Zoals ik in eerdere besprekingen als schreef, de metal liefhebber heeft in 2011 geen klagen. Als harde mokerslagen in een mitrailleur-achtig tempo worden de releases van zeker niet de minste bands afgevuurd op de metalminnende menigte. Om maar een voorbeeld te noemen, van ’s werelds vier grootste thrash-metalbands (tegenwoordig beter bekend als ‘The Big 4’) verzuimt alleen Slayer om met nieuw materiaal op de proppen te komen.
Anthrax leverde met ‘Worship Music’ enkele maanden geleden al een puike plaat af. Momenteel zit de nieuwe ‘Th1rt3en’ schijf van Megadeth opgesloten in mijn media-player en smart-phone. Ondank dat er ook veel rommel op de metalmarkt komt valt het niveau van het aangeboden materiaal absoluut niet tegen. Veel reeds gevestigde namen lossen de hoge verwachtingen van het kritische publiek probleemloos in. Voor deze plaat is het verhaal iets anders. Niemand had waarschijnlijk verwachtingen van deze plaat maar koesterde, net als ondergetekende, een enorme nieuwsgierigheid naar deze samenwerking tussen Lou Reed en Metallica.
Eind 2009 kon zo’n beetje de hele wereld getuigen zijn van de geboorte van deze samenwerking. Reed en Metallica speelde/jamde samen op de vijfentwintigste verjaardag van de ‘Rock ‘n’ Roll Hall of Fame’. Een prachtige show die in vele landen op televisie is uitgezonden en gelukkig ook is vastgelegd op zilverkleurige schijfjes. Deze twee grootheden in de rockmuziek doopten hun kindje als ‘Lulu’, een soort concept album gebaseerd op twee toneelstukken van Frank Wedekind (1864-1918), een bizar verhaal over een jong danseres Lulu. Al bij de eerste tonen van het openingsnummer op dit album, ‘Brandenburg Gate’, slaat mijn nieuwsgierigheid om in desinteresse. Blijkbaar had ik diep in mijn hart toch enige hoge verwachtingen omtrent dit album.
Het tweede nummer ‘The View’, muzikaal gezien geschoeid op een oude logge Black Sabbath achtige leest, geeft de burger nog enigszins hoop op een goede afloop. De vocalen van Reed zijn irritant, saai en zeer slaapverwekkend, de man zingt niet eens. Het is een verteller, hij lult de verhaaltjes over Lulu gewoon aan elkaar al dan niet lettend op de melodie en structuur van de muzikale begeleiding. Metallica speelt op dit album echter foutloos. Dat wil zeker niet zeggen dat dit album voer voor Metallica fans is.
Het nummer ‘Pumping Blood’ neemt in spanning en tempo toe om te eindigen met een lekker beukende en supersnelle thrash riff . Zo ook het opvolgende ‘Mistress Dread’ een regelrechte thrasher zoals ik dat graag in Metallica’s eigen werk weer terug zou willen horen. Het nummer ‘Dragon’ wordt gedragen door een zeer gedegen melodieuze maar eentonige Hardrock/Heavy Metal basis. Jammer dat Reed het geheel ontsiert met zijn gejammer ondersteund door psychedelisch en neurotisch feedback gitaar gesnerp.
De enige nummers op deze dubbelaar (!) die me kunnen bekoren zijn ‘Iced Honey’ en ‘Cheat on Me’, het zijn geen metal nummers, maar deze nummers hebben een lekkere groove en in deze nummers lijken Reed en Metallica de juiste balans van elkanders stijl te hebben gevonden, dit mede door de achtergrond vocalen van James Hetfield, die in deze nummers een mooi contrast vormen met de ‘spoken words’ van Lou Reed. Over het algemeen is moeilijk om niet de afwas te gaan doen tijdens dit album, laat staan tijdens het bijna twintig (!) minuten durende slotakkoord ‘Junior Dad’.
Het is duidelijk, bovenaan de door Anton Corbijn gefotografeerde, armloze etalage pop op de hoes van dit album had heel groot Lou Reed moeten staan en achterop het album in heel kleine lettertjes de namen Hetfield, Ulrich, Hamett en Trujillo. Ik weet dat ik heilige huisjes omver schop met mijn mening over dit album. Lou Reed is meer Rock ‘n’ Roll dan wat de toekomst ons wellicht zal brengen en datzelfde geldt waarschijnlijk voor Metallica op het metalen vlak, maar dit album is gewoon een heel lange zit met veel te weinig hoogtepunten.
Ik hoop dat de wegen van Metallica en Lou Reed zich weer snel zullen scheiden. Metallica heeft nu na jaren van gedreutel (in de studio) wel heel erg veel goed te maken met hun fans. Lou Reed (bijna 70jaar oud) kan m.i. beter doorbrommen voor eigen publiek. Het word lastig om dit album te becijferen maar ik doe wat mijn docenten deden tijdens mijn laatste schoolopleiding, punten geven voor wat goed is en niet kijken naar wat fout is. Dan kom ik op een mager zesje. (6/10) (Mercury)
