Twee broers, wat instrumenten… eigenlijk het enige wat nodig is om een bandje te beginnen. Iets wat Scott en Seth Avett zich geen twee keer lieten zeggen toen ze The Avett Brothers in 2000 oprichten. The Avett Brothers spelen bluegrass, country, punk en pop melodieën, voor iedereen wat dus. Samen met Bob Crawford, Joe Kwon en Jacob Edwards staan ze nu in de grote zaal van Paradiso.
Iets te laat struikelen we de zaal van Paradiso binnen, een enorm kabaal komt ons tegemoet, My Jerusalem staat op het podium en onze oren moeten even wennen aan het immense geluid dat er vandaan komt. Snel zoeken we een plekje, het enige dat nog vrij is zijn de zitplaatsen boven het podium, iets wat onze oren ons niet in dank afnemen. My Jerusalem, wat kan je er over zeggen, alle nummers klinken mij ongeveer allemaal het zelfde in de oren, de band lijkt er niet zoveel zin in te hebben , met uitzondering van een of twee. De meeste koppen staan op verveeld. Toch weten ze het publiek redelijk te overtuigen, de mensen klappen mee en hier en daar bewegen ook de heupen. Mij weten ze niet te overtuigen, misschien volgende keer laten zien dat je het leuk vindt om op het podium te staan?
Als het tijd is voor broertjes Avett om het podium op te komen is de zaal voller, eigenlijk bijna helemaal vol (ze zijn niet uitverkocht). Mensen schuifelen nog net iets dichter naar het podium om maar niets te hoeve missen. Twee bebaarde hillbilly mannen komen het podium op, het publiek begint te klappen en te stampen, dit moeten die broertjes dan wel zijn, ze lijken zo op elkaar. Al snel blijkt dat de muziek die op de cd’s te horen is niet te vergelijken is met het live optreden. Is de muziek op de cd rustig, ingetogen, is het op het podium of de heren in de fik staan. De nummers worden gespeeld alsof hun leven er vanaf hangt. Al snel hebben ze het publiek helemaal mee, met alleen hier en daar nog een hoofdje dat niet begrijpt hoe deze verandering is ontstaan.
Als halverwege ‘I and Love and You’ wordt ingezet ontstaat er plotseling een kleine vechtpartij in de zaal, Seth en Scott leggen het optreden stil en de vechtersbazen worden aangesproken en door het publiek naar de uitgang gewezen. Als de rust is weder gekeerd wordt het nummer weer ingezet het toepasselijke stuk lyrics: ‘When at first I learned to speak/ I used all my words to fight/ With him and her and you and me/ Oh but its just a waste of time/ Yeah its such a waste of time’ . Een oorverdovend applaus is te horen vanuit het publiek, duidelijk had niemand zin in die vechtersbazen. Langzaam snapt het publiek waar de band heen wil, en terwijl Joe Kwon en Bob Crawford (Cello en Bas) over het podium aan het stuiteren zijn doet het publiek het zelfde.
Als de band terug komt voor de toegift zijn ze zo onder de indruk van het publiek dat ze iets doen dat ze, zoals ze zelf zeggen, nooit doen. Een request aannemen. Het publiek roept verschillende nummers maar uiteindelijk wordt er gekozen voor ‘Shame’ een nummer dat het publiek uit volle borst mee kan zingen en ook doet. Na nog drie nummers verlaat het publiek de zaal, de Avett broertjes met hun band hebben daar het hele idee wat ik van ze had verpletterd. Van een rustig bluegrass bandje naar een echte hillbilly barn sound waar iedereen wel een dansje op wil doen. Nu hopen dat ze snel terug komen, dit feestje moet voortgezet worden!
