Een derde studio-album in drie jaar tijd, dat zijn we niet gewend van Stef Bos. Toch is ‘Minder Meer’ zijn derde sinds 2009, vierde zelfs als je zijn verzamelalbum ’20 Jaar – Dit is nu later’ mee telt. ‘In een ander licht’ kwam in 2009 uit in samenwerking met de 75-jarige NCRV, daarvoor had Bos zelfs al vier jaar geen nieuwe muziek meer gemaakt. We zijn bevoorrecht met de gedeeltelijk in Zuid-Afrika wonende Veenendaler, nu hij ons zo snel verblijdt met een nieuw album.
De eerste gedachte die opkomt bij ‘Minder Meer’ is dat het album enorme paralellen trekt met ‘In een ander licht’. Opvallend geen enkel lied (bij Stef kan je beter spreken van liederen, aangezien het woord nummer de teksten van de inmiddels 50-jarige chansonier te kort doet) in het Afrikaans. Soit, een vergelijk naar ‘Kloofstraat’ zou wat onecht zijn, aangezien het album van vorig jaar zo ongeveer helemaal in het Afrikaans was (Een lang gekoesterde wens van Bos), maar vanaf Bos’ tweede album bevatte vrijwel ieder album wel een lied in de aan het Nederlands verwante taal. Op ‘Minder Meer’ niet dus, maar is dat een erg gemis? Ach, jammer, maar Bos drukt zich in het Nederlands waarschijnlijk iets beter uit dan in de taal van zijn vrouw. De stijl van ‘Minder Meer’ komt overigens dichter bij ‘Kloofstraat’ dan het eerdere werk, maar gezien de tijdslijn is dat ook niet zo verwonderlijk.
‘Minder Meer’ is opgenomen in de Audoworkx-studio van good-old Toontje de Quant in Hoogenloon, en vanaf het moment dat ik de naam van de studio las, wist ik dat het goed zat. 20 Jaar geleden nog veel met dit genie mogen samenwerken en wie weet dat de Audioworkx-studio niet is uitgeruist door hoogstaande techniek,m aar met het perfecte gehoor van muzikanten en technici, weet dat in iedere plaat ook dat echte gevoel ligt. Zo ook met deze van Stef, dat gevoel hoor je alsof je zelf in de kamer zit waarin Stef zit te spelen. Chapeau!
Heeft zijn samenwerking met de Portugese fadist Fernando Lemeirinhas besloten ‘Dia de la muere’ op te nemen, we weten het niet, maar op ‘de verjaardag van de dood’ klinkt een flinke vleug zonnig Mexico door, mede door het zonnige trompetspel van Angelo Verploegen. Opgevolgd door ‘Mozambiek’ met toch weer dat kleine beetje Afrika, in het Portugees gezongen fragmenten, verweven in de tekst zoals slechts Bos dat kan.
Met een bekend klinkend intro op ‘De Bron’ zet Bos ons toch weer op het dwaalspoor, maar met het prachtige ‘Vaarwel’ (niet het laatste nummer op het album), pakt Bos ons weer met een traan. Kippevel is bij de nummers van Stef Bos niet onbekend (‘Gek zijn is gezond’ en ‘Wodka’ waren dan misschien wel uitzonderingen, en Bos weet ons voor de derde keer in drie jaar dik te raken met wederom een prachtig album, een door de man die nu Ramses Shaffy helaas niet meer is, gezien mag worden als de enige echte Nederlandse chansonier. (8/10) (Coast to Coast)
