Oleta Adams Legacy Tour 2014.
Op dinsdag avond 04-02-2014 streek The Legacy Tour van Oleta Adams neer in het Parkstad Limburg Theater in Heerlen. In mijn ogen is zij één van de meest onderschatte zangeressen op deze aardkloot en ik keek dan ook al lang naar deze avond uit.
Oleta was voordat ze bij het grote publiek bekend werd door haar medewerking aan de Tears For Fears hit ‘Woman in Chains’, al een graag geziene gast op de Nederlandse podia en Nederland voelt voor haar dan ook als een soort thuiskomen. Het is ook al de derde keer dat ze in het Parkstad Limburg Theater staat. Eerder was dat in 1999 en 2002.
Hoewel ik haar zeer bewonder ken ik niet al haar songs, zodat ik mij in deze recensie node beperk tot de voor mij bekendere liederen en die welke ze zelf aankondigde.
Op de set list deze avond o.a.: het prachtige ‘Hold Me For a While’, het lekker groovende ‘No Secrets’, de fraaie balade ‘Picture You the Way That I Do’, dat over mensen met een minderwaardigheidscomplex handelt en ‘I’ve Got a Right’, een nummer van haar eerste album ‘Circle of One’, waarbij de kenmerkende saxsolo deze avond vervangen werd door een fantastische gitaar solo van James Harrah.
Het is niet alleen Oleta die achter haar vleugel schittert, ook een welgemeend compliment aan de band, die alles uit de kast haalt om er samen met haar een onvergetelijke avond van te maken. Haar man, John Cushon, zit achter de drums en James Harrah – gitaar en John Peña op bas krijgen alle gelegenheid om op de voorgrond te treden en doen dat in prachtige solo’s maar stralen ook in het instrumentale ‘Swamp Song’.
Tussen de songs door converseert zij op een leuke, spontane manier met het publiek en vertelt o.a. dat het waar is wat de pers geschreven heeft. Zij is inderdaad al 60. Het enige nadeel daarvan is dat ze nu een grotere koffer met make-up moet meeslepen. Als iemand uit de zaal roept dat ze nog steeds als 40 uit ziet antwoord ze: ,,Bless you, lekker ding”.
Oleta heeft tijdens The Legacy Tour telkens een Nederlandse gast in haar programma en voor de show in Heerlen is dat Cor Bakker. Niks ten nadele van Cor Bakker, maar ik had vóór de show gehoopt op Edsilia Rombley, omdat ik in haar altijd een jongere versie van Oleta gezien heb. Beiden hebben die speciale klank in hun stem, waarbij die van Oleta iets rijper overkomt. Maar niet getreurd, want met Cor Bakker, die door Oleta aangekondigd wordt als de fantastische pianist uit het programma van “Paul de Loew”, bereikt de show voor mij het hoogtepunt.
Cor heeft voor 2 nummers de lange reis naar Limburg gemaakt, maar maakt met zijn sublieme pianospel een overweldigende indruk op zowel het publiek als op Oleta, die zich met haar ogen dicht nu 100% op haar zang kan richten. Cor lijk haar stem op ‘New York State of Mind’ naar een ongekende hoogte te stuwen.
Was ‘New York State of Mind’ voor iemand als mij, die niet zo into jazz is, al een hoogtepunt, bij het daarop volgende nummer -waarvan ik de titel niet weet- lopen mij he-le-maal de rillingen over het lijf en voel ik de haren op mijn armen door de mouwen van mijn shirt heen prikken. Bloedstollend mooi! Veel zangeressen zijn geliefd om hun hoge uithalen en stellen in de lagere regionen niet zoveel voor, maar bij Oleta krijg je het totaal pakket. Qua postuur is dit vrouwtje te vergelijken met een klein gebouwtje, maar qua stem is het een wolkenkrabber!
Met dit nummer komt er tevens een einde aan de eerste set van 1 uur en 15 minuten.
Na de pauze brengt ze drie semi-akoestische nummers waar onder ‘Save and Sound’ en het dansbare, Latin nummer ‘Rhythm’. Als ze weer achter de vleugel heeft plaats genomen volgt ‘The Power of Sacrifice’, met een prachtige bas-solo van John Peña.
Dan volgen de andere hoogtepunten met eerst ‘Get Here’, één van haar mooiste nummers. Het origineel is van Brenda Russel en is vele malen gecoverd, maar geen enkele uitvoering haalde het bij de versie van Oleta. Ook deze avond kon haar uitvoering op een staande ovatie rekenen.
,,Omdat iedereen nu toch staat maken we er een feestje van”, roept ze in haar enthousiasme en ze besluit haar set met ‘The Window of Hope’.
De geplande toegift ‘Wilted Roses’ eindigt in een funk-jam en duurt bijna 15 minuten, maar vóór het einde hiervan heeft Oleta, nadat ze vele handen geschud heeft, het podium al verlaten.
Als je van R & B houdt -en dan bedoel ik good old Rhythm & Blues- overgoten met een saus van jazz, gekruid met funk en soul, nou …dan beleef je bij Oleta Adams een fantastische avond!
-
- Foto (c) Harm Lutke
