Face Tomorrow? Die naam ken ik van vroeger, toch? Ze bestaan al 14 jaar, dus dit zou in principe het geval kunnen zijn. In die 14 jaar hebben ze vijf albums uitgebracht. Niet geheel onterecht dan dat ik de naam ken!
Het vijfde album: Face Tomorrow, is een album dat staat als een huis. Een grandioze opening, welke meteen ‘All The Way’ gaat. Toevallig heet dit nummer ook zo, dus de rest van het album kán niet meer fout gaan.
Ik kan u mededelen: dit album gaat niet fout. Zanger van de band, Jelle Schrooten, laat horen wat hij kan en geeft soms uithalen waar menig man U tegen mag zeggen.
Met een tempo wat een gemiddelde Tour de France renner amper bij kan benen, volgen de nummers elkaar op en bevat het album geen enkel ‘inzak-punt’. De rust komt wel even terug bij het nummer ‘Snakes and Ladders’, maar dit stoort totaal niet. Sterker nog, de stem van de zanger past erg goed bij de akoestische gitaren en laat de luisteraar helemaal tot rust komen. Even een momentje om onderuit te zakken en te genieten van de passie en de emotie die Jelle ten gehore brengt. Chapeau!
Na de rust zijn de mannen van Face Tomorrow terug met een, in heftigheid opbouwend, nummer dat de luisteraar langzaam maar zeker moet doen ontwaken uit de rustige sferen. ‘Burning Bridges’ volgt, wat me doet denken aan ’30 Seconds to Mars’. De heerlijke zangstem, gecombineerd met de zware gitaren (en die oh-zo fijne riffjes!) maken het een geheel dat erg goed in het gehoor ligt. Face Tomorrow is back baby!
Dacht ik weer heerlijk te kunnen headbangen op de volgende nummers, komt er een sferisch nummer waarin de gitaren de hoofdrol spelen. Ik teleurgesteld. Echter, bij het horen van de fijne, zachtzinnige klanken van de snaren, raak ik in een toestand waarin ik niet verder wil drukken naar de volgende nummers. Dit nummer, ‘Dead End’, mag van mij langer duren dan de 2 minuut 27!
Na dit opmerkelijke tweede rustpunt is de band terug met een opbouwend nummer ‘Guardian’. Nog geen echte zware baslijnen en de drums houden het op een ‘Jungle-drums-geluid’.
Maar wat ben ik blij als ik die baslijn weer terughoor! De laatste twee nummers maken het album af. Een album dat staat. Een album dat er zeker mag zijn. Een album dat gehoord moet worden. Ik hoor input terug van 30 Seconds to Mars en zelfs Muse! Ik moet overigens nog één ding kwijt: jongens, hou die slinkse gitaarriffjes. Die zijn mooi. Erg mooi. (9/10) (Redfield)
