Het solo-debuut van Jacqueline Govaert, ‘Good Life’ lag al een tijdje op mijn bureau, had hem zelfs al eenmaal beluisterd, en destijds met afgrijzen van me afgeschoven. “Wat is dit?”, is nu misschien erg zacht uitgedrukt door de ruimte geschreeuwd. Maakte ik misschien dezelfde fout als zovele andere Nederlanders, door Jacqueline met Jacqueline van Krezip te vergelijken??? Waarschijnlijk wel. Een tweede kans voor ‘Good Life’ dus maar, maar dan met een grote sticker over het hoesje geplakt, die me eraan moest herinneren de cd totaal niet te vergelijken met de Tilburgse band waarin ze jarenlang grote successen behaalde.
Openingstrack ‘Overrated’ klinkt natuurlijk al bekend in de oren, hoewel de cd-versie anders klinkt dan de radio-edit. Meer trompetten, gelach, achtergrondzang, en soms kreeg ik zelfs een beetje een ‘Paul McCartney’s Wings’-gevoel. Niets met Krezip, een blanco nummer van een blanco nieuwe zangeres aan het front. En ineens klinkt het nummer een stuk leuker. Verderop op de cd begint het echter pas vertrouwd te klinken. ‘Forgive me’ geeft een sfeer die je van Jacqueline zou verwachten, en verdomd als het niet waar is, dit nummer schreef ze samen met oud Krezip-gitarist Jan Peter Hoekstra.
De nummers op ‘Good Life’ lijken op het eerste gehoor een samengeraapt zootje , maar naar mate men de cd vaker en vaker beluistert valt een en ander steeds meer op haar plek. De nummers die Govaert solo of met JP Hoekstra schreef moeten toch tot de betere nummers genoemd worden, en pas aan het einde van het album, het kinderliedje ‘Good Night’, dat de zangeres tien tegen één voor haar zoontje schreef, komt het hier op een punt van “Ja, dit is het!”. Het bekende fragiele geluid van de zangeres komt op dit kale nummer eindelijk goed tot haar recht! De cd is dan echter op zijn einde, en als je terug denkt aan de nummers op ‘Good Life’ kan je zeggen dat één en ander inderdaad bij elkaar gekozen is. Toch blijf je na het beluisteren van de cd met een vreemd gevoel achter; Is dit nu de cd die ze solo wilde maken???
Het hele album is in grote lijnen opgebouwd in de stijl van de jaren’60, met uitschieters naar boven en naar onder. De simpele teksten moeten het iets te vaak hebben van de muziek erachter, en dat is misschien juist hetgeen te vaak afleid op het album. ‘Good Life’ is niet slecht, zeker niet, maar had zulk een goede zangeres, als Jacqueline is, niet beter voor een wat eenvoudiger solo-debuut kunnen kiezen? De plaat klinkt hier en daar erg overgeproduceerd, waarschijnlijk de persoonlijke smaak van producer en mede-auteur Alex Callier, die duidelijk probeert zijn Hooverphonic-geluid in de cd te brengen, wat vaak meer afbraak doet dan toevoegt. Al die toeters en bellen, dat heeft zo’n meisje toch niet nodig… (7/10)
{slide=Luisteren en kopen}
{/slide}
