Een zonnige woensdagmiddag. Nietsvermoedend slurp ik de koffie uit mijn koffiemok wanneer ik een doffe plof hoor alsof er een goedgevulde envelop op de deurmat valt. Ik slof richting de voordeur en ontdek dat dit wel degelijk het geval is. Met brandende nieuwsgierigheid scheur ik de aan mij geadresseerde envelop open en ontdek een CD met felgekleurde hoes. Met trillende handen van de spanning zie ik de artiest en de naam van het album. The Strokes Angles staat er in dat stoere, kenmerkende retro lettertype wat ook het vorige album ‘First Impressions of Earth’ uit 2006 sierde.
De envelop op de deurmat achterlatend sprint ik terug naar mijn kamer, ruk de CD uit de hoes en prop deze met het nodige geweld in de computer. Die ellendige mediaplayer doet er natuurlijk weer een eeuwigheid over om op te starten, maar dat geeft mij de tijd om de hoes eens wat beter te bestuderen: een van fel blauw en roze voorzien kunstwerk dat lijkt te bestaan uit vierkante staven die allemaal net niet even hoog zijn, wat doet denken aan een Escher tekening. Op de achterkant prijken, in een net zo kleurrijk patroon, de tien albumtracks die ongetwijfeld weer zo briljant zijn als het eerdere werk. Dan het eerste geluid van het album: een inleidende toon die de verwachting van miljoenen fans lijkt samen te vatten voordat de baslijn begint.
Deze verwachtingen zijn niet gering aangezien het vorige album van The Strokes uit 2006 stamt waarna de band een, naar eigen zeggen, “hoognodige tussenstop” inlastte. Deze tijd werd door de bandleden gebruikt om eens in hun eentje aan te kloten met een solocarriére / zijprojectje wat al dan niet succes opleverde. Om het geheugen even op te frissen: Albert Hammond Jr. startte een solocarriére en bracht twee albums uit die dicht bij de Strokes-sound bleven. Julian Casablancas leende zijn stem onder andere aan Queens of the Stone Age (te horen op Sick, Sick, Sick) en werkte mee aan het nummer ‘Drive Thru’ ter ere van de honderste verjaardag van een bekend schoenmerk voordat hij het album ‘Phrazes for the Young’ maakte. Nikolai Fraiture maakte een CD onder de naam Nickel Eye en Fabrizio Moretti bracht een album uit met zijn band Little Joy. Veel fans dachten dan ook dat The Strokes een stille dood zou sterven maar niets is minder waar.
‘Machu Picchu’ is de eerste albumtrack en zet een zomerse toon. De akkoorden van de gitaar volgen een reggae shema terwijl Casablancas zijn verhaal doet zonder de distortion over zijn stem die zo overduidelijk aanwezig was op de eerste twee albums. ‘Under Cover of Darkness’ is de eerste single van het album en heeft dat catchy gitaarrifje en Casablancas’ kenmerkende langgerekte klinkers. Zo kabbelt het album lekker verder terwijl de hits in alle verscheidenheid om je oren vliegen: ‘Two kinds of happiness’ met een intro dat doet denken aan een jaren ’90 videoclip, ‘You’re so right’ dat door de harde baslijn een wat agressieve sound heeft, ‘Games’ waar Casablancas zich een weg door het nummer baant om aan het eind zijn stem uit te strekken om een belachelijk hoge noot te halen en iets verderop zelfs een heuse ballad genaamd ‘Call me back’. Van deze verscheidenheid hoef je niet op te kijken want tijdens de voorbereidingen van ‘Angles’ hebben alle bandleden een vinger in de pap gehad waar bij de eerdere albums het vooral Casablancas was die zich bezig hield met het schrijven; het album is van meerdere kanten bekeken, vandaar de albumtitel.
Blijkbaar leidt onenigheid tot verbroedering; Toen de heren in 2009 de studio indoken met producer Joe Chiccarelli merkten ze al gauw dat dit niets zou worden. Chiccarelli’s werkwijze stond hen niet aan waarna ze hun spullen pakten, Hammond Jr. zijn huis beschikbaar stelde om te bivakkeren en de rest van het album op te nemen met behulp van Gus Oberg. Nu ik het album gehoord heb begrijp ik waarom critici stellen dat dit het beste album sinds ‘Is this it?’ is. The Strokes zijn back to basics gegaan en laten horen waar ze voor staan: Vijf verschillende mensen die allemaal een net iets andere kijk op muziek hebben maar deze kunnen samensmelten (al dan niet onder leiding van Casablancas) en er ijzersterke songs van kunnen smeden waarbij ze uniek in de muziekwereld blijven.
Als de laatste tonen van ‘Life is Simple in the Moonlight’ (de enig overgebleven track die ook echt door Chiccarelli geproduceerd is) uitsterven kijk ik naar mijn lege kop koffie en geniet nog even na. Dan herinner ik me dat de lege envelop nog in de gang ligt en maak aanstalten om deze netjes in de papierbak te deponeren. Dan, uit mijn ooghoek, zie ik de felle kleuren van het album naar me lonken en in plaats van netjes opruimen schenk ik mezelf nog een kop koffie in en geniet wederom van de eerste klanken van ‘Machu Picchu’. (9/10)(RCA)
{slide=The Strokes – Angles}
{/slide}
