Wat betreft festivals hebben de metalheads momenteel geen klagen. Ondanks het gemis van toonaangevende festivals als Dynamo Open Air en Waldróck, die beiden een veel te vroege dood zijn gestorven, valt er momenteel voor de liefhebbers van het hardere genre genoeg te smullen. Het lijkt alsof het festival aanbod ieder jaar alleen maar beter wordt. Onze Zuiderburen en Oosterburen hebben het organiseren van outdoor festivals misschien wat beter voor elkaar dan wij kaaskoppen, maar we zitten in de lift. Naast Dokk’em Open Air, Baroeg Open Air, Dynamo Outdoor, Elsrock en enkele lokale popfestivals die het hardere genre niet schuwen hebben we met Fortarock ook een lekker feestje in huis. Ikzelf verheug mij al maanden op dit festival. De organisatie heeft op de derde editie van dit festival een heerlijk gevarieerde line-up weten te strikken met niet de minste namen in het programma boekje.
Ik hoop dat de weergoden ons vandaag goed gezind blijven want menig metalfestival dit seizoen werd door ‘Gods toorn’ al gegrepen door zware regenval. De band die het spits mag afbijten van de veertien(!) geprogrammeerde bands is de Noorse zes mans formatie Kvelertak. Kvelertak (Noors voor ‘wurggreep’) debuteerde vorig jaar met het gelijknamige debuut waardoor ze in positieve zin in de media kwamen. Volgens eigen zeggen speelt de band ‘Brutally catchy punkrock/metal with a groove of darkness’. De mengelmoes, van vuige sleazy- en melodieuze (punk)rock, krijsende vocalen gedragen op gedegen metalriffs die soms zelfs tegen blackmetal aanleunen, klinkt op de CD verfrissend. Bij de eerste tonen van Kvelertak brak gelukkig een bescheiden maar warm zonnetje door. De tentstage was op dit vroege tijdstip nog niet erg goed gevuld toen de Noren hun geweld op het publiek los lieten. In het half uurtje dat Kvelertak tot hun beschikking had wist de band de aanwezigen goed te overtuigen en wakker te schudden. Ondanks de Noorse teksten kreeg de band het aanwezige publiek lekker mee. Het lukte zanger Erlend Hjelvik die met zijn onooglijk ontblote bierbumper over het podium raasde het publiek in de groovende gedeeltes aan het meeklappen te krijgen. Met het dank-je-wel in het Nederlands kreeg de man ook veel feedback van het publiek. Helaas was het na een half uurtje over met de pret, deze band had wat mij betreft nog wel een half uurtje mogen spelen.
De heren van Valient Thorr schijnen er altijd een feest van te maken op het podium. Deze ‘retro thrashers’ brachten vorig jaar het heerlijke (vijfde) album, ‘Stranger’ uit. Net als Kvelertak had Valient Thorr te maken met het feit dat er nog maar een beperkt aantal bezoekers aanwezig waren. Er stonden een stel fanatieke fans op de eerste rijen voor de mainstage terwijl het veld nog grotendeels leeg was. Onder een niet optimaal geluid deed Valient Thorr gewoon hun ding en wist het publiek goed te vermaken met als hoogtepunt de capriolen van de lang bebaarde en prettig gestoorde zanger Valient Himself. Halverwege de show klom deze dwerg de barrier over om even een potje te droog roeien met het publiek. Tijdens het afsluitende ‘Sleeper Awakes’ gingen de fans nog even helemaal los op dit geweldige nummer.
De Nederlandse Deathmetal formatie God Dethroned gaat er mee stoppen! Na dit Fortarock optreden volgen er nog acht optredens in Europa om op 17 december bij de Eindhoven Metal Meeting, na twintig jaar en tien albums het bijltje er bij neer te gooien. Als het aan het publiek in Nijmegen zou liggen kan deze band nog jaren lang doorgaan. De tentstage was zo goed als vol en voor het podium verzamelde zich een grote schare Deathmetal fanatiekelingen. God Dethroned werkte zich zonder al te veel fratsen door hun reten strakke set heen. Helaas heeft God Dethroned te weinig uitschieters (zowel naar boven als naar beneden) in hun materiaal en heeft de band ook visueel niet veel te bieden op het podium om lang te blijven boeien. Het zal de fans echter geen reet interesseren, zij hebben de band alvast een waardig afscheid willen geven. Het is zeer jammer dat deze band ophoud te bestaan want het blijft een feit dat God Dethroned één van de meest toonaangevende bands in het genre is.
