Na het overweldigende debuutsucces van Colin ‘Kyteman’ Benders met zijn hiphoporchestra en zijn veel te vroege split van het succesconcept, komt de meest uitdagende trompetist van Nederland eindelijk met een vervolg. Samen met Eric Vloeimans, een van ’s lands beste trompetisten en door enkele lessen van grote invloed op Kyteman’s spel, en dienst Gatecrash is Kytecrash een feit.
Kytecrash is mede door Vloeimans’ inbreng een conceptueel jazzalbum modern style. Natuurlijk zijn er invloeden van hiphop terug te vinden en hier en daar riekt het wat richting Guru’s Jazzmatazz, maar over het geheel genomen trekt Kytecrash richting de modern jazz. Niet verkeerd, want de stijl die door de hedendaagse jeugd nogal vaak wordt gezien als ‘ouwe lullen muziek’ mag best wel weer eens een boost krijgen. Zelfs grote jazzfestivals als Montreux en ons eigen North Sea Jazz moeten soms al aan de slag met soul, motown en R&B om nieuw publiek te trekken, maar ons landje is met mensen als Wouter Hamel, Giovanca, New Cool Collective en de beide Dulfertjes maar matig vertegenwoordigd als het gaat om bekende jazzartiesten. Om van de helaas iets minder bekenden als Rob van der Wouw, Denise Jannah, Rita Reys, Michiel Borstlap en Han Bennink nog maar te zwijgen. Nederland heeft ze wel, alleen moet de jeugd er meestal niets van hebben.
Daar komt nu verandering in, want Kytecrash zet met zijn experimentele mix de jazz weer op de kaart. Het album biedt een breed perspectief van stijlen waarbij Benders en Vloeimans elkaar versterken met de hulp van een breed scala van artiesten. Kytecrash start met het offbeat ‘Party Animals’, waarbij beat, latin en fusion elkaar in rap tempo opvolgen. ‘Afrobeat’ brengt een rustige oldscool jazzstijl die het oude Jamaica in trompetgeschal verscheurt.
Op ‘Ballad for Kyte’ is een voorname rol voor rapper Pax, die Kyteman meenam van zijn hiphopeorchestra, die in spoken word zijn verhaal doet. ‘Ballad for Kyte’, Vloeimans eerbetoon aan zijn veel jongere pupil dwaalt meemoedig over de uitgestrekte vlakte, waarna ‘Tribute to the mighty’ misschien wel het dichtst bij Kyteman’s Hiphop Orchestra komt. Vreemde eend in de bijt, ‘Nemo’, komt misschien wat vroeg op het album. Als afsluiter misschien te doen, maar middenin een rustmoment waar menig luisteraar niet op zit te wachten. Helaas, want het is misschien het enige minpuntje op de cd, waar bijvoorbeeld zelfs ‘Pushing’, met zijn vergelijk naar ‘Lady Smith Black Mambazo’, en wederom Pax’ prominente rol een nogmaals expliciet experiment lijkt, gelijk een jamsessie.
De powerjazz van ‘Shock and Awe’ laat je op energieke en funky manier beleven hoeveel plezier de muzikanten op Kytecrash spelen, misschien zelfs te kort, maar goed, op concerten van Kytecrash kan dat dan weer goedgemaakt worden. ‘Cemembem’ lijkt in alle vluchtigheid op een vervolg op de ‘Ballad for kyte’ en brengt na enkele uptempo-tracks wederom een rustmoment, om met het Indiaase ‘Mumbay’, en het smooth jazzy ‘Sojourner’ richting ‘No Farewell’ te gaan, dat met zijn acid jazz het album afsluit.
Kytecrash’s Kytecrash heeft misschien het geluk met Kyteman een populaire naam in haar midden te hebben, en de jazz op zich heeft het geluk om met Kytecrash een populaire vertegenwoordiger van de experimentele jazz in haar midden te hebben. Om zo samen met veel energie te bouwen aan een scene die misschien door Kytecrash een heel nieuwe weg in zal slaan. (8/10)(Kytopia)
Foto Kytecrash (c) Stephen Hotsma/Maxazine.nl
