Wie bij de naam Jazz Orchestra of the Concertgebouw denkt aan de jazzsectie van het wereldberoemde Koninklijke Concertgebouw Orkest, komt bedrogen uit. Toch is het orkest net als zijn grote broer verbonden aan het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam. En dat is niet omdat de muzikanten zulke mooie blauwe ogen hebben. Het Jazz Orchestra of the Concertgebouw bestaat uit de crème de la crème van de Nederlandse jazzmuzici. Muzikanten die veelal doceren aan een van de Nederlandse conservatoria. De meesters zelf…
Wie in Nederland aan jazzorkesten denkt, komt al snel uit bij het Metropole Orkest. Niet onterecht, want het Metropole staat wereldwijd bekend om haar bijzonder goede arrangementen en dito uitvoering. Toch wordt het wereldberoemde orkest de laatste jaren met grote sprongen bijgehaald door het jazzorkest uit Amsterdam. Het inmiddels al bijna net zo beroemde Jazz Orchestra of the Concertgebouw heeft haar (voornamelijk) blazers goed georganiseerd en heeft daarmee inmiddels klasse opgebouwd die zich muzikaal gezien zeker mag meten aan het Metropole op het gebied van jazz.
‘Crossroads’ is met chef-dirigent Dennis Mackrel en co-dirigent Rob Horsting een duidelijke nieuwe wending in het bestaan van het Jazz Orchestra of the Concertgebouw. Ondanks een klassieke jazzbenadering voor Bigband, klinken de arrangementen van de hand van Dennis Mackrel, Rob Horsting, Ilja Reijngoud, Vellu Halkosami, Henk Meutgeert, Ed Partyka en Michael Abene bijzonder fris. En dat verpakt op 2 CD’s, die beide toch onafhankelijk lijken samen te zijn gesteld.
Op de door Mackrel gedirigeerde CD 1 opent ‘Shortcut’ met het frivole gitaarspel van Martijn van Iterson, die overduidelijk een aandeel heeft gehad bij het samenstellen van de eerste CD. Dat, terwijl bij ‘Olivia’s Dance’ een duidelijke rol is weggelegd voor het overigens uitmuntende koper. CD 2, gedirigeerd door Horsting, is daarentegen samengesteld door altsaxofonist en clarinetist Joris Roelofs (Conservatorium van Amsterdam), die zelf verschillende solo’s ter handen (mond) neemt. Dit doet de blazer overigens op meer dan magistrale wijze. Ook trompetist Ruud Breuls mag hier genoemd worden, net als tenor saxofonist Simon Rigter, die ook op CD 1 een duidelijke stempel drukt op het album.
‘Crossroads’ zorgt voor een nieuwe, frisse wind in het repertoire van het Jazz Orchestra of the Concertgebouw, en het mag duidelijk zijn dat het album een van de beste werken is van het orkest, zo niet het beste wat de mannen in de 20 jaar van bestaan hebben afgeleverd. Gaat de jazzband op deze voet door, zal het Metropole erg snel worden vergeten. (8/10) (Challenge Records)
