Homeboy Sandman is voor mij persoonlijk één van de meest innovatieve, meest creatieve en interessantste personen die de microfoon voor rap-doeleinden vasthoudt. Het begon voor mij in 2012, toen Sandman “First Of A Living Breed” onder Stones Throw uitbracht. Dit album had vele beats waar je hoofd op zijn automatische piloot ging en begon heen en weer te bewegen.
Naast de funky beats op het album viel ook gelijk te merken dat Homeboy Sandman niet de gemiddelde MC is. Na maandenlang dit album grijs te hebben gedraaid, besloot ik om de daaropvolgende EP’s te beluisteren. Wat ik merkte aan de EP’s is dat geen van de records echt een duidelijk concept had, en ook niet zozeer een relatie met elkaar of met het andere album hadden. Mijn interpretatie was altijd dat Sandman aan het experimenteren was, en deze theorie werd vervolgens ondersteund door de uitgave van zijn nieuwe LP, Hallways.
Hallways is niet zoals First Of A Living Breed, en is ook niet zoals zijn EP’s. Het is weer iets anders; een klein beetje van beide. Aan de ene kant zijn de teksten erg straight-forward en duidelijk, maar desalniettemin op een slimme manier gebracht. Dit is een kenmerk die zijn eerste Stones Throw release ook sterk had. Aan de andere kant heeft Homeboy Sandman de traditionele flow en songstructuur compleet losgelaten, een kenmerk die Sandman aan het ontwikkelen was in zijn korte albums. Het resultaat is een onvoorspelbaar album die boordevol goede ideeën zit. (7.5/10) (Stones Throw Records)
