Als afsluiting van zijn theatertournee trad de in Nederland te weinig bekende [[JW Roy]] op in zijn geliefde Veldhoven. Geliefd, aangezien hij opgroeide in Knegsel, een klein dorpje tegen de voorstad van Eindhoven aan. Nu, alweer jaren in de Randstad wonende, keert hij maar wat graag terug naar de omgeving waar hij zijn eerste noten zong, en zijn eerste aanslagen op de gitaar maakte. Theater de Schalm was alweer twee jaar geleden, en het duurde dan ook een paar minuten voordat Jan Willem zijn zenuwen onder controle had, met zoveel bekende gezichten in de zaal. Familie, vrienden, bekenden en onbekenden waren uitgelopen om de verloren slagerszoon, die naast inmiddels acht solo-Cd’s ook furore maakte als gitarist van [[Ilse de Lange]] en [[Guus Meeuwis]], te bejubelen.
Het Nederblues/Americana-concert van JW Roy startte toepasselijk met het melancholische ‘Het wordt tijd’, gevolgd door de titeltrack van misschien wel het beste album van de Brabander ‘Laagstraat 443’. JW wisselde zijn nummers af met korte anekdotes, bijvoorbeeld het grappige verhaal over zijn schrijfsessies met [[Guus Meeuwis]] en dienst pianist Jan Willem Rozenboom, in een chique restaurant in Knokke, dat onder invloed van calvados veranderde in een swingende disco, en de uitleg over matrassen die tegen het plafond werden gespijkerd om in de huiskamer van Ruud van de Boogaart het album ‘Laagstraat 443′ op te nemen. Zijn meeslepende zang en gitaarspel werd begeleid door Bart Jan Baartmans op elektrische gitaar, die het concert met zijn typerende Americana-solo’s tot een waar spektakel maakte. De uitleg die de sympathieke krullenbol bij zijn nummers gaf, veranderde het concert van een standaardje in een gezellig samenzijn, alsof je met Jan Willem rond het kampvuur zat. Als geen ander wist hij het publiek bij zijn concert te betrekken, reacties uitlokkend, en samenzang stimulerend, wat een hoogtepunt voor de pauze gaf bij het inmiddels traditionele ‘As ge ooit’, dat bij het grote publiek misschien het bekendst is geworden als hit voor [[Ticket for Tibet]].
Na de pauze vervolgde Roy met zijn band, bestaande uit BJ Baartmans, Jeroen Goossens op drums, bassist Gerald van Beuningen en natuurlijk zijn rechterhand Gabriël Peeters op toetsen en gitaar, en al vrij snel, bij ‘In de auto’, de opener van zijn laatste album ‘Weet het zeker…’ misschien wel het meest onverwachte moment van de avond, weet Roy professioneel en gemoedelijk om te gaan met het omvallen van verschillende microfoonstatieven van drummer Jeroen Goossens. Het laat zien dat Roy heer en meester is, en zich thuis voelt op het podium. Niets kan hem verstoren, de Brabander is thuis. Het aangrijpende verhaal van het restaurant van Paulette in de buurt van de [[Mont Ventoux]] (‘Ze mist haar), en zijn angst voor de jongens die later achter zijn dochter aangaan (Mooie Mathilde); Jan Willem Roy laat je je thuis voelen, bij hem over de vloer, alsof een ieder in het publiek een goede vriend is, en misschien is dat wel de kracht van de zanger. Arrogantie moet hij niets van hebben, venijn bestaat niet in zijn wereld (hoewel… ‘Zonder om te kijken’ duidelijk laat blijken dat het nooit meer goed komt tussen hem en [[Marco Borsato]], wiens [[The Entertainment Group]] de Brabander veel pijn heeft gedaan), en zeker bij de toegift, die Roy solo start met ‘Kom bij mij’ geeft het gevoel dat Jan Willem nooit meer zal verdwijnen uit de harten van een ieder die hem ooit heeft zien en horen spelen. Jan Willem Roy weet het zeker, wat dan ook de titel is van zijn laatste nummer van de show. Muzikant worden, hij wist het al zeker op zijn 14e, en het is een terechte keuze…
