Schouderlange haren, ruige baarden, een ongestreken houthakkersoverhemd en foeilelijk schoeisel; erg modieus zijn ze niet. Maar het gaat vanavond niet om appearance, maar om snoeiharde gitaren. Dat kun je wel overlaten aan de Amerikanen van Colourmusic. Het is duidelijk dat de nieuwe geluidsrichtlijnen voor concerten nog niet zijn doorgedrongen bij Bitterzoet. En dat is maar goed ook!
Colourmusic werd in 2005 in Oklahoma opgericht door Ryan Hendrix en Nick Turner. Ze ontmoetten elkaar op de Oklahoma State University, waar Turner een internationale student uit Groot Brittannië was. Al snel ontstonden er plannen om samen muziek te gaan maken en werd drummer Cory Suter aan de band toegevoegd. Later volgden Nick Ley en Colin Fleishacker.
Hoewel Colourmusic is beïnvloed door bands als Brian Eno, The Beatles en Serge Gainsbourg, was de voornaamste muzikale invloed gek genoeg Isaac Newtons ‘Theory of color and sound’. Voor de band vetegenwoordigt ieder liedje een bepaalde kleur. Dat klinkt allemaal leuk en aardig, maar ik heb geen idee hoe dat precies werkt. Op het podium lijkt er geen ruimte te zijn voor iets anders dan vuige psych-rock, dat in een donker, kleurloos zwart gat van de aardbodem lijkt te zijn ontstaan.
Het is jammer dat de band, die vanavond met vier man aantrad, nog maar weinig materiaal heeft. Binnen drie kwartier waren de heren er al doorheen. Plak er dan nog een aantal covers aan vast, of jam je nummers wat langer uit. Speel desnoods een aantal nummers twee keer. Je kunt echter niet van je publiek verwachten dat ze een kaartje kopen voor slechts drie kwartier muziek. Ook niet als dat publiek nou niet bepaald massaal is toegestroomd. Jammer!
Mits ze de volgende keer wat langer zullen spelen, is het bezoeken van Colourmusic zeker aan te raden. Zoals bij zo veel psychedelische rockmuziek klinkt ook de muziek van deze Amerikaanse band het beste als je het live hoort. Als je het volume van de gitaren tenminste aankunt.
