Tien jaar geleden was The War On Drugs nog een indieband met Kurt Vile in de gelederen die enkel in kleine zalen stond. Kurt Vile verliet de band en toen werd het vooral een project rondom frontman Adam Granduciel. De grote doorbraak kwam in 2014 met het album ‘Lost In The Dream’ waarin de echo’s van Bob Dylan, Bruce Springsteen en Tom Petty waren terug te horen. Op het vorig jaar verschenen ‘A Deeper Understanding’ borduurde de band daarop voort. Ze kunnen er inmiddels grotere zalen mee vullen. Vorig jaar wisten ze twee keer de AFAS Live uit te verkopen. Een logische stap was dat de band een volgende keer in de Ziggo Dome zou staan. Dat was deze avond zover. Weliswaar niet uitverkocht, maar inmiddels weten ze de Ziggo Dome voor zich te winnen.
Tijdens de concerten vorig jaar in de AFAS lag de nadruk van de setlist vooral op die twee succesvolle laatste twee albums. Dat was deze avond in de Ziggo Dome niet anders, maar wel met een kleine variatie daarop. Want na ‘Holding On’ openden ze gewaagd met een nummer van voor hun doorbraak: ‘Baby Missiles’ van het album ‘Slave Ambient’ uit 2011. Om daarna door te pakken richting die laatste twee albums het recente ‘Pain’ en ‘A Ocean Between The Waves’. Bij het laatstgenoemde nummer zong Adam Granduciel aan het begin ietwat uit de toon, maar het nummer ontpopte zich tot een 7 minuten durende trip. Na ‘Strangest Thing’ en ‘Nothing To Find’ zou er nog één keer teruggegrepen worden naar de periode voor 2014 met het nummer ‘Brothers’ uit 2011.
Helaas had de band last van de zogeheten ‘Dutch disease’ van het veel met elkaar kletsende publiek. Het viel te veel op bij de sobere nummers, zoals bij het mooie Dylanlesque ‘Eyes To The Wind’, dat mooi en klein begon op enkel akoestische gitaar en toetsenspel. Het was jammer dat het dreigde te verdrinken in ‘the Dutch disease’. Echter stak de band daar zelf een stokje voor en werd het daarna een zegetocht met ‘Burning’, de hit ‘Red Eyes’, ‘In Reverse’ en de inmiddels moderne Top 2000-klassieker ‘Under The Pressure’ dat enthousiast werd onthaald. De laatste single ‘In Chains’ past daar perfect achteraan. Het was het laatste nummer voor de toegift waarin Adam de andere bandleden afkondigde.
De meeste nummers van The War on Drugs zijn lang uitgespannen, en daar werd in de toegift nog een schepje bovenop gedaan met daarop volgend het 11 minuten durende epos van het laatste album: ‘Thinking of a Place’ waarna nog het naar Springsteen’s ‘Dancing In The Dark’ neigende ‘Burning’ volgde.
Vorig jaar bleek dat de muziek van The War on Drugs groots genoeg was voor de AFAS Live. In de Ziggo Dome bleek dat minder het geval. Niet omdat het niet uitverkocht was, maar omdat veel nummers net te sober bleken voor zo’n grote zaal. De hypnotische sfeer waar naartoe ze het vorig jaar wisten te tillen bleef dit keer uit. Desondanks gaven ze wel weer een redelijk solide set weg. Maar bij het volgende album misschien toch weer de AFAS doen?
