliefde New York. Het is een ode en tegelijkertijd een klaagzang. Zelfspot en zelfmedelijden passeren elkaar in rap tempo en slingeren door het hele album.
7. Paolo Nutini – Caustic Love
De langverwachte follow-up van ‘Sunny Side Up’ werd ingeluid met de hartverscheurende single ‘Iron Sky’. Hoewel velen de hoop al hadden opgegeven en hem hadden weggezet als een onedayfly die zich verloor in de drank, drugs en faam sloeg Nutini na 5 jaar terug met een prachtig album vol emotie en power.
8. Caribou – Our Love
Het repetitieve ‘Can’t Do Without You’ werd een favoriet op feestjes en in clubs waar hipster meisjes hun vingers tot een hartje vouwen. Daniel Snaith’s nieuwste werk is niet zo goed als ‘Swim’ uit 2010 maar na enkele keren luisteren hoor je telkens nieuwe dingen wat het tot een verrasend geheel maakt.
9. Ray LaMontagne – Supernova
De schuchtere LaMontagne bracht in 2010 samen met The Pariah Dogs het prachtige ‘God Willin’ and the Creek Don’t Rise’ uit. Met smart wachtte ik jaren op een opvolger en kreeg die dit jaar eindelijk. Jaren ’70 invloeden zijn duidelijk in het album terug te horen door de toetsen en galmende stemeffecten.
10. St. Paul & the Broken Bones – Half the City
Een wat dikkige, blanke jongen met de strot van een soullegende. Snerpende, scream-your-heart-out soul uit de zuidelijke staten van Amerika. Hun debuutalbum is catchy en heeft die typische Muscle Shoals-magie.
