Rond oud en nieuw is het altijd tijd voor de jaarlijstjes. Dit doen we op Maxazine al jaren, zo ook dit jaar. We hebben het dit jaar anders gedaan dan afgelopen jaren en iedereen gevraagd een eigen lijstje te maken van hun beste albums, foto’s, bands, concerten, wat iedereen maar wilde. Dit is het lijstje van recensent Gerben van Dijk.
1. Tallest Man on Earth – There’s no Leaving Now
Zijn intieme liedjes, gebracht met een porseleinen stem, lijken met het album beter te worden. Kristian Mattson breidt zijn reportoire uit met tien pareltjes waar hij zichzelf begeleidt op gitaar en heel af en toe een ander instrument wat airplay gunt. Dit heerlijke album houdt mij deze winter warm.
2. Tom Waits – Bad as Me
Het duurde even, maar Bad as Me was het wachten waard. Meer mysterieuze teksten, meer zelfgeknutselde percussie maar nét even anders dan zijn eerdere werk. Een optimist zou sommige tracks zelfs radiovriendelijk kunnen noemen terwijl ze hun obscuriteit niet verliezen.
3. Justin Townes Earle – Nothing’s Going to Change the Way You Feel About Me Now
Een vrijwel onbekende artiest in Nederland. Genoemd naar de country/folklegende Townes van Zandt, bezingt hij de ellende van het opgroeien met een weggelopen vader, liefdesverdriet en van het leven in het algemeen. Dit alles met voelbare passie en pijn omhuld met een krokante, Memphi s rock & roll sound. Het had zo de Emmy-winnende soundtrack
van de tv-serie Memphis Beat kunnen zijn.
4. Mac deMarco – Rock and Roll Nightclub
Wederom geen gevestigde naam in de popmuziek maar wel in mijn lijst. Mac deMarco. Ik luisterde de CD omdat de albumhoes me aansprak en dit bleek goede intuïtie. Deze singer-songwriter had het jongere broertje van Robert Smith kunnen zijn, varend in hetzelfde deprimerende schuitje. De vibe van ‘Rock and Roll Nightclub’ is zowel somber als vrolijk, zoals The Cure dat ook goed kan overbrengen. Je wilt jezelf terugtrekken op je kamer en eens lekker een potje janken en tegelijkertijd om alle ellende lachen en nog maar een keer proosten in nabijheid van vrienden.
5. Faberyayo – Coco
Faberyayo zorgde voor de verrassing van het jaar. Een onaangekondigd solo-album dat vol stond met huiselijke hitjes. De CD, opgedragen aan zijn vriendin Coco en de algemene kneuterigheid, geeft een kijkje in het privéleven van de mooiboy van de Jeugd van Tegenwoordig. In 33 minuten ben je door het album heen maar dat zijn wel 33 swingende
minuten. Mede dankzij de heerlijke productie van Benny Sings die het huiselijke, gezellig-samen-op-de-bankgevoel omzet in knusse beats.
Nog enkele albums die de lijst van 5 nét niet gehaald hebben:
Gary Clark Jr. – Blak & Blu (Jonge bluesgitarist uit Texas die oude blues met nieuwe rock en hip-hop mixt. Online al omgedoopt tot ‘The new Lenny Kravitz’)
Dr. John – Locked Down(Ouwe rot uit New Orleans. Voor hoodoo en voodoo moet je bij deze man zijn, maar muziek maken doet hij ook al jaren succesvol. Op dit album, geproduceerd door Dan Auerbach (inderdaad, die van Black Keys), vermengen oud en nieuw moeiteloos tot hedendaagse bluesrock met een snufje mysterie.)
Mumford & Sons – Babel (Het langverwachte tweede album. Maakt de verwachtingen waar ondanks dat er minder hitgevoelige tracks tussenzitten.)
Sinkane – Mars (Toetsenist van Yeasayer. Het album telt slechts acht tracks maar staat vol met dansbare indieliedjes. Check vooral Runnin’ en Jeeper Creeper.)
Grizzly Bear – Shields (Het nieuwe album van de band uit Brooklyn voert de luisteraar wederom mee door muzikale landschappen. Kabbelende beekjes worden afgewisseld met wilde rivieren en ruige heuvels met stille bospaadjes. Al vanaf opener Sleeping Ute is duidelijk dat Jeff Buckley een grote invloed heeft gehad op het songwriting.)
