Precies tien jaar geleden verscheen er een Frans-Duitse film met de titel “Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain”. Normaal gesproken gaan dergelijke Franstalige films onopgemerkt aan ons kikkerlandje voorbij, maar deze keer niet. Reden: de filmmuziek. De soundtrack bestaat uit harmonische muziekstukken gecomponeerd door Yann Tiersen, waarin piano, viool en accordeon een hoofdrol vervullen. Vanavond staat hij geprogrammeerd in een uitverkochte Melkweg the Max. Maar wie voor muziek van Amélie is gekomen komt bedrogen uit. Yann speelt zijn nieuwe werk: donker, elektronisch en alternatief.
Al op jonge leeftijd interesseerde Yann zich voor muziek. Hij leerde al vroeg piano en viool spelen. Op latere leeftijd studeerde hij orkestdirectie. Ondertussen is hij uitgegroeid tot een ware multi-instrumentalist. Naast piano en viool bespeelt hij onder andere gitaar, accordeon en melodica en heeft hij zich toegelegd op zingen. De afgelopen zestien jaar heeft Yann even zo veel albums uitgebracht. Het laatste dateert van dit jaar en heet Skyline.
We kunnen dus constateren dat Yann Tiersen een ervaren musicus is. Toch staat hij door een onbegrijpelijke keuze al 0-1 achter voordat hij het podium op is gekomen. In het voorprogramma staat Montgomery, een bandje uit de geboortestreek van Yann. Met een mix van keiharde progrock en Sigur Rós-zang speelden ze de zaal al helemaal doof. Het zat overigens wel goed in elkaar, maar dit is niet het soort muziek dat het publiek van Yann Tiersen kan waarderen.
Wanneer Yann en zijn vijfmansband het podium op komen, wordt er direct gewerkt aan een comeback. Met het prachtige ‘Till the End’, dat live vele malen mooier wordt uitgevoerd dan de versie die op het album ‘Dust Lane’ staat, doet Yann direct zijn matige voorprogrammakeuze vergeten. Op de drummer na zingt iedereen op het podium in perfecte harmonie met elkaar mee. Opvallend, want niet iedere band is gezegend met zo veel zangtalent.
Het publiek heeft nauwelijks tijd om het kippenvel van de armen te wrijven. Direct na de bloedmooie introductie wordt er op ze ingehakt met heftig gitaargeweld. Het publiek heeft duidelijk moeite met omschakelen en klapt wat onwennig na de eerste paar liedjes. Ook de opstelling op het podium wordt niet helemaal begrepen. Terwijl de drummer is weggedrukt in een hoekje, staan de rest van de muzikanten op één lijn. Hierbij wordt het podium ook nog eens door midden gedeeld door twee keyboardinstallaties die dwars op het podium staan. Het resulteert in een set waarbij iedere muzikant enkel aandacht heeft voor zijn eigen instrument.
Technisch zit het allemaal wel goed. Het geluid is juist, het samenspel is perfect. Toch hebben we gemengde gevoelens bij het optreden. Het concert is als die prachtige bassaxofoon die de hele avond op het podium heeft geschitterd, maar die men vergeten is te bespelen. Zou Yann, de grote Yann Tiersen, slordig zijn geworden? Of was dit zijn manier om te laten zien dat hij Amélie is ontgroeid?
