Terwijl ik de kop van dit artikel opschrijf valt het me pas op, de datum van vandaag 06-11. Is dat niet heel toevallig het oude alarmnummer in Nederland? Vandaag staan er in de Rotterdamse Baroeg vijf bands geprogrammeerd waarvan de oudste twee bands alle alarmbellen moeten laten rinkelen bij alle ‘old school’ crossover liefhebbers.
Om 15:30 uur trapt het Duitse kwartet Scheisse Minnelli af om de boel het komend half uur op te warmen met een potje lekkere hardcore/punk. Het is mijn eerste kennismaking met deze band en ik moet zeggen dat ze niet erg vernieuwend zijn in hun genre. De muziek klinkt ondanks het wat mindere geluid niet onaardig en ook de publieksreactie van de (nog) slechts halfgevulde Baroeg had veel slechter gekund, een goed begin van de dag.
Hammercult, pas opgericht in 2010, zou qua muzikale stijl en het donkere imago ogenschijnlijk misplaatst zijn op het programma van vandaag. Ik moet eerlijk bekennen, dat als de hokjesgeest achterwegen wordt gelaten, zijn er mooie bruggetjes te bouwen tussen de stijlen van de vijf bands die vandaag spelen (bij het lijflied ‘We are Hammercult’ bespeur ik zelfs wat hardcore/punk invloeden). De thrashmetal met enige deathmetal invloeden van deze vijf heren uit Tel Aviv (Israël) wordt net als de opener goed ontvangen door het publiek, al heb ik het idee dat het in een iets mindere mate is. Wederom is het geluid niet optimaal en komen de krijserige vocalen van zanger Yakir Shochat en de gruntende achtergrond vocalen van bassist Elad Manor nauwelijks boven het muzikale geweld uit.
SSS uit Liverpool (U.K.), de derde band van de dag, speelt ook thrashmetal maar leunt in tegenstelling tot Hammercult veel meer naar de hardcore kant. Na het verschijnen van hun debuutplaat ‘Short Sharp Shock’ in 2007 ben ik niet direct de grootst fan van deze band geworden, maar ik ben de heerlijke crossover tussen furieuze thrash en hardcore wel blijven volgen tot aan de meest recente cd ‘Problems to the Answer’. Dit is de muziek waar we eind jaren tachtig en begin negentig graag naar luisterde met z’n allen. Zowel op als naast het podium ontpopt zanger Foxy zich als een uiterst charismatisch frontman. Helaas mag SSS ook maar een half uurtje spelen, zeker gezien de eerste ietwat krampachtige eerste stagedivers die zich op het podium aanmelden veel te kort!
In 2005 verscheen na een afwezigheid van veertien jaar het ‘O Martha!’ (reünie) album van The Accüsed, mijn splattercore helden van eind jaren tachtig. In het vinyl tijdperk greep deze band mij gelijk met hun mix tussen hardcore, punk en metal voorzien van horror-, maar vaak verhulde, sociaal kritisch geëngageerde teksten. De pret was echter van korte duur. De oorspronkelijke zanger Blaine Cook, wiens stem juist zo onlosmakelijk verbonden was aan het geluid van The Accüsed keerde de band al vrij snel weer de rug toe. Vanavond in Baroeg ga ik voor het eerst in mijn leven The Accüsed live aanschouwen, maar dan wel met ‘de nieuwe’ zanger Kevin Cochneuer. Na de eerste twee nummers ‘Halo of Flies’ en ‘Mechanized Death’ van het geweldige album ‘More Fun than an Open Casket Funeral’ is het duidelijk dat dit niet de band is die ik zo graag wil zien. De band speelt met veel enthousiasme en brengt bij de aanstekelijke tonen van het zesde nummer ‘Bethany Home (A Place to Die)’ het publiek lekker in beweging, een grappig maar heuglijk feit is dat veel mensen in die ‘pit’ heel jong of nog niet eens geboren waren toen dat nummer op plaat verscheen. The Accüsed speelt een goede set met nummers van de drie beste platen, helaas zijn de metalcore achtige vocalen van Kevin Cochneurer niet besteed aan de oude fans en moet bandbaas/gitarist Tom Niemeyer toch eens overwegen om te stoppen of om de bandnaam te veranderen.
Al voor de tweede keer dit jaar staat het Texaanse D.R.I. (Dirty Rotten Imbiciles) in Baroeg. Op vier maart van dit jaar konden we de koningen van de crossover (punk/metal) al aanschouwen in Rotterdam-Zuid en slechts acht maanden later zijn ze weer terug! Voor een band die al jaren geen nieuw materiaal heeft opgenomen kan het balletje twee kanten op rollen. In het geval van vanavond rolt het balletje wederom de goede kant op. Zanger Kurt Brecht verkoopt, net als acht maanden geleden, bergen merchandise tot een minuut voordat hij het podium op moet. Bassist Harald Oimoen regelt de handdoeken, de drankjes en het verdere gebeuren op het podium, terwijl hij de fans op grappige en gewillige wijze te woord staat. D.R.I. heeft in het verleden een brug geslagen tussen punk en metal, en is samen met Suicidal Tendencies inspirator geweest voor thrashbands als Metallica, S.O.D., Anthrax en Slayer.
D.R.I. kwam zag en overwon wederom in Baroeg! Van het begin tot eind is een volle Baroeg in beweging. Oude punkkrakers als ‘Snap’, ‘Couch Slough’, ‘Violent Pacification’ worden afgewisseld met meer (latere) metal georiënteerde songs als ‘Argument then War’, ‘Five Year Plan’ en ‘Acid Rain’. Er zijn gelukkig veel oudere bands die zich aan nieuw materiaal wagen. Maar gelukkig zijn er ook bands die dat niet doen, ik hoop dat D.R.I. er één van is. ‘Who am I’, ‘Dead in a Ditch’, ‘Communer Man’ …allemaal top! Zelfs de laconieke houding van de band tijdens enige technische problemen werd na enig gebrul geslikt door het publiek. Jammer dat er momenteel in Rotterdam (en omgeving) maar één duidelijk podium voor harde muziek is. Baroeg vult met zijn vele vrijwilligers die taak zeer goed in. Maar een grotere zaal met een beter akoestiek zou wel gewenst zijn in het ‘westen’ des lands.
