Van een heel ander genre is de CD van Loyko. Ik heb hier eigenlijk helemaal geen woorden voor. Een schitterende CD. Geweldig en prachtig en wondervol en uitstekend en mooi en alles meer!
Zigeunervilolisten Sergey Erdenko en Vladimir Bessonov en gitarist Michael Savichec spelen een CD vol met zigeunermuziek. Prachtig. Ja, ja. Een 10/10 inderdaad. Terwijl ik voor de tweede keer luister, probeer ik de juiste woorden te vinden om de extase waarin mij bevind aan u over te dragen. Dat zal moeten met een metafoor. Een beeld. Een, een …
In een donkere kroeg in het oosten van Rusland, niet ver van Wladiwostok, bent u verzeild geraakt op een misgelopen vacantie. U reisgenoot is in Omsk van de trein gestapt en heeft het eerste luchttransport naar huis genomen. U, onverzettelijk als u bent, gaat verder. En daar zit u. Aan een tafel, in de hoek van een donkere kroeg met een fles vodka voor uw neus. En daar komt het vertier! Vanachter de bar komen drie mannen. Twee met violen en eentje met een gitaar. Ze smijten van seconde 1 de ruimte vol met smerige geluiden die ze moeiteloos uit hun instrumenten toveren. Iedereen is al dronken (en u ook), maar de jengelende snaren zwepen u, en iedereen om u heen, op en voordat u het weet heeft u tien nieuwe vrienden.
En zo hoort dat. (10/10)
