Dat ze begin jaren 90 werd afgewezen als bassiste bij Living Colour was wellicht de grootste fout van de crossoverband, hoewel de band met Doug Wimbish ook geen verkeerde te pakken had. Wimbish speelde een jaar later mee met Madonna op haar ‘Erotica’, maar Ndegeocello zette harder door en was een van de eerste artiesten die een contract tekende met Madonna’s ‘Maverick’- label. Ze zou er in 10 jaar 5 albums uitbrengen en haar naam vestigen. Nog eens zo’n 10 jaar later zit de in Duitsland geboren Amerikaanse inmiddels aan haar tiende album, ‘Pour une âme souveraine: A dedication to Nina Simone’, een album met nummers uit het repertoire van Nina Simone (en één voor de in 2003 overleden zangeres).
De keuze voor een tribute voor Simone is niet zo heel erg verwonderlijk, aangezien de twee in stijl, muzikaal en in persoon, niet eens zo ver uit elkaar liggen. Beiden mixen voornamelijk jazz, soul en R&B met een eigen inbreng van verschillende andere stijlen. Beiden gebruik(t)en vaak onderwerpen als racisme en gelijke rechten in hun teksten en zijn ondanks grote kwaliteiten vrij verstoken gebleven van een echte hit-carrière. De twee komen droeftreffend samen op Meshell’s tiende. En dat terwijl Simone haar grootste hit scoorde op het moment dat Ndegeocello werd geboren en haar laatste studioalbum releaste toen Meshell pas aan het begin stond van haar, toch wel erg indrukwekkende, carrière.
Op ‘Pour una âme souveraine: A dedication to Nina Simone’ maakt Ndegeocello gebruik van enkele gelijkgestemden, Toshi Reagon, Sinaed O’Connor, Cody ChesnuTT, Valerie June en talentvolle Amerikaanse Jazz- en Gospelzangeres Lizz Wright. Het zijn gelukkig niet alleen haar gasten, ook zelf is de diep-zwoele stem van Meshell veelvuldig te horen op het album. Ndegeocello geeft een eigen draai aan de nummers van Simone, hoewel het treurklagende sobere geluid goed in de covers verweven is.
Met een album vol covers lijkt het er doorgaans op dat een artiest aan het eind van zijn of haar latijn is. Niets is echter van dat met Meshell. Haar uitvoeringen van ‘Suzanne’ (Leonard Cohen), ‘House of the rising sun’ (een traditional die uiteindelijk een wereldhit werd in de versie van The Animals, of ‘Feeling Good’, waarmee the Frank Cunimondo Trio in 1997 de jazz nog even terug bracht in de Nederlandse hitlijsten, moesten zelfs hier enkele malen beluisterd worden alvorens herkenning optrad. Een sterk staaltje, moeten we zeggen. ‘Pour une âme souveraine: A dedication to Nina Simone’ is een waardig eerbetoon en niet alleen interessant voor de liefhebbers van Ndegeocello, Simone of een van de andere collaborateurs op het album. Dit kan wel eens een gevaarlijke outsider worden als het gaat om de aankomende Grammy Awards in de categorie contemperary jazz-album. (8/10) (Naïve)