Een begin twintiger die een eigen jazz-album op de markt brengt. Je hoort het wel een enkele keer bij klarinettisten of trompetisten, maar een doorgewinterde jazz-zangeres brengt haar eerste solo vaak pas dik na haar dertigste uit. Toen we de cd van Ingeborg Helder op ons bureau kregen keken we daarom in eerste instantie wat sceptisch tegen de release aan. Onterecht zo bleek…
Op ‘Light Interchange’ maakt Nederland kennis met Helder, terwijl Helder op het eerste gehoor geen kennis meer hoeft te maken met de jazz. De 23-jarige brengt eigen composities, vergezeld door een gedegen achtergrond, bestaande uit Rob van Bavel op piano, Wim Bronnenberg (gitaar), Udo Pannekeet op bas en drummer Marcel Serierse.
Een track als ‘Duality’ doet in de verte soms wat denken aan de stijl van fusion meester Wally Badarou, terwijl haar stem op bepaalde punten wat klanken heeft van Sade. Goed, nog niet zo doorwintert als de ruim tweemaal zo oude van oorsprong Nigeriaanse, maar wel veel afwisselender. Ingeborg Helder wisselt fusion af met wat sfeervolle swing, wereldmuziek en zingt, scat en neuriet er rustig op los op het negen tracks tellende album.
Op een track als ‘Meanwhile’ maakt Ingeborg een uitstapje en pakt Le mystere de voix Bulgares samen met de speelsheid van Laïs. Het is niet het enige verrassende dat Helder brengt op ‘Light Interchange’, maar het laat duidelijk zijn dat de creativiteit waarmee de pas vorig jaar op het conservatorium van Den Haag afgestudeerde Helder een drang laat zien om verder te komen. En als ze zo doorgaat gaat het haar ook zeker lukken. (7/10) (The Sands Records)
