'The world's most passionate tributeband', zo wordt de band 'Pink Project' genoemd welke gisteravond een concert in een bomvol Ahoy gaf. Vanwege het 40-jarig bestaan werd 'Pink Project' gevraagd om een concert te verzorgen in de Rotterdamse muziektempel. Pink Floyd zelf was in 1971 de eerste band die in Ahoy optrad. Op het affiche stond dat de mooiste songs uit het rijke ouvre van Pink Floyd de revue zullen passeren. We waren benieuwd.
Wat mij direkt na binnenkomst opviel was dat het publiek niet uit alleen ouderen bestond maar dat de jeugd ook goed vertegenwoordigd was. Gelukkig dat een deel van de jongere generatie nog verstand heeft van echte muziek. Een kwartiertje later dan gepland ging het licht uit en schalden de eerste klanken door het volledig uitverkochte Ahoy. Wat ik er van kon verwachten wist ik nog niet. Ik had wel gehoord en gelezen dat ze heel goed zijn, maar ik stond er toch wat sceptisch tegenover. Ik ben geen fan van artiesten die covers uitbrengen, laat staan een heel concert. Toch moet ik eerlijk zeggen dat mijn mond openviel van verbazing bij het horen van de eerste tonen.
Niet van de slechte kwaliteit, integendeel! Wat een fantastische band zeg, stuk voor stuk absolute topmuzikanten en ook het zangwerk was subliem; Dichterbij het orgineel kan je haast niet komen. Vele schitterende bekende nummers waaronder 'Us & Them', 'Dark side of the Moon' en 'Time' brachten heel de poptempel in extase. Het gitaarspel, de keyboards, de saxofoonpartijen, absolute topklasse. Met een mooie lichtshow en geluid wat overal vandaan leek te komen kon de avond vóór de pauze al niet meer stuk.
Na ruim een kwartier vervolgde de band hun imposante optreden en werd Ahoy gevuld met een oase van geluid. 'Division Bells' en 'Shine on you Crazy Diamonds' waren slechts twee van de na de pauze gespeelde nummers en ook een briljante uitvoering van 'Wish you were Here' bracht het publiek tot vervoering. Veel mensen zongen alle nummers mee en genoten zichtbaar. Tijdens het nummer 'Piggs' verscheen er links van het podium een enorm opblaasvarken met lichtjes in zijn ogen; Natuurlijk, zo hoort het ook. Bij het klinken van de eerste tonen van 'Another Brick in the Wall' ging het los in de zaal. De mensen zongen en dansen dat het een lust was. Natuurlijk kon de opblaaspop van de teacher uit 'de film niet ontbreken en deze kwam dan ook rechts uit het podium omhoog.
Na deze en nog meer superuitvoeringen van de klassieke Pink Floyd nummers vroeg de zanger of er nog paranoïde mensen in de zaal zijn, zwakke mensen…. en gelijk werd het nummer 'Run like Hell' ingezet wat ervoor zorgde dat de hal bijna ontplofte. Nogmaals, Pink Project is zó goed dat je als je je ogen dicht doet je gewoon bij de echte Pink Floyd voelt. Helaas kwam na ruim 2,5 uur ook aan dit feest een einde. Sommige mensen verlieten de zaal meteen, maar kregen daar zeker spijt van. Het publiek begon direkt "we want more" te scanderen waarna de band nog één keer terug kwam, logisch. Met nummers als 'Money' en 'Comfortably Numb' kwam de avond na ruim drie uur tot een einde. De band nam een diepe buiging en kreeg een ovationeel en verdiend applaus.
