Rond oud en nieuw is het altijd tijd voor de jaarlijstjes. Dit doen we op Maxazine al jaren, zo ook dit jaar. We hebben het dit jaar anders gedaan dan afgelopen jaren en iedereen gevraagd een eigen lijstje te maken van hun beste albums, foto’s, bands, concerten, wat iedereen maar wilde. Dit is het lijstje van Norman van den Wildenberg
5 Ultravox – Brilliant: De sfeerbeleving op ‘Brilliant’ is enorm, riekt voor de jeugd soms wat naar ambient, het rustieke ‘Remembering’, het ruigere ‘Hello’, het Pink Floydische begin op ‘One’, maar over het algemeen klinkt de oudheid vermengd met de altijd blijvende rustiek goed weer. Een sterk staaltje, dat Ultravox op ‘Brilliant’ weer heeft durven geven.
4 Marcus Miller – Renaissance: ‘Renaissance’ klinkt als een wedergeboorte van Miller, fris, energiek en verfrissend. Soms iets vernieuwend, maar zeker geen verrassing. Het bekende geluid van Miller is al sinds mensenheugnis onveranderd. Jazzfunk die staat behoeft geen hergeboorte. En Miller staat, punt.
3 The Kyteman Orchestra: ‘The Kyteman Orchestra’ gaat verder waar ‘The Hermit Sessions’ nog niet in de buurt zijn gekomen, en vertelde Colin’s moeder me een tijd geleden zo blij te zijn dat haar zoon stopte met het HipHop Orkest op het hoogtepunt, moet ik haar met schaamte voor de verbetering (sorry!) overrulen: Kyteman heeft zijn hoogtepunt wederom overstegen!
2 Larry Graham & Graham Central Station – Raise Up: Het album is (Mede door de invloed van Prince?) het donkerste album van Graham tot nu toe, maar het soul-geluid maakt, ondanks dat het voor de oude Graham-liefhebbers wellicht wat wennen is, het tot een van de betere, zo niet het beste album van de artiest tot nu toe. De collaboratie met Prince is ditmaal een stuk beter uitgepakt dan op ‘Graham Central Station 2000′ en het afzwakkende succes van de goede vriend van Graham zou hem misschien eens moeten laten overdenken om vast bij ‘Graham Central Station’ te solliciteren.
1 Kapabel – Avonturen: Verschillende thema’s en mythen worden verwerkt in een muzikaal boek van verhalen van Kapabel en z’n maten. De manier waarop de mannen hun avonturen opbouwen met een mix van oldschool nederhopbeats, vermengd met bigband, singer/songwriterteksten, pop, jazz, rock en wat nog niet meer, het lijkt er op alsof een compleet nieuw genre crossover is ontsprongen in de studio’s van Kytopia, het label van Colin ‘Kyteman’ Benders. Het klinkt idioot, maar ook na 10 keer luisteren is er niets te vinden op het album dat niet klopt. En dat klopt gewoon niet, een album KAN niet perfect zijn, was altijd mijn mening.
Iedereen een gelukkig en muzikaal 2013 toegewenst!
