Nirwana Tuinfeest is een festival dat afgelopen weekend maar liefst voor de 47e keer plaatsvond. Wat ooit begon als een extra evenement buiten de normale bandavonden om, die binnen in jongerencentrum Nirwana plaatsvinden, is nu een groot festival met nog grotere namen van over heel de wereld.
Vrijdag
Aangekomen op het festival vroegen velen zich af wat ze allemaal zouden gaan zien, horen en ervaren. Het eerste wat opviel is dat de gemiddelde leeftijd rond de veertig lag. Een man verkleed als Sinterklaas trok de aandacht. Hij vertelde dat dit als grap is begonnen op Pinkpop en hij dit nu op elk festival doet. De meesten konden er wel om lachen en liepen door naar de tribune aan de zijkant van het veld voor het podium waar K’s Choice bijna ging spelen.
K’s Choice
De vijf van K’s Choice werden hartelijk ontvangen door het publiek en begonnen te spelen. Na het eerste nummer vond er meteen een dubbele gitaarwissel plaats. Een Gibson Les Paul en een Flying V werden het podium opgebracht door de guitar tech, wat de sfeer direct veranderde. De nummers leken veelal rock-, pop- en post-rockinvloeden te hebben. Het tempo bleef gedurende de set veel hetzelfde, waardoor de muziek bij een enkeling langs zich heen leek te gaan na een tijdje. Gecombineerd met de talloze gitaarwissels (bijna na elk nummer) pakte het de aandacht niet bij iedereen. Bij een deel lukte dat wel, want frontdame Sarah Bettens wist een ouder deel van het publiek vooraan te laten springen. De eerste hit dateert dan ook al van vijfentwintig jaar terug. Dat ze hier nog steeds speelden, bewijst genoeg kwaliteit.
Electric Eel Shock
Wie zijn gehoorbescherming mee had had geluk, want bij het Japanse trio was het zeker nodig. De energie van deze mannen was terug te horen in het ruige en technische gitaarwerk, de drums die met vier stokken bediend werden en het baswerk dat tegenovergesteld was aan rustig op de achtergrond verblijven. Continu was er beweging op het podium, wat zorgde voor een dynamische show. Ook de drummer stond af en toe te springen achter zijn drumstel, waardoor je kon zien dat zijn enige kleding een enorm lange sok was die hij om zijn geslachtsdeel droeg. De invloeden uit blues, metal, rock en het psychedelische randje zorgden voor een harde, maar gangbare sound.
Vintage Trouble
Het Amerikaande Vintage Trouble begon hun set met een intro op gitaar, gespeeld met een slide. Zo was er meteen een vet bluesgeluid. Hierna werd er lekker losjes gespeeld met het nummer ‘Run Like the River’, van hun album ‘1 Hopeful Rd.’. Hierbij wist zanger Ty Taylor het fijnloos voor elkaar te krijgen om het publiek mee te laten doen. Dat de interactie met het publiek een sterk punt van de show was bleek later wel toen Taylor midden in het publiek stond en de tribune op ging, om daar gewoon door te gaan met zingen en dansen. Het optreden gaf ook de ruimte om ter plekke op het podium te jammen, waar ik zelf altijd van hou, omdat zo de spanning in de muziek er blijft.
Kraantje Pappie
Bij deze Groninger was het meteen feest. Het publiek ging wellicht sceptisch naar het optreden toe, maar werd positief verrast door de wijsheid van het eerste nummer, waarvan de kern is dat je de waarde van geld niet moet overschatten en in het hier en nu moet genieten van het leven. Ook andere teksten waren grappig, over een meisje dat met Kraantje Pappie naar bed zou gaan, maar het al met Ronnie Flex had gedaan en een tatoeage van Ronnie op haar arm had. In een feestje bouwen was Kraantje Pappie duidelijk goed, hij wist mensen op elkaars nek te laten zitten en te laten springen op de muziek. Daartegenover staat wel dat hij zo nu en dan over zijn eigen opgenomen vocalen heen rapte, wat voor de show ook niet veel uitmaakte.
Triggerfinger
De gevestigde rockband opende meteen stevig en loepzuiver. Zonder enige praatjes of trucjes met het publiek wist de band de aandacht van het publiek er de hele tijd bij te houden. Wat een hoogtepunt van het optreden was was de drumsolo, die nog niet zo lang bezig was voor er werd gestopt en het publiek al joelde. De solo ging daarna verder en voor je het doorhad stond de hele band mee te drummen aan hetzelfde drumstel. Muzikaal gezien was dit één van de sterkste acts van de dag. Ook de randzaken zoals de looks zijn bij deze band goed verzorgd. Hoe frontman Ruben Block over het podium bewoog was net zo stijlvol als zijn grijze glimmende gitaarband, die perfect bij de gitaar en de outfit paste.
Zaterdag
Opnieuw op het terrein beland zag je een ander festival dan gister. Gemiddeld leek het publiek een stuk jonger, en de wat ruigere zwarte bandshirts maakten plaats voor diversiteit aan kleur. Ook de mensen uit de steden verder weg lijken deze kant op te zijn getrokken.
Jett Rebel
Voordat deze alleskunner met zijn band begon te spelen, was er al een aangename sfeer in het publiek en op het podium. Wierook en regenboogvlaggen lieten iedereen zich fijn voelen. Geopend werd er met het nummer ‘Good Rockin’ Tonight’ , waarvan de eerste versie in 1947 werd uitgebracht door Roy Brown. Zonder een moment voor het publiek om te applaudiseren liep het nummer over in ‘Pineapple Morning’ , een rocknummer dat een gitaarsolo bevat , met een sound die lekker en vies tegelijk klinkt. Ook in deze show werd op genoeg momenten lekker improviserend gespeeld. Dit pakt enorm goed uit bij een versie van het nummer ‘It’s Cruel’ dat live bijna drie keer zo lang duurde als de albumversie, en vol zat met variërende gitaarlicks waarbij je je vingers aflikt. Samen met een solo door Jelte zelf op toetsen met een stemvervormer, en het gitaarduet met Nick Croes waren dit hoogtepunten van het optreden en van het festival.
My Baby
De gitarist hield een klein openingspraatje terwijl de muziek langzaam begon. Frontdame Cato van Dijck kwam op in een ‘wereldse’ outfit, passend bij de muziek. De invloeden in deze muziek lijken ook overal ter wereld vandaan te komen. My Baby zorgde met ongelooflijk strakke drums, gave slide guitar solo’s en hypnotiserende zang voor een sound die echt van deze band is. Met maar drie bandleden sterk was er alsnog een goed assortiment aan geluid. Zo heeft het eerste nummer ‘Love Dance’ bijvoorbeeld een een lead melodielijn op viool met een distorted effect, gespeeld door Cato, en heeft Joost, drummer en tevens broer van Cato, naast zijn drumstel nog elektronische pads om samples mee te spelen. Nirwana kreeg een primeur in Nederland toen een single gespeeld werd die één dag terug was uitgebracht. Ook dit werd goed ontvangen, net zoals het gehele optreden.
Foto’s (c) Marjolein Tap