Agnostic Front is vandaag een vreemde eend in de bijt tussen alle metalen klanken. Deze pioniers van de New York Hardcore wordt steeds vaker verweten om na bijna dertig jaar een parodie op zichzelf te worden. Wat mijzelf betreft mag deze band nog heel lang doorgaan maar dan wel in het intiemere clubcircuit. Net als op het Dynamo Open Air festival in 1998, lijkt de band kracht in te boeten op een groot openluchtpodium, er ontstaat echter wel een slampit voor de mainstage, maar nergens slaat de vlam in de pan. Ook speelt de band opvallend veel recent materiaal, de fans van het eerst uur worden slechts getrakteerd op ‘The Eliminator’, ‘Friend or Foe’, ‘Crucified’ en de meezinger ‘Gotta Go’. Ondanks dat Roger Miret met steeds meer moeite de longen uit zijn lijf schreeuwt, blijft gitarist en ‘hardcore opa’ Vinnie Stigma met zijn stoere poses toch publieksfavoriet.
Gojira is de derde band op de tentstage. Eigenlijk is deze band helemaal aan mij voorbij gegaan in het verleden en is dit mijn eerste kennismaking met dit Franse kwartet. Gezien de merchandise verkoop en de drukte in de tent is deze band allang geen onbekende meer in de (Death) Metal wereld. De band verraste mij in ieder geval positief met hun afwisselende enigszins technische Deathmetal en een goed geluid in de tent, dit smaakt naar meer. Ik ben echter totaal niet verbaasd dat zanger/bassist Joe Duplantier ooit gevraagd is door de gebroeders Max (Sepultura, Soulfly, Nailbomb) en Igor (Sepultura, Nailbomb) Cavalera om mee te doen op het eerste Cavalera Conspiracy album uit 2008.
De volgende act op de mainstage was de Metalcore band Parkway Drive uit Australië. Veel bands uit Australië (behalve AC/DC dan) dringen vaak niet door tot het Europese continent. Parkway Drive werd echter door een groot aantal, vooral jonge bezoekers, op handen gedragen. Bij tijd en wijlen ontstond er voor het podium een flinke slampit, maar net als bij Agnostic Front, sloeg ook bij Parkway Drive de vlam niet in de pan. De vijf aussies musiceerde hun nummers enorm strak en het geluid was redelijk zuiver. Ondanks dat gitarist Luke Kilpatrick zich moest voorbewegen in een rolstoel was de podium prestatie dik in orde.
Van de Zweedse formatie Ghost had ik wat dat betreft meer verwacht. Door het mystieke uiterlijk van deze band (een sinterklaas met corpse paint en vijf volledig zwart geschminkte monniken) had ik een show vol effecten verwacht, helaas bleef dat uit. Tezamen met de zeer melodieuze retro/doom achtige muziek maakte de band over het algemeen een wat saaie indruk naarmate de set vorderde. Jammer, want de muziek van deze gasten klinkt best verfrissend. Doordat het geluid in de tent niet al te hard stond klonk de band wel loepzuiver.
Volgens mijn gevoel is het Zweedse Dark Tranquillity nog steeds een jonge band, maar de jaren gaan aardig snel voorbij en heeft deze band sinds hun debuut ook al achttien zomers meegemaakt. De ervaring straalt dus ook van de sympathieke band af. Helaas weet Dark Tranquillity het publiek niet te overtuigen. Misschien is dit te wijten aan het feit dat deze band te lang in de schaduw heeft gestaan van hun Gothenburgse collegae In Flames en At The Gates.
Onder luid gejuich van het publiek werd Tom G. Warrior oftewel Thomas Gabriël Fischer onthaald in de tent. Deze man heeft in de jaren tachtig de Death-/Black-/Doommetal op de kaart gezet met respectievelijk Hellhammer en Celtic Frost. Na de korte reünie van Celtic Frost begin deze eeuw, richtte deze cultfiguur uit Zwitserland Triptykon op. De band speelde zowel eigen werk als ‘Goetia’, de geweldige opener van de debuut cd, als enkele oude Celtic Frost krakers ‘Procreation of the Wicked’ (opener van de set) en uiteraard ‘Circle of the Tyrants’ (inclusief Warrior’s welbekende oehs en aahs). Bassiste Vanja Slajh (slechts één van de twee vrouwen vandaag op de podia) was op het podium een lust voor het oog, wat stond die vrouw lekker te headbangen zeg!
Het uit de dood herrezen Channel Zero had aan het begin van hun optreden op het hoofdpodium behoorlijk te kampen met technische problemen. Dit kon de band echter niet gebruiken want de kersverse cd ‘Feed ‘em with a Brick’ moest immers gepromoot worden. Door de jarenlange ervaring van deze Belgen onder leiding van zanger Franky ‘DSMV’ de Smet van Damme sloeg de band zich moeiteloos en enigszins humoristisch door deze problemen heen. Channel Zero is nooit een favoriet van mij geweest, maar vandaag op Fortarock wist de band mij te overtuigen om het verleden weer eens onder de loep te nemen. De band speelde heerlijk en de nieuwe nummers als ‘Hot Summer’, ‘Angels Blood’ en ‘Guns of Navarone’ gingen er bij zowel ondergetekende als het publiek in als koek. Naast de hoofdrol, die was weggelegd voor de energieke zanger DSMV, die eigenlijk een beetje een ‘poser’ is, speelde de Amerikaanse nieuwkomer Mikey Doling (ex-Soulfly) alsof hij al jaren deel uitmaakt van deze band. Als uitsmijter van dit geweldige optreden werd tot genoegen van het publiek ‘Black Fuel’ gespeeld, de inmiddels Channel Zero hymne.
