Mijn zondagmiddag werd opeens een stuk betekenisvoller. Ik kreeg haast in de schoot geworpen de plaat: We are the Cult of the Plains van Blood Cult. Met het verzoek of ik daar eens naar wilde luisteren. Nu vind ik luisteren naar mij (nog) onbekende muziek allesbehalve een opgave. Zo ook bij de plaat van Blood Cult – We are the Cult of the Plains. Nadat ik even moest wennen aan de opnamekwaliteit (ondanks een zeer nette mixverhouding, klinkt het geheel wat dof – hierover later meer) en mijn oren gewend waren aan het geluid van de garage, hoorde ik een aantal erg leuke composities voorbij komen. De hele plaat afgeluisterd.
Ik kan er eerlijk gezegd geen ander label opplakken dan een fusion tussen Gothic en Punk. Een huwelijk waarin de rauwe punk de overhand heeft. De techniek van de tempowisselingen tussen couplet en refrein past daar dan precies bij. Hier en daar melancholisch wegdrijvend, verrast Blood Cult met prima gitaar- en basspel. Zangstem valt wat weg in de dofte van de opnames, maar dat voegt wel toe aan het donkere sfeertje waarin de hele plaat verkeert.
De hoes (waarvan akte) suggereert death metal. Het blijkt wel weer dat een boek op zijn cover niet beoordeeld moet worden. Equalizertje over de eindmix heen, en ik bestel hem. Mede uit nostalgie. Geen nieuwe dingen gehoord, maar dat is volgens mij de bedoeling ook niet. Prima in het genre – ook al laat zich dat moeilijk vangen. Ideaal voor live, dat weet ik zeker. Enige minpuntje dus het geluid. Verder prima. (7/10)
