“Oh My God!” Dat is het eerste wat in mij opkwam bij het opzetten van de nieuwe cd van Defeater. Nu ben ik op gegroeid met de jongens die later Nederlands hardste punkband Discipline zouden vormen, dus ik ben toch wel een en ander gewend. Maar dit? Als punk verworden is tot wie het meest op Johnny Rotten zou lijken als het zou gaan om zo vals mogelijk een plaat inzingen dan zou ‘Empty Days & Sleepless Nights’ een dikke tien verdienen. Helaas voor hen beoordeel ik een cd toch echt wel ergens anders op.
Allereerst een pluspunt: Het boekwerk, waarin ‘Empty Days & Sleepless Nights’ in werd verpakt verdient een dikke voldoende. Ik werd zelfs even gefopt, als ware het een folkish gedichtenbundel, met dito illustraties. Niets was echter minder waar.
‘Empty Days & Sleepless Nights’ is opgedeeld in twee delen. Tien tracks ‘Empty Days’ en vier tracks ‘Sleepless Nights’. De tracks van “Emplty Days’ lijken wonderwaar stuk voor stuk alle op elkaar, op laatste track ‘White Oak Doors’ na. Inderdaad, dat is niets meer dan het timmeren op een eikenhouten deuk. Of deze ook wit is, is slechts de vraag. Woede, agressie en wanhoop doorspekken het deel, en het is niet zelden dat ik twijfel of ik het hele album zou kunnen afluisteren.
‘Sleepless Nights’ daarentegen is een verademing! Totaal onverwacht slaat het album om naar inderdaad, die folkachtige muziek, coutry soms. En vergeleken met het eerste deel is alles nu aanvaardbaar. De stem van Derek Archambault is zowaar om aan te horen, de muziek is waarachtig muzikaal. Niet verwonderlijk is toch dit het deel dat mijn voorkeur heeft. Van deze cd dan. (5/10)(Bridge Nine)
