Joan as Policewoman, (né Joan Wasser), trad gisteren op in Paradiso, waar zij haar nieuwste album ‘The Deep Field’ presenteerde aan het Nederlandse publiek. Aansluitend speelde zij in People’s Place een showcase in een kleinere en intiemere setting. Joan As Policewoman bestaat natuurlijk uit meerdere leden, te weten gitarist/bassist Timo Ellis, toetsenist Tyler Wood en drummer Parker Kindred. Maar in People’s Place zit Joan alleen op het podium, achter de piano. De zaal is omgetoverd in een huiskamer, met overal stoelen. Een intiem luisterconcert, dat is het.
Joan heeft zich omgekleed van rood wat ze droeg in Paradiso naar een wit jasje met een zwarte broek: ”I’ve never done two shows in one night before, but I like the change of clothes very much. I should do this more often” (en lacht hartelijk). Bijna iedereen in de zaal is bij het optreden in Paradiso geweest, waarop Joan logischerwijs besluit andere liedjes te spelen dan die zij speelde in Paradiso. Joan heeft het stukje van Paradiso naar People’s Place (400 mtr) gelopen, en vraagt zich af of er niemand geraakt is door een fiets. Iedereen is heelhuids overgekomen. In de totaal 25 minuten die Joan speelt, is ze in een opperbeste stemming en lacht veel. Van haar nieuwe album ‘The Deep Field’ brengt zij onder andere ´Human Condition’ ten gehore. Opgedragen aan degene in Paradiso die daar luidkeels om vroeg, maar daar dus niet kreeg. ‘Immers’, zegt ze met een grote lach op haar gezicht ’ik wil iedereen tevreden hebben/houden en blijft daar mijn hele leven mijn best voor doen’.
De rustige pianomuziek, de intense, ietwat rauw stem van Joan: het is het recept voor een uitgelezen zen-avond. Daar kan zelfs geen moment van vergeten tekst afbreuk aan doen. Bij een lied is ze naarstig op zoek naar de woorden, maar door de zin een aantal keren begeleid door piano te zingen, komt ze er weer op. Excuses zijn niet nodig, de oplossing is gewoon goed.
Na een diepe buiging en vele bedankjes richting ons, terwijl wij haar juist willen bedanken, verlaat Joan het podium. De leegte is voelbaar. Mensen blijven wat verdwaasd zitten. Zo is Joan er, en zo is ze weer weg.
Foto’s (c) 2011 Armelle van Helden
