Taiko is een aparte vorm van muziek, die voornamelijk in Japan of door Japanners wordt bespeeld. Taiko betekent ‘Dikke trommel’ en die Japanse drum bespelen is toch heel wat anders dan de (niet oneerbiedig bedoeld) drumband uit het dorp. Over de hele wereld is de drumvorm inmiddels zo beroemd dat er verschillende professionele Taiko-groepen in verschillende landen bestaan. Yamato is een van de weinige groepen die zich niet puur richt op Japan, maar wereldwijd tourt. Met nu een tournee in Nederland, de bakermat vanwaaruit de groep in 1997 de eerste kans kreeg om buiten Japan te gaan toeren.
Yamato, vernoemd naar de oude Japanse provincie Yamato (tegenwoordig: Nara), reist op het moment rond met hun ‘Rojyoh’-tournee, het 20-jarig bestaan van het in 1993 door Masa Ogawa opgerichte gezelschap. ‘Rojyoh’ vertelt het verhaal van de groep door de jaren heen, met als middelpunt de met de ‘mitsu domoe’-beschilderde Odaiko, de hoofddrum, de Taiko die door de mannen en vrouwen van Yamato zo ongeveer als hartslag van de show vereerd wordt.
‘Rojyoh’ is Japans voor ‘onderweg zijn’, en dat is wat Yamato gemiddeld zo’n 10 maanden per jaar is. Een flinke prestatie, zeker als je bedenkt dat de mannen en vrouwen door het acrobatische drummen zo’n twee liter vocht per show verliezen. Dat lijkt veel, maar wie het enthousiasme van de groep tijdens de show bekijkt, begrijpt dat direct. Yamato springt, danst en drumt met een passie die maar weinig artiesten zo’n lange tijd in zich kunnen houden. De interactie tussen groep en publiek wordt telkens naar een hoger plan getrokken en Yamato betrekt de zaal niet zelden in de composities. Tijdens ‘Kizashi’ speelt Yamato op cabareteske wijze met het gevoel voor ritme van het publiek en vrijwel structureel gaat het Eindhovense publiek vol passie mee met de groep. Het publiek geniet duidelijk van sound van de Taiko en ook voor Yamato is het Eindhovense publiek een dankbare aanvulling op de show.
De mannen en vrouwen van Yamato genieten zichtbaar, alhoewel er niemand meer schik in de voorstelling had dan een vrouw linksvooraan in de zaal, tijdens een dansact van Marika Nito tijdens het spel met de bekkens. De andere bekken welteverstaan. Het samenspel met het publiek werkt aanstekelijk en is een van de succesfactoren van Yamato wereldwijd. En dat terwijl de groep in Japan zelf hierom met de nek wordt aangekeken, want contact met het publiek is volgens de traditie eigenlijk zwaar verboden. De zaal heeft lak aan het verbod en ook Yamato bedenkt zich geen moment als er weer een mogelijkheid is het contact met het enthousiaste publiek te versterken.
Hoogtepunt van de show was de performance van ‘Rekka’, de battle tussen twee mannelijke en twee vrouwelijke Yamato-drummers. Waar het publiek in het begin op de hand was van de Japanse heren, haalden de dames de heren na verloop van tijd toch links en rechts in, om aan het eind in een waardig gelijkspel te eindigen. Het staat wellicht mooi voor de perfecte samenhang tussen de verschillende drumpartijen. Als ware het een hiphopgroep, gunden de leden van Yamato de anderen stuk voor stuk hun solo’s en doken ineen of verdwenen van het podium op het moment dat hun aanwezigheid op het moment niet ter zake deed.
De opbouw van de show van Yamato, trapsgewijs rond de grote moeder-Taiko, deed tesamen met de opbouw van de stukken erg denken aan een klassiek orkest, maar dan van drums weliswaar. Het soleren, het gunnen, het opwerken naar een hoogtepunt en hier en daar aangestuurd door een soort van Taiko-dirigent, het maakte van de Taiko-groep bijna een symfonisch geheel. Een geheel dat op het eind volledig in stijl van de show werd afgesloten met twee toegiften. Yamato maakt met ‘Rojyoh’ duidelijk niet al 20 jaar op weg te zijn, maar pas 20 jaar op weg. En vele jaren Taiko zullen hopelijk volgen.
Foto (c) Hiroshi Seo
