Ze zijn er even mee bezig geweest – twee jaar om precies te zijn – maar op 29 september was het dan zo ver: de eerste cd van Stackhouse werd gepresenteerd. Stackhouse, vernoemd naar de oude bluesmeester Houston Stackhouse, beschrijft zichzelf als ‘Blues across the age gap’; er is namelijk een leeftijdsverschil van 40 jaar tussen het jongste en oudste lid. De oude garde wordt vertegenwoordigd door Willem van Dullemen (zang, gitaar) en Bert Post (drums), terwijl Machiel Meijers (zang, harmonica) en Emiel van Pelt (gitaar) de jonge generatie vormen met bassist Fred van Unen er precies tussenin.
Het album “Big Fish Boogie” staat vol met klassieke Chicagoblues uit de 40er en 50er jaren. 
Denk aan de oude Chess- en Aristocratopnamen van bv. Jimmy Rogers, Robert Nighthawk en Elmore James. Met het beluisteren van dit album word je helemaal in deze sfeer meegenomen. Slechts drie songs zijn cover en de rest is allemaal eigen werk. Het merendeel ervan is geschreven door Machiel al dan niet in samenwerking met Willem, die zelf ook voor een song tekent, namelijk “Flood Water Rising”.
Met deze twaalf nummers lang leidt de band de luisteraar met veel verve en vakmanschap door de mooiste periode van de blues. Het speelplezier is duidelijk te horen. Prominent aanwezig is het volle harmonicageluid van Machiel. Luister vooral naar de opener “Sneak Out (Through The Backdoor)” en “Scandall Boogie”, de ode aan Walter Horton. Fraai zijn ook het instrumentale “Peltdown”, een eigen compositie van Emiel, “Get Fever”, een cover van Charles Sheffield dat flink gaat swingen na de tempowijziging, en “Fine Little Mama” van Elmore James met gitaarwerk dat uiteraard aan deze legende doet denken. Verrassend na al dit gitaar- en harmonicawerk is de afsluiter, “Big Fish Boogie” een onvervalste pianoboogie. Heel leuk.
Ik heb met veel plezier geluisterd naar dit album. Stackhouse heeft een prima album gemaakt met lekkere blues uit de voor mij persoonlijk mooiste periode.
(eigen beheer) (7,5/10)
