Door de muziektip van de dag werd ik herinnerd aan Mr Larry Graham. Bassist van Sly & Family Stone, vaak bij de concerten van Prince en natuurlijk frontman van zijn eigen Graham Central Station.
Ik weet dat ik me moet schamen, maar enkele jaren geleden kende ik de beste man niet eens. Tenminste, zijn spel wel, maar de naam zei me niets. Tot ik werd gebeld door een van onze fotografen: “Norman, ik kan vanavond niet vanwege ziekte van een van de kinderen. ” Ik besloot mijn spullen te pakken en af te reizen naar de Watt in Rotterdam. Gelukkig had mijn vriendin tijd, kocht op internet nog snel een kaartje en ging mee.
De show die we die avond zagen was er een waarvan we beiden smulden. Ikzelf had inmiddels al een dikke 2000 concerten achter de kiezen en dacht zo ongeveer alles al gezien te hebben. Van Roger Waters tot een stuk of 0 concerten van Level 42, van INXS tot verschillende opera’s en operettes, klassieke grootheden en onbekende $%^#-bandjes die het noemen niet waard zijn.
Echter, wat we die avond zagen, en vooral hoorden was fantastisch. Qua bass ben ik een echte liefhebber, zag naast Mark King (Level 42) meerdere malen andere grootheden, als Less Claypool (ooit nog met Korn in het voorprogramma), Marcus Miller, Barend Courbois, Flea, Stanley Clarke en Franc O’Shea. Nooit echter zag ik een bassist met een opgebouwde microfoon, en een basspel da een show op zich was. Natuurlijk, voorgenoemde bassisten maken een show, zeker, maar de show die Graham maakt, met publiek on stage, hijzelf de zaal in, het was fenomenaal.
Nu, inmiddels een paar jaar later, staat Graham Central Station met regelmaat op, en ik blijf me telkens weer verrassen door zijn spel. Wanneer de man weer naar ons land komt, ik kan het slechts aanraden te gaan kijken, luisteren en genieten. Misschien wel de grootste artiest die er bestaat.
