Na de start in 1993 waren er veel line-up problemen, maar in 1995 brachten de Italiaanse Black Metal gasten hun eerste zelfgeproduceerde demo uit. Helaas zonder de in ’94 overleden bassist Udo P. ‘Goetia Summa’ was de opmars voor een aantal supportacts bij de gevestigde Italiaanse Metal bands en lieten een degelijke live show zien. De muziek werd langzamerhand sneller en brutaler. Het veel besproken album uit 1999 ‘Hiërarchie’ zorgde voor extra aandacht. In 2003 werd de eerste samenwerking met label code666 beklonken. Na deze CD ‘ViceCrown’ werden nog twee CD’s uitgebracht. ‘Gruesome Splendour’ en de laatste ‘You Will Bleed’ in 2009. Nu, 20 jaar na het begin, is het tijd voor het rauwe robuuste ‘To Perdition’. Wederom een release onder het label code666.
De vervormde stem van Nicola luistert als een losgeslagen beest vol haat. Als een gestoven gedrocht dat vecht om te (over)leven. Dit Black metal album, met elf pure donkere metal songs, is wat aan de matte kant als het gaat om de klank. Bij mij uit de boxen klinkt het erg vlak en te veel samengesmolten. In veel nummers klinkt de drum als een op hol geslagen typemachine. Bij de openingstrack ‘To Perdition’ klinkt het tikken op de bekkens bijna kinderlijk speels. In de tracks ‘Ornaments for Derision’ en aan het einde van ‘Cursed Be Your Breast’ komende de gitaar partijen wat meer naar voren.
Maar over de globale lijn krijgt oprichter Nicola te veel aandacht, terwijl het mijn inziens meer over de band verdeeld had moeten worden. Zelf schrijven de heren over het laatste album dat het een album is zonder compromissen en aanvoelt als een monument in de Black-Death-Metal muziek. Het recht voor zijn raap karakter van de plaat is op zich een lovenswaardige insteek, maar in mijn beleving krijgt dit ‘monument’ niet de status van mijlpaal in de geschiedenis. Daarvoor is het te weinig vernieuwend, dan wel verrassend in zijn genre. (6/10)(code666)
