“..spacious sound reminiscent of Sigur Rós and Mazzy Star…… a breathtaking collection of songs that finds down-at-heel folk and cinematic balladry” , aldus Metro. Of deze vergelijkingen terecht zijn gaan we zodadelijk horen. Althans, ik nu direct en de lezers zodra ze het album hebben aangeschaft.
Veel is er over dit zeskoppige collectief uit Noord-Oost Engeland niet te vinden. Hun eigen site bestaat nog uit tests en ‘Lorem Ipsum’ (vul-tekst) en ook Wikipedia weet weinig over ze te vertellen. Dit is niet heel gek, aangezien ‘Gracious Tide, Take Me Home’ pas hun debuutalbum is. Wel hebben ze al 3 EP’s uitgebracht, die op hun BandCamp website te verkrijgen zijn.
Normaal gesproken praat ik graag over de albumcover maar in dit geval valt daar weinig over te zeggen. Belezen rood leer met een simpele gouden tekst. Een gebrek aan inspiratie of een aanvulling op hun muziek? Waarschijnlijk het laatste.
Zodra ik de cd opzet wordt mijn aandacht direct al getrokken. Minimalistisch pianowerk aangevuld met subtiele violen, maken Sigur Rós inderdaad het eerste waar je aan denkt als je ‘Lungs Quicken’ hoort. Toch heeft het onder andere dankzij de vrouwelijke stem een heel andere sfeer.
Met ‘If I’ve Been Unkind’ wordt de tweede helft van hun eigen-gegeven genre ‘Cinematic Indie’ vervuld. Begeleid door akoestische en later ook elektrische gitaar nemen ditmaal een mannelijke- en vrouwelijke stem je mee naar een late zomeravond, met spijt in de gedachten (wat uiteraard prima bij de titel past). Bij ‘Keep On Trying’ kreeg ik direct al een warm gevoel. Door het nummer heen hoort men iets dat lijkt op een krakende stoel, gek genoeg werkt dit.
Ik kan natuurlijk de gehele cd uitvoerig beschrijven, maar ik denk dat de verrassing hiermee wordt weggenomen. De rest van de plaat neemt je mee naar een late, lange winteravond. Uniek is het niet, maar genieten desondanks. Ik wacht met smart op wat deze band ons nog meer gaat brengen. (7/10) (Bella Union Records)
http://www.youtube.com/watch?v=LEsNlpSk_Rs