Nog voor er een noot muziek is gespeeld was de gehele tent volledig gevuld in afwachting van Paradise Lost. Deze Britse gothic-/doommetal formatie heeft het in de ogen van het metal publiek enkele jaren laten afweten qua stijl. Nou heb ik Paradise Lost nog nooit kunnen betrappen op het maken van een slechte plaat, welk pad ze ook ooit betreden hebben. Sinds het laatste album ‘Faith Divides Us, Death Unites Us’ staat de band weer met twee benen in metalland. Misschien is dit de reden dat de band genoegen moet nemen met een plekje op de tentstage. Voor de sombere klanken van dit kwintet is de tent misschien wel beter dan het hoofdpodium in het volle licht. Net als bij Ghost heb ik het idee dat het geluid in de tent wat zacht staat afgesteld, maar dit mag de pret niet drukken. Zanger Nick Holmes was vandaag goed bij stem en tracteerde de band ons op klassieke juweeltjes als ‘Erased’, ‘Pity the Sadness’, ‘Enchantment’, ‘As I Die’, ‘One Second’, ‘Forever Failure’, ‘Say Just Words’ en slechts een klein aantal recente nummers. Paradise Lost bewijst wederom een geweldige live band te zijn vandaag op Fortarock.
Bij de eerste tonen van Sacred Reich staat het veld voor het hoofdpodium helemaal vol!!! Phil Rind en zijn mannen zijn wederom terug voor een reünie optreden, en hoe!? Deze thrash legende uit de jaren ’80 & ’90 maakt geen platen meer en dat is maar goed ook. Ten eerste omdat deze band zich altijd heeft afgezet tegen de door Amerika gepleegde oorlogsmisdaden, en dat zijn er deze eeuw nogal wat. Ten tweede moeten we gewoon van deze band genieten zoals ze waren. Alle krakers uit het verleden kwamen aan bod. ‘The American Way’, ‘Love/Hate’, ‘One Nation’, ‘Independent’, ‘Administrative Decisions’, ‘Crimes against Humanity’, ‘Who’s to Blame’, ‘Ignorance’, ‘Death Squad’, ‘Surf Nicaragua’ en de Black Sabbath cover ‘War Pigs’. De band genoot zichtbaar van alle aanwezige fans en de inmiddels vrij corpulente zanger/ bassist Phil Rind liet regelmatig een tevreden glimlach zien. Ik hoop dat Sacred Reich nog vaak van dit soort optredens doet in de toekomst, deze band mag nooit vergeten worden.
De afsluitende band op de tentstage is het Noorse blackmetal fenomeen Immortal. Dit is een band (lees: muziekstijl) waar je van houd of die je absoluut niet te pruimen vind. Ondanks dat ik altijd een beetje lacherig wordt van het imago van de met corpsepaint opgemaakte blackmetal bands moet ik toegeven dat Immortal het lang volhoudt en dat de show van de band zeer spectaculair is. De band beukt het gehele optreden door en klinkt voor een blackmetal band opvallend strak. Ondanks dat deze stijl niet mijn persoonlijke smaak is, vind ik wel dat Immortal absoluut een goede keuze is geweest van de organisatie om deze mannen uit te nodigen voor deze geweldige dag.
Arch Enemy, de afsluiter van het hoofdpodium kwam, zag en overwon! Eigenlijk was dit bij voorbaat al een gewonnen pot voor deze Engels/Zweedse/Duitse formatie rondom zangeres Angela Gossow en gitarist Michael Amott (ex-Carnage, ex-Carcass). Deze band bestaat al sinds 1996 maar blijft zichzelf keer op keer overtreffen en daardoor te evolueert dit vijftal tot een echte topper in het genre. Heerlijk die ruige strot van Gossow en het mooie melodieuze gitaarspel van de gebroeders Amott. Hun laatste plaat ‘Khaos Legions’ is inmiddels al een knaller, dit optreden draagt er toe bij dat het nog een veel grotere knaller gaat worden.
Jammer dat ik moest rennen voor mijn laatste trein en dat ik het einde van het festival niet mee kon maken. Fortarock: The Festival 2011 was een zeer aangenaam feest. Het programma, het publiek, de relatief kleinschalige sfeer en het geweldige weer, allemaal helemaal top. Ik hoop dat dit festival zich in de komende jaren blijft handhaven en dat de programmering dan minstens net zo goed zal zijn als dit jaar.
Foto’s (c) 2011 Armelle van Helden
