Jason Derulo, de nieuwe ‘knuffelhiphopper on the block’, heeft zijn tweede album uitgebracht, genaamd ‘Future History’. Aan mij de taak om het album te beschrijven en om hier een waarde oordeel aan te verlenen. Dit is niet zo gemakkelijk als dat het lijkt. Kritisch luisteren kun je leren en als je dit eenmaal aangeleerd hebt, kom je er niet meer vanaf. Aan elk album is dus wel iets op te merken of zijn er hier en daar nog wat verbeteringen te ontdekken. Ook de albums van je favoriete artiest komen plotseling in een ander daglicht te staan, omdat je dat kritisch luisteren uiteraard ook op die albums toepast.
Dan nu het tweede studio album van meneer Derulo. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de plaat is uiterst standaard te noemen. De muzikale trend van het moment is de hype waar Jason Derulo perfect op inhaakt, om bekendheid te krijgen. Of het echt voor de lange termijn is kan ik niet zeggen, want over een tijdje is deze trend voorbij en bevat de Nederlandse Top 40 weer een heel ander genre aan hits.
Het is enigszins te vergelijken met de ‘Boy Bands’ uit de jaren ’90. Overal schoten de populaire jongensgroepen als onkruid uit de grond, waarvan enkele bands het hardst groeiden en het meeste aandacht kregen. Na een tijdje hoorde je weinig meer van de groepjes knappe kerels omdat ze solo waren gegaan of inmiddels al geld genoeg hadden geïnd om een mooi leventje te leiden. Zo ook met de stijl die nu de overhand heeft op de hit-radio stations. Artiesten als Enrique Iglesias, Rihanna en zelfs Sean Paul laten op dezelfde wijze van zich horen: een muziekstijl die maar tijdelijk de hitlijsten aan zal voeren.
Onze artiest staat op het moment van schrijven twee maal in de Top 40, met twee nummers van dit recent uitgebrachte album. Er zullen waarschijnlijk nog meer hits vanaf komen, om in de tijdelijk populaire lijst te belanden. Maar hoe klinkt de rest van het album?
Zoals gezegd aardig standaard. Een beat, een melodie en de zoete R&B stem met enorm veel stemverheffingen voeren de boventoon. Een hoog -tijdelijk- hitgehalte, maar geen diepgaande muziek die je aan één stuk door in je CD speler draait om de essentie van de muziek te ontdekken. Muziek voor in de club of tijdens het op stap gaan in een hip café, maar geen geschikte plaat om er eens goed voor te gaan zitten en er over na te denken. De bekende hits staan erop, maar er is weinig nieuws te ontdekken.
Samengevat: goede achtergrond muziek, maar geen ‘deze-wil-ik-vaker-gaan-luisteren-CD’. Het is altijd moeilijk om na een goede debuutplaat een twee album te maken (het zogenaamde ‘Tweede Album Syndroom’), en ook Jason Derulo loopt tegen deze lamp aan helaas.
Oh, en als ik meneer Derulo nog een tip mag geven voor zijn eventuele volgende plaat: STOP met het roepen van je eigen naam aan het begin van je nummers. Gekmakend. (6/10) (Warner)
//
